Οι ναυτικές τραγωδίες με συγκλονίζουν περισσότερο από άλλες. Κόρη ναυτικού.

Οι φωνές απόγνωσης των επιβαινόντων στο Costa Concordia που προσάραξε σε ύφαλο κοντά στις ακτές της Τοσκάνης, ενώ αυτό βυθιζόταν και η ατάκα «Δεν το ζω αυτό…» μιας εξ αυτών,  μου κόβουν την ανάσα πιο πολύ κι απ’ το χειρότερο θρίλερ.

Όσο καλά κι αν έχει πάρει το μάθημά του στα «σωστικά» το πλήρωμα ενός πλοίου, ο αιφνιδιασμός προκαλεί πανικό και ο πανικός καθυστερήσεις. Πόσο μάλλον αν το πλήρωμα δεν έχει καθοδήγηση ή τα σωστικά μέσα είναι προβληματικά.

Σύμφωνα με τις ως τώρα πληροφορίες, η τραγωδία οφείλεται σε λάθος του κυβερνήτη. Πλησίασε πολύ τις ακτές προκειμένου να χαιρετήσει τους κατοίκους στο νησί Τζίλιο, με αποτέλεσμα να προσκρούσει σε μη χαρτογραφημένο ύφαλο. Η εισαγγελία υποστηρίζει ότι εγκατέλειψε το πλοίο 3,5 ώρες πριν την εκκένωσή του. Αν όλα αυτά ισχύουν τότε ο Φραντσέσκο Σκετίνο δεν είναι ο καλός ο καπετάνιος της ευρείας αποδοχής και συμπάθειας.

Μια σκέψη έχει κολλήσει στο μυαλό μου που μπορεί και να είναι προκλητική για κάποιους. Ο Σκετίνο εκτός από κυβερνήτης του πλοίου είναι και άνθρωπος που ήθελε απλώς να σώσει τη ζωή του ή που μπορεί να ολιγοψύχησε μπροστά στη σκοτεινή και παγωμένη θάλασσα, μπροστά στα ουρλιαχτά και τον τρόμο. Δεν τον αθωώνει αυτό και αν ισχύουν όλα τα παραπάνω σαφώς πρέπει να τιμωρηθεί. Όμως αν ήταν ο μπαμπάς μου σε μια αντίστοιχη περίπτωση, δεν θα τον ήθελα καθόλου ήρωα. Δεν είμαι αντικειμενική. Είμαι απλώς κόρη του…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News