Δίνει και παίρνει εσχάτως η νηφάλια κι οργισμένη, τεκμηριωμένη κι αυθόρμητη κριτική για την ανεπάρκεια των ηγετών των πλουσιότερων χωρών της δύσης να ανταποκριθούν στην πολυεπίπεδη και βαθειά κρίση χρέους που απασχολεί το πιο μεγάλο μέρος του πλανήτη. Γνωστές κι έγκυρες εφημερίδες αλλά και περιοδικά ξεκίνησαν να αναρωτιούνται –χαμηλόφωνα και διακριτικά στην αρχή- εάν είναι δυνατό η δύση να ξεπεράσει την ύφεση που δοκιμάζει τις οικονομίες της με την καθοδήγηση των ηγετών που βρίσκονται την περίοδο αυτή στο τιμόνι των χωρών. Τα ερωτηματικά κι οι απορίες έγιναν στη συνέχεια βεβαιότητα κι οργή στο στόμα όλων εκείνων που πλήττονται από την κρίση.

Στα καθ’ ημάς από τους πρώτους που μέτρησε το ανάστημα των ευρωπαίων ηγετών και το βρήκε κατώτερο του επιβαλλομένου ήταν ο Γ. Καρατζαφέρης κι ακολούθησαν στην ίδια λίγο πολύ γραμμή τα υπόλοιπα κόμματα. Διαφορετική θέση έχει το ΚΚΕ, που δεν χάνει ευκαιρία να τονίζει πως για όλα αυτά δεν φταίει η ανικανότητα της ηγεσίας της Ευρώπης αλλά ο καπιταλισμός που έχει επικρατήσει.

Οι πρόσφατες και πρωτόγνωρες εξελίξεις στις ΗΠΑ κι ο τρόπος που χειρίσθηκε ο Μπ. Ομπάμα τη συμφωνία με τους ρεπουμπλικάνους για το ύψος του δανεισμού ζωντάνεψε τη μουρμούρα για την ανικανότητα της ηγεσίας και της πέραν του Ατλαντικού δύσης να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Οι Τάϊμς της Νέας Υόρκης δημοσίευσαν τελευταία άρθρο ενός (μάλλον οπαδού του δημοκρατικού κόμματος) καθηγητή της ψυχολογίας, ο οποίος εκθέτει τους κύριους λόγους που κατά τη γνώμη του ο Ομπάμα αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων.

Η σπουδαιότερη κατά τον αρθρογράφο αιτία είναι, ότι ο αμερικανός πρόεδρος και το επιτελείο του δεν είπαν στο λαό του με απλά λόγια μια ιστορία που να τον αγγίξει. Οι ιστορίες που μας λένε οι ηγέτες μετράνε, βεβαιώνει ο καθηγητής, και μοιάζουν με αυτές που μας λένε οι γονείς μας. Ο εγκέφαλός μας, συμπληρώνει, έχει εξελιχθεί με ιστορίες ηρώων και μαχών, καλών και κακών και τις αναζητεί για να μπορέσει να κατανοήσει καλύτερα την πραγματικότητα (ή έστω ένα μέρος της). Ο Ν. Τάλεμπ στο «Μαύρο Κύκνο» γίνεται πιο σαφής, λέγοντας πως τρελαινόμαστε για αφηγήσεις, περιλήψεις κι απλουστεύσεις. Για να δείξει, μάλιστα, την ισχύ της αφήγησης φέρνει ένα παράδειγμα που αποδίδεται στον Ε. Μ. Φόρστερ: Δείτε την πρόταση «Ο βασιλιάς πέθανε κι η βασίλισσα πέθανε» και συγκρίνετέ την με αυτήν: «Ο βασιλιάς πέθανε κι ύστερα η βασίλισσα πέθανε από θλίψη». Είναι η διαφορά μεταξύ της απλής διαδοχής πληροφοριών και της πλοκής. Αν πιστέψουμε, λοιπόν, τον ψυχολόγο καθηγητή εκεί βρίσκεται η αιτία της αποτυχίας του Ομπάμα κι ίσως (γιατί όχι;) των ευρωπαίων ηγετών.

Δεν είναι βέβαιο, ωστόσο, πόσοι από αυτούς που αποτελούν το ακροατήριο σε ΗΠΑ κι Ευρώπη διψούν τόσο απεγνωσμένα για ιστορίες που θα τους συναρπάσουν, όσο για λύσεις που θα βοηθήσουν να φανεί κάποιο φώς στο βάθος της σήραγγας (και να μην είναι το τρένο).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News