Την Καθαρά Δευτέρα οι επικεφαλής των ψηφοδελτίων των τριών μεγάλων ομάδων του ευρωκοινοβουλίου, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ (Χριστιανοδημοκράτες), Μάρτιν Σουλτς (Σοσιαλδημοκράτες) και Γκι Φερχόφσταντ (Φιλελεύθεροι), βρέθηκαν στο Βερολίνο μαζί με τον Ζοζέ Μπαρόζο, τον οποίο και φιλοδοξούν να διαδεχθούν στη θέση του Προέδρου της Κομισιόν, με σκοπό να αμολήσουν τον χαρταετό τους όσο πιο ψηλά γίνεται, μπας και δουν από εκεί, πού μπορεί να κρύβεται «η ψυχή της Ευρώπης». Ωραίος τίτλος, επιμελώς αφηρημένος…

Ευτυχώς, όλοι τους ήταν αρκετά ειλικρινείς για να παραδεχτούν ότι είναι δύσκολο να την ανακαλύψουν. Ειδικά μέσα από προκάτ μονολόγους, που σαν τους χαρταετούς έμοιαζαν να φοβούνται μήπως συναντηθούν, μπλεχτούν και καταπέσουν. Ειπώθηκαν, βεβαίως, κάποιες έξυπνες φράσεις, που «βγάζουν τίτλους». Ο Σουλτς παραδέχτηκε, ότι δε μπορούμε να λέμε ότι σώζουμε ως «συστημικές» τις τράπεζες και μετά να αφήνουμε άνεργη τη μισή Ευρώπη. Ο Γιούνκερ πέταξε τη μπηχτή του προς τη Γερμανία, όταν ρητορικά αναρωτήθηκε για το «πόσα ξέρει το Βερολίνο για το πώς ζουν οι άνθρωποι στη Λαπωνία». (Θα μπορούσε να πει και για την Ήπειρο ή τη Θράκη, αλλά μάλλον αυτό θα ήταν πολύ προκλητικό απέναντι στους οικοδεσπότες του).

Στη συζήτηση πήραν μέρος και άνθρωποι της τέχνης, όπως ο Βιμ Βέντερς, που θύμισε στους πολιτικούς ότι η Ευρώπη, που αυτός σαν παιδί ονειρεύτηκε δεν έχει καμιά σχέση με τη σημερινή «της γραφειοκρατίας και της παγωνιάς». Εύστοχη και η σύγκριση της υπεύθυνης ενός μεγάλου φεστιβάλ της Ουγγαρίας, που παρομοίασε την Ευρώπη με μια τεράστια δεξαμενή με ψάρια, την οποία οι πολίτες απλά μπορούν να παρατηρήσουν χωρίς να παρέμβουν.

Την πιο αποστομωτική απάντηση σε αυτούς τους αμήχανους μονολόγους των πολιτικών, έδωσε τελικά ο συγγραφέας από την Ουγγαρία, Γκιέργκι Κόνραντ, που απλά ζήτησε από τους πολιτικούς να καταλάβουν, ότι η Ευρώπη έχει πολλές ψυχές και ότι όσοι προσπαθούν να της δώσουν μια και εννιαία, επιδιώκουν στην ουσία να κατασκευάσουν μια χίμαιρα.

Ίσως εδώ να βρίσκεται και το μυστικό της «ευρωκρίσης». Οι πολιτικές ελίτ προσπαθούν να κατασκευάσουν κουτάκια για να ασφαλίσουν μέσα τους ιδέες, σχέδια και συχνά και τους εαυτούς τους. Το σύνθημα «ενότητα στην πολυμορφία» κοσμεί συχνά φυλλάδια, αφίσες και μπάνερς αλλά μοιάζει να μην χωράει στα μυαλά πολλών πολιτικών. Η πολυμορφία είναι πολύ πιο δύσκολα διαχειρίσιμη. Προφανώς και τους βολεύει να βρίσκονται μέσα σε μια αποστειρωμένη γυάλα και να κανονίζουν από εκεί τις ζωές μας. Όπως βολεύει και τους δημοσιογράφους να μπορούν να ταξινομούν τον κόσμο… στα δύο. Οι καλοί και οι κακοί. Οι δεξιοί και οι αριστεροί. Οι άσπροι και οι μαύροι. Εμείς και οι άλλοι. Ό,τι δεν χωράει μέσα σε αυτές τις κατηγορίες είναι δυσνόητο, αλλά και δυσεξήγητο. Όμως τα ψάρια μέσα στη δεξαμενή είναι πολύχρωμα και κινούνται συνέχεια. Δεν μπορείς να τα χωρίσεις με τείχη. Οπως δε μπορείς να κάνεις καλύτερο ένα κόσμο, που απλά δεν κατανοείς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News