Τον λένε Ντόνοβαν Λίβινγκστον. Μπορεί τώρα το όνομα αυτό να μη σας λέει και πολλά, ωστόσο σε λίγα χρόνια ενδέχεται να γίνει γνωστό σε όλο τον κόσμο. Κι αυτό γιατί με την ομιλία που έδωσε ο 29χρονος Αμερικανός στην τελετή αποφοίτησης του Χάρβαρντ συγκλόνισε τους πάντες. Οχι μόνο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αλλά και σε πολλά άλλα σημεία του πλανήτη.

Για να καταλάβετε τι θα διαβάσετε παρακάτω, έχετε στο νου σας πως οι υπεύθυνοι του ίδιου του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ χαρακτήρισαν τον λόγο του Λίβινγκστον ως έναν από τους πιο συγκινητικούς που έχουν δοθεί ποτέ σε αντίστοιχες περιπτώσεις.

Τα όσα είπε ο Λίβινγκστον την περασμένη εβδομάδα λίγο έξω από τη Βοστώνη ενέπνευσαν μεταξύ άλλων και τη Χίλαρι Κλίντον, αλλά και αστέρες της μουσικής και του θεάματος, όπως ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ.

Το βίντεο με την ομιλία του ξεπέρασε τα 10 εκατομμύρια views μέσα σε λίγες ώρες, κάτι που έκανε τους ειδικούς της επικοινωνίας να μιλούν για… μοναδικό κατόρθωμα. Ενα κατόρθωμα που αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία, αφού έγινε σε μία τελετή που συνήθως χαρακτηρίζεται από τυπικότητες και ανιαρή διάθεση.

Κι όμως, ο Λίβινγκστον κατόρθωσε να σπάσει την παράδοση. Και το έκανε με ένα ποίημα που έγραψε.

Seriously tho, I'm overwhelmed by this outpour of support!! Thank y'all for the love!! And thank you #HGSE for creating the space!!

— Donovan Livingston (@DLive87) May 27, 2016

Τι έλεγε, όμως, αυτό το ποίημα;

«Η εκπαίδευση, πέρα από άλλες εφευρέσεις και μηχανισμούς που δημιούργησε ο άνθρωπος, είναι ένας εξαιρετικός ισοσταθμιστής των συνθηκών μέσα στις οποίες ζουν οι άνθρωποι», είπε το 1848 ο Χόρας Μαν / Την περίοδο που έκανε αυτές τις παρατηρήσεις, εγώ δεν μπορούσα ούτε να διαβάσω, ούτε να γράψω. Οποιαδήποτε προσπάθεια από έναν μαύρο άντρα σαν κι εμένα να διαβάσει ή να γράψει τιμωρούταν με θάνατο / Για γενιές ολόκληρες μαθαίναμε για την άπειρη δύναμη της γνώσης / Ωστόσο, ποτέ δεν έχουμε αμφισβητήσει με οποιοδήποτε τρόπο τους κατόχους της γνώσης, τους φύλακες των πληροφοριών, αυτούς που κρατούν τα κλειδιά της μόρφωσης / Δυστυχώς, έχω δει αρκετές φορές τη λογική του διαχωρισμού να εφαρμόζεται.

Για ορισμένους, η μόνη διαφορά μεταξύ μιας αίθουσας διδασκαλίας και μιας φυτείας στην οποία δουλεύουν μετανάστες, είναι ο χρόνος / Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί τι γίνεται με την «ένταξη» και τη «διαφορετικότητα» / Υπάρχουν φορές που νιώθω σαν ένα μοναχικό ρόδο σε μια έρημο που λυγίζει από τον μανιακό αέρα των υποσχέσεων / Και πάντα έχω ένα αγκάθι στα πλευρά μου, ένα αγκάθι αδικίας / Είμαι νευρικός / Ομιλητικός / Μου αποσπά την προσοχή / Εχω ένα πάθος που υπερβαίνει τα όρια της συνείδησής μου, που ξεπερνά το βιογραφικό μου, τα πρότυπά μου, το πρόγραμμα σπουδών μου /  Στέκομαι εδώ μπροστά σας σε σε μία εκδήλωση αγάπης, σε μία εκδήλωση πόνου / Οι φλέβες μου χτυπούν στον ρυθμό της επανάστασης / Είμαι το παράξενο φρούτο που μεγάλωσε, που ωρίμασε με παράδοξο τρόπο κι ας βγήκα από λεύκα και όχι από κάποιο άλλο δέντρο / Είμαι ένα κίνημα, ένα αμάλγαμα αναμνήσεων που η Αμερική θέλει να ξεχάσει / το ίδιο μου το παρελθόν δεν θα μου επέτρεπε να καθήσω ήρεμα και να μη μιλήσω / Συνεπώς, το σώμα μου, όπως και το μυαλό μου, δεν μπορεί να περιοριστεί.

Κι εσείς, οι καθηγητές μου και οι εκπαιδευτικοί όλης της χώρας, αντί να κάθεστε και να ακούτε το θρόισμα των μεταλλικών φύλλων των αλυσίδων που έχω στα χέρια μου / μπορείτε να τις κόψετε / Ελευθερώστε μας από τα δεσμά μας / Απαλλάξτε μας από το βάρος τους / από τη φτώχια / από την άγνοια.

Πριν λίγα χρόνια, η κυρία Πάρκερ μου είπε πως μπορώ να χρησιμοποιήσω την ενέργειά μου για καλό σκοπό / Μου έδωσε χώρο και χρόνο και μου έδωσε τη δυνατότητα να ακούσω την ίδια μου τη φωνή / Μου έδωσε μια σκηνή στην οποία έπρεπε να ανέβω και μου είπε πως οι προσωπικές μας ιστορίες είναι τα σκαλιά από την σκάλα που μας οδηγούν πάνω στην σκηνή / Και μου είπε να συνεχίσω να ανεβαίνω, να μην σταματήσω να αρπάζω με τα χέρια μου το ένα ξύλο που είναι το σκαλοπάτι της σκάλας / Και συνέχισα να ανεβαίνω, συνέχισα να πιάνω το ένα σκαλοπάτι μετά το άλλο / Αυτό θα έκανε πιο εύκολο για μένα να αγγίξω τα αστέρια, να φτάσω στον ουρανό / Επρεπε να βγάλω τα συναισθήματα από την ψυχή μου / έπρεπε να φωτίσω τον κόσμο με τη φωτεινή γοητεία της ψυχής μου / Σήμερα, όταν κοιτώ τους συμφοιτητές μου στα μάτια το μόνο που βλέπω είναι διάφοροι αστερισμοί / Αν αφιερώσετε όλοι εσείς λίγο χρόνο για να συνδέσετε αυτές τις τελείες, αυτά τα ίχνη των αστερισμών, θα δείτε πως το σχέδιο δείχνει ένα δέντρο της γνώσης / Λάμπουν μέσα στο σκοτάδι, λάμπουν στο πιο βαθύ σκοτάδι τους.

Κοιτώ τους συμφοιτητές μου στα μάτια και βλέπω το ίδιο φως να ευθυγραμμίζεται με τη Ζώνη του Ωρίωνα / με τις πυραμίδες της Γκίζας / Βλέπω το ίδιο φως που οδηγεί στην ελευθερία.

Ανήκω σε αυτά τα αστέρια / Και το ίδιο και εσείς / Και το ίδιο όλος ο κόσμος εκεί έξω / Μαζί μπορούμε να εμπνεύσουμε ολόκληρους γαλαξίες / Για τις επόμενες γενιές.

Οχι, ο ουρανός δεν είναι το όριο / είναι μόνο η αρχή».

Και να φανταστείτε πως όλα τα παραπάνω τα είπε με εμφάνιση που προκαλεί αμηχανία σε πολλά συντηρητικά μέλη της αμερικανικής Πανεπιστημιακής κοινότητας. Γιατί ο Λίβινγκστον εμφανίστηκε με σκουλαρίκια και στα δύο αυτιά και με καθόλου συμβιβαστική διάθεση για αποστειρωμένες τυπικότητες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News