«Δεν έχω κανένα σκοπό ούτε δικαίωμα να παρέμβω άμεσα ή έμμεσα, στον θεσμό της δουλείας που ισχύει σε κάποιες πολιτείες. Δεν σκοπεύω να εισάγω την πολιτική και κοινωνική ισότητα μεταξύ της λευκής και μαύρης φυλής. Υπάρχει μια φυσική διαφορά μεταξύ των δύο, η οποία κατά την κρίση μου πιθανώς θα αποτρέψει για πάντα τη συμβίωση μεταξύ τους, μέχρι την εδραίωση μιας τέλειας ισότητας».

Αυτή η γκουμουτσίτσα ξεστομίστηκε το 1858 από τον ίδιο ξερακιανό μουσάτο που λίγα χρόνια μετά (1865) θα κατάφερνε να σφηνώσει στο αμερικανικό Σύνταγμα την ανιδιοτελή 13η Τροπολογία «περι χειραφέτησης των μαύρων». Κάπως έτσι θα το είπε και ο Σπίλμπεργκ στον Daniel Day-Lewis: “Ρε συ Daniel, αμάν πια, ο Λίνκολν είσαι, χτύπα και κάνα χέρι στο τραπέζι και φώναξε "χύθηκε αίμα για να φτάσει αυτή η στιγμή"». Κάπως έτσι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και ο γίγαντάς του, Λίνκολ, γίνανε το «καράβι» που οδήγησε τους ανυπεράσπιστους αράπηδες στην ελευθερία. Και όμως, αυτοί οι δύσμοιροι έγχρωμοι έβγαλαν τις αλυσίδες λόγω της αμερικανικής «παχυσαρκίας»…

Στις ΗΠΑ του μίστερ Λίνκολν (μέσα 19ου αιώνα) ουσιαστικά υπήρχε ένα κόμμα, το Δημοκρατικό, που σφαλιάριζε οποιοδήποτε άλλο κομματικό μόρφωμα. Η δύναμή τους οφειλόταν στο ποιόν των γερουσιαστών τους. Οι περισσότεροι ήταν βλάχοι μεγαλογαιοκτήμονες του Νότου, οι οποίοι απασχολούσαν 4.000.000 μαύρους σκλάβους στα ατελείωτα χωράφια τους. Το βαμβάκι που παρήγαγαν τροφοδοτούσε το 85% της παγκόσμια αγοράς. Εμίρηδες του βαμβακιού με τα όλα τους. Και φυσικά έχοντας λεφτά έχεις και πολιτική δύναμη, βάλε μέσα Κογκρέσα, Γερουσίες, Λευκούς Οίκους και δεν συμμαζεύεται. Λίγοι τους κουνιόντουσαν και οι πολιτικοί αντίπαλοι χτυπούσαν το κεφάλι στον τοίχο. Ώσπου…

Οι ΗΠΑ αλλάξανε δραματικά. Μέσα σε μισό αιώνα ο πληθυσμός επταπλασιάστηκε, ενώ οι 13 πολιτείες γίνανε 31 φτάνοντας -η κατοικήσιμη χώρα- το μέγεθος της Ευρώπης. Τα προβλήματα της εδαφικής “παχυσαρκίας” εμφανίστηκαν γύρω στα 1850. “Ωραία ρε μάγκες επεκταθήκαμε, και τώρα τι κάνουμε; Πώς θα αξιοποιήσουμε τα νέα εδάφη;”. Και πετάγονται οι κοιλαράδες Δημοκρατικοί και λένε «βρε σεις μην στεναχωριέστε, θα πάρουμε τους δούλους μας και θα φτιάξουμε και κει χωραφάκια». Σαν αστραπόβροντο προβάλλει ένας νέος κόμμα-τος, οι νέοι και αδιάφθοροι Ρεπουμπλικάνοι «α, δεν σας το είπανε; Η δουλεία δεν θα ισχύει στα νέα εδάφη γιατί είναι αμαρτία. Ε, ανοίξτε και καμιά Καλύβα του μπαρμπα-Θωμά να διαβάσετε». Και οι Δημοκρατικοί βλαχογαιοκτήμονες σηκώνοντας τα γεμάτα ρόζους από το μαστίγιο χέρια τους φωνάζουν: “Μπα! Και από πότε σας έπιασε ο πόνος;”

Οι Ρεπουμπλικάνοι δροσεροί δροσεροί τους απάντησαν: «Λοιπόν, σε σας και στον Σπίλμπεργκ λέμε ότι είναι ένας βάρβαρος θεσμός. Ωστόσο, για να λέμε και του ρεπουμπλικανού το δίκιο, θέλουμε να σας  ισοφαρίσουμε στην εξουσία. Αν  εξαφανίσουμε τη δουλεία από τις νέες περιοχές εσείς οι γαιοκτήμονες δεν θα μας κουβαλήσετε τους μαυρούληδές σας για να οργώσουνε. Συνεπώς, στις νέες πολιτείες θα πάνε άπλητοι απένταροι που δεν έχουν δούλους στους οποίους θα δώσουμε από 160 στρέμματα δωρεάν. Αυτοί θα φτιάξουνε πόλεις, τίγκα στο μπουρδέλο και τους παρανόμους και ξέρετε, ότι πόλεις=νέες αγορές, σιδηρόδρομοι, έργα, γενοκτονία Ινδιάνων και τέτοια ωραία. Έτσι όλη αυτή η χαβούζα θα μας χρωστάει χάρη και οι νέες πολιτείες θα μπούνε στο τσεπάκι μας εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη αντιπροσώπευση στο Κογκρέσο. Coucou c’est nous!» Και οι εκλογές του 1860 δεν τα διέψευσε τα μπαγάσικα. Ο υποψήφιος Ρεπουμπλικάνος για την Προεδρία μίστερ Λίνκολν το είχε τόσο σιγουράκι που δεν χρειάστηκε να βγάλει ούτε έναν προεκλογικό λόγο.

Τον Λίνκολν τον έβλεπες βράδυ σε ρεματιά και έκοβες πέρα. Αυτό έκαναν και οι Δημοκρατικοί γαιοκτήμονες όταν βγήκε. «Παίρνουμε το καπελάκι μας και φεύγουμε, δεν θα μας πειράξετε εσείς τους μαυρούληδές μας. Δεν γουστάρουμε να ανακατεύεται η κεντρική κυβέρνηση στα εσωτερικά μας». Φυσικά προσπάθησε ο Λίνκολν να τα μαζέψει: «Βρε σεις μην κάνετε έτσι, δεν θα σας πιάνουν εκεί στον Νότο τα νέα μέτρα. Στις Νότιες Πολιτείες θα ισχύει κανονικά η δουλεία, απλώς θα απαγορευτεί στις νέες περιοχές. Ε, λίγο η ζέστη, λίγο τα λόγια του παπά, δώστε τόπο στην οργή». Τζίφος η δουλειά, μέχρι το καλοκαίρι του 1861, 11 Πολιτείες την «έκαναν» με ελαφρά. Δεν υπήρχε καμία νομική αράδα στο αμερικανικό Σύνταγμα που να ανατρέξουν τα τσιράκια του Προέδρου ,ώστε να εμποδίσουν νομικά την απόσχιση. Έτσι ο ταλαντούχος κύριος Λίνκολν έκανε το καθήκον σαν γνήσιος Ρεπουμπλικάνος Αμερικανός Πρόεδρος: κάνοντας κομφετί τους αμερικανικούς νόμους που δικαιολογούσαν την απόσχιση, έστειλε στρατιές στον Νότο να επαναφέρει του rednecks.
Έπειτα όμως από 1.5 χρόνο πολέμου οι Γιάνκηδες τα βρήκανε σκούρα. Έχαναν τις μάχες τη μια μετά την άλλη. Εμ, οι Νότιοι ήταν άσοι στο σημάδι και είχαν στρατηγούς με επιχειρησιακές ικανότητες Ναπολέοντα. Εν τω μεταξύ οι ανιδιοτελείς Αγγλογάλλοι άρχισαν να καλοβλέπουν τους Νότιους παρέχοντάς τους ακόμα και βοήθεια. Ο Λίκολν στα τέλη του 1862 αναθεμάτιζε που δεν υπήρχε ακόμα το λεξοτανίλ να χτυπήσει 5-6.

Ξαφνικά έρχεται η πεφωτισμένη ιδέα: «Θα στερήσουμε στους Νότιους τη δύναμή τους, δηλαδή θα βγάλουμε ένα φιρμάνι και θα διατάξουμε την απελευθέρωση όλων των μαύρων του Νότου αλλά όχι του Βορρά, ε, να μην το παραξηλώσουμε. Έτσι θα μας συμπαθήσουνε και οι φιλελεύθεροι Ευρωπαίοι! Perfect!». Έτσι, τον Ιανουάριο του 1863, σαν καλό αμερικανόπαιδο έκραξε την Διακήρυξη της Χειραφέτησης των Μαύρων, το χαρτί που αποτέλεσε μια στρατηγική πράξη για να νικηθεί ο πόλεμος κι όχι η ρατσιστική αδικία. Δύο χρόνια αργότερα θα ερχόταν και η 13η Τροπολογία για να το έχουνε το κωλόχαρτο και σε συνταγματική edition!
Οι ιστορικοί σύμβουλοι του μίστερ Σπίλμπεργκ χωνέψανε με τέτοιο τρόπο την  αμερικανική ιστορία που ξεχάσανε ίσως την ατάκα ενός άλλου Αμερικανού Προέδρου -τον οποίο έφαγε η μαρμάγκα- «τα έθνη δεν χτίζονται στα συμφέροντα αλλά στην αλληλοκατανόηση».
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News