Αιτία, το μακελειό στη Γαλλία. Αφορμές, το καταπληκτικό σκίτσο του Banksy με τα σπασμένα μολύβια, οι ατέρμονες, ανάρμοστες πολλές φορές, κουβέντες παντού για το θέμα, οι γελοιότητες κάποιων όταν δεν πέφτει η βόμβα στο δικό τους σπίτι αλλά στου διπλανού.

Ξεχνούν επιλεκτικά πως σε εναν πόλεμο -γιατί περί αυτού πρόκειται- και οι πιο ακριβείας βόμβες… κάνουν λάθη.

Η πρώτη εφημερίδα που πήρα στα χέρια μου, γύρω στα 30 μου, ήταν η Ελευθεροτυπία. Να σας πω την αλήθεια, αγράμματος άνθρωπος, μου άρεσε η λέξη. Αυτό που σήμαινε. Η ελευθεροτυπία λοιπόν -όχι η εφημερίδα- φιμώθηκε πολλές φορές. Μην αναφερθώ σε Μεσαίωνες κ.λπ. Από την άλλη, δεν ειναι και τόσο μακριά οι συνθήκες εκείνης της εποχής. Πρόσφατα γνωστό βιβλιοπωλείο αρνήθηκε να βάλει στη βιτρίνα του το βιβλίο ενός τρομοκράτη. Δικαίωμά του, θα μου πείτε. Και όσους το υποστήριξαν αυτό. Δεν παύει, όμως, να έχουμε μη ελευθερία του λόγου.

Με δειλά βήματα σκέψης, να έρθω στη δική μου περίπτωση. Προσωπικά, μου έχουν στερηθεί πολλά «είδη» ελευθερίας για τους γνωστούς ή ευνόητους λόγους, για πολλούς από εσάς.
Αυτό που δεν βούλωσα ποτέ ήταν το στόμα μου. Άπειρα χαστούκια και μπουνιές απο μπάτσους γιατί ζητούσα το αυτονόητό μου. Την ελευθερία μου. Με μεγάλη μου τιμή και χαρά, μπορώ να πω υπερήφανα πως τα κατάφερα. Κι όμως…

Υπάρχουν στιγμές, ευτυχώς σπάνιες, που κάποιο κακόβουλο σχόλιο μπορεί να με προβληματίσει. Δεν μ' ενδιαφέρει -σχεδόν καθόλου- η κριτική αυτών που γράφω. Με εξοργίζει η κριτική αυτών των κάποιων που κρίνουν αυτό που είμαι και τολμώ να γράφω. Η πρώτη μου επαφή με τη γραφή ήταν ένα γυναικείο site.

Ήξερα πολύ καλά γιατί με φώναξαν εκεί. Και έπαιξα το παιχνιδι μου, αναλόγως.
Σε ένα portal, όμως, που έχει σαν motto «ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά», περίμενα ή ευελπιστούσα σε μια διαφορετική αντιμετώπιση. Μιλώ για το αναγνωστικό κοινό φυσικά.

Μπα, έλεγα, στην αρχή τουλάχιστον. Η μύγα μου φταίει. Πώς περιμένεις να σε αντιμετωπίσουν; Ξεχνάς τι είσαι; Σε αφήνουν να ξεχάσεις; Με ποιο δικαίωμα γράφεις εσύ; Εσύ είσαι μόνο για κρεβάτια, για άλλα πράγματα. Ναι… ήταν δικά μου βιώματα, δικά μου κολλήματα.

Μετά από δύο χρόνια, όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς -γιατί η κοινωνία είναι ο καθρέφτης μας- ειναι αρκετοί που σκέφτονται έτσι ακόμη. Κι ας μου έχει αναγνωριστεί ότι δεν πατάω άσκοπα το πληκτρολόγιο.

Πώς έφτασα από το Παρίσι σε μένα; Γρήγορες σκέψεις. Συναισθήματα που εισπράττω όταν πάνε να μου κόψουν τη γλώσσα γιατί αναφέρομαι σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, που τον γουστάρει βρώμικο τον καθρέφτη. Για να μη βλέπει καθαρά. Προς θεού, δεν πάω να ισοβαθμίσω τον θάνατο ανθρώπων με κάποια σχόλια. Η ουσία, όμως, παραμένει η ίδια. Θέλεις να φιμώσεις κάποιον γιατί δεν σου αρέσουν, δεν σου αρμόζουν, αυτά που λέει, ή το ποιος τα λέει;

Στην τελική, η ελευθερία του λόγου αρέσει σε όλους. Αρκεί να τους αρέσουν και τα συγκεκριμένα γραφόμενα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News