(Για να κρατάμε και μια επαφή με τον κόσμο, μέρες που 'ναι…)

Μ’ ένα μπαλόνι που γράφει «Καλωσήρθες», η Λούσι περιμένει στο αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ τον πατέρα της. Έχει προσγειωθεί το αεροπλάνο του, αλλά αυτός περνά από τις αναγκαίες γραφειοκρατικές διατυπώσεις. Ένα μήνυμα στο κινητό της, έχει αποστολέα τον πατέρα της – χωρίς σχόλια τής επισυνάπτει τη νέα του ταυτότητα. Μόλις έγινε πολίτης του Ισραήλ.

Στο δημοσίευμα του «Spiegel» σημειώνεται ότι η Λούσι εγκατέλειψε το Παρίσι μόλις τέλειωσε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο κι εγκαταστάθηκε στο Τελ Αβίβ. Μετά απ΄αυτήν ήρθε ο ξάδελφός της και τώρα ο πατέρας της. Η αδελφή της (που έχει μείνει στο Παρίσι) παίρνει τα παιδιά της απ' το σχολείο φορώντας αλεξίσφαιρο γιλέκο. Ο πατέρας της λέει στον Γερμανό δημοσιογράφο, πως κουράστηκε να φοβάται. Να περπατά και να κοιτά πίσω του, να ελέγχει το βαγόνι του μετρό πριν μπει μέσα, να αποφεύγει να κυκλοφορεί μόνος του αργά το βράδυ.

Φυσικά, το κράτος του Ισραήλ ενθαρρύνει την «Aliyah» – την επάνοδο. «Ο λόγος ύπαρξης αυτού του κράτους είναι ακριβώς η επιστροφή στα Άγια Χώματα των απαντουχού εβραίων», σημειώνεται. Ήδη από το αεροδρόμιο, οι παλιννοστούντες παίρνουν τον αριθμό της κοινωνικής και υγειονομικής τους ασφάλισης, μαζί με τη νέα τους αστυνομική ταυτότητα. Λαμβάνουν ακόμη 4.000 ευρώ κατ' άτομο (οι οικογένειες με δύο παιδιά 11.000 ευρώ) για τα πρώτα τους έξοδα. Φιλοξενούνται για ένα εξάμηνο περίπου σε Κέντρα Προσαρμογής, όπου κάνουν μαθήματα εβραϊκών πέντε ώρες τη μέρα. Τα κέντρα διαθέτουν καφετέρια, συναγωγή, γυμναστήριο και αντι-αεροπορικό καταφύγιο. Το κράτος προσφέρει ακόμη επιχειρηματικά δάνεια, οικονομική βοήθεια για τους σπουδαστές, υποτροφίες για τους καλλιτέχνες και διευκολύνσεις για την αγορά ή την ενοικίαση κατοικίας.

Βεβαίως υπάρχουν και οι δυσκολίες – η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, η προσαρμογή σε ένα διαφορετικό επίπεδο ζωής (καθώς οι μισθοί, λένε, είναι κατά 30% χαμηλότεροι απ΄τη Γαλλία, ενώ το κόστος ζωής είναι υψηλότερο), η δυσκολίας αναγνώρισης των πτυχίων, κυρίως οι επιθέσεις από Παλαιστίνιους. «Φυσικά φοβάμαι» είπε σχετικά η Ανζελίκ, που μετακόμισε στο Τελ Αβίβ με τον άντρα της και τα τρία τους παιδιά. «Ωστόσο, εδώ αισθάνομαι ασφαλέστερα. Είμαι τμήμα της πλειοψηφίας, δεν είμαι “στόχος” επειδή ανήκω σε μια μειονότητα» τονίζει.

Η κυβέρνηση του Ισραήλ απηύθυνε πρόσκληση στους εβραίους της Γαλλίας (μετά από το φονικό στο σουπερμάρκετ στο Παρίσι) να εγκατασταθούν στο Ισραήλ. Το ίδιο έκανε προχτές στους εβραίους της Δανίας. «Έτσι όμως μπαίνουμε στη λογική των τρομοκρατών, που χρησιμοποιούν τη βία για να διώξουν τους εβραίους», σημειώνει ένας γαλλο-εβραίος. Και προσθέτει: «η Aliyah πρέπει να γίνεται μετά από επιλογή και όχι εξαιτίας του φόβου». Πάντως, είναι η πρώτη φορά που μετακομίζουν όλο και περισσότεροι εβραίοι στο Ισραήλ από τον ελεύθερο δυτικό κόσμο…

(Ο κόσμος μας κακοφορμίζει).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News