Προφανώς ο Ζοζέ Μπαρόζο κάποια βροχερή νύχτα στις Βρυξέλλες είδε τη θεία φώτιση. Έστω και με μια σχετική καθυστέρηση. «Δέκα χρόνια είναι αρκετά» αναφώνησε και μας απάλλαξε από την αγωνία για το αν θα είναι και για τρίτη φορά υποψήφιος για τη θέση του προέδρου της Κομισιόν. Αυτό που βέβαια ξέχασε να πει ήταν ότι κανείς από τους Χριστιανοδημοκράτες της Ευρώπης δεν του είχε προτείνει κάτι τέτοιο. Αντίθετα, η Κεντροδεξιά της Ευρώπης με πρώτη και καλύτερη τη γερμανική φαίνεται να τον θεωρούσε από καιρό τελειωμένο. Γι' αυτό και σε αντίθεση με άλλες πολιτικές δυνάμεις θα περιμένει μέχρι το τέλος, δηλαδή την άνοιξη, για να ορίσει τον δικό της υποψήφιο.

Εδώ και πολύ καιρό ήταν προφανές ότι οι γκρίνιες που υπήρχαν σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για τον πενιχρό ρόλο αυτής της Κομισιόν όχι μόνο στην αντιμετώπιση της κρίσης αλλά και για την έλλειψη κάποιου πολιτικού προγράμματος συνολικότερα, θα μετατρέπονταν σε κάθετη άρνηση υποστήριξης μιας τρίτης υποψηφιότητας ενός πολιτικού, που ήξερε να εκδηλώνει την ισχύ του μόνο προς… τα κάτω αλλά όχι και προς τα έξω. Και μπορεί ο κύριος Μπαρόζο να κάνει τώρα κρεμαστάρια αυτά που δεν είναι πια του χεριού του αλλά ο πρότερος βίος του μαρτυρά πως έβαλε τα δυνατά του για να φανεί αρεστός στους ισχυρούς της Ευρώπης.

Τώρα βέβαια στα στερνά της θητείας του αποφάσισε να «τρίξει τα δόντια» στο Βερολίνο και ανακάλυψε αυτό, που εδώ και περίπου μια τριετία φωνάζουν ένα σωρό οικονομολόγοι αλλά και πολιτικοί. Ότι, δηλαδή, η περιοριστική πολιτική της Γερμανίας, που επιτυγχάνει συνεχώς ρεκόρ σε εμπορικά πλεονάσματα είναι συνυπεύθυνη για τα ελλείμματα κάποιων άλλων χωρών. Και επειδή αυτό το πλεόνασμα έφτασε φέτος το 7,2%, συνεχιζόμενο μάλιστα για έκτη χρονιά ο Μπαρόζο αποφάσισε να… δράσει. Η Κομισιόν θα αναλύσει λοιπόν τις αιτίες αυτού του πλεονάσματος, που στο παρελθόν έχουν επικρίνει πολλοί από την Κριστίν Λαγκάρντ και τον Νικολά Σαρκοζί ως τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και τον Μπαράκ Ομπάμα.

Αλλά βεβαίως όσο ο Μπαρόζο έλπιζε σε στήριξη της Γερμανίας για μια επανεκλογή έκανε ότι δεν άκουγε. 'Η, καλύτερα, άκουγε μόνο τους συντηρητικούς Γερμανούς αρθρογράφους, που αποκαλούσαν για παράδειγμα τον νομπελίστα Πολ Κρούγκμαν, όταν επέκρινε αυτή την κατάσταση, απαξιωτικά ως «μπλόγκερ». Όταν πια βεβαιώθηκε ότι το τρένο δεν τον χώραγε πια στη θέση του οδηγού αποφάσισε να αφήσει ένα ενθύμιο στην κυρία Μέρκελ. Βεβαίως λίγοι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι κάτι «κακό» μπορεί να προκαλέσει αυτή η ανάλυση της γερμανικής οικονομίας για τους βασιλιάδες των εξαγωγών. Οποιοδήποτε συμπέρασμα και αν βγει κάποια στιγμή την ερχόμενη άνοιξη θα μοιάζει με τσίμπημα μύγας σε ελέφαντα. Γιατί βέβαια είναι μάλλον αφελής όποιος πιστεύει ότι θα μπορέσει η Κομισιόν να επιβάλει στους Γερμανούς να αυξήσουν σημαντικά τους μισθούς και να προχωρήσουν σε μαζικές επενδύσεις στη χώρα τους προκειμένου να ανεβάσουν την εσωτερική ζήτηση και να στηρίξουν λίγο και τις εξαγωγές των άλλων. Όπως αφελής είναι βέβαια και όποιος περιμένει ότι από τις συνεχείς συνόδους κορυφής για την καταπολέμηση της ανεργίας θα προκύψουν θέσεις εργασίας. Με εξαίρεση εκείνους τους εργάτες που ντύνουν με κόκκινο χαλί τα νοβοπάν για τις αναμνηστικές οικογενειακές φωτογραφίες.

Η όψιμη φώτιση του κυρίου Μπαρόζο καλό θα ήταν να αποτελέσει μάθημα και για τον διάδοχό του. Ένας υπερτροφικός μηχανισμός με χρυσοπληρωμένους υπαλλήλους και με την πολιτική βαρύτητα της μύγας είναι το χειρότερο, που μπορούσε να διαθέτει αυτή τη στιγμή η Ευρώπη. Αλλά αυτό ακριβώς διαθέτει. Χάρις και στον κύριο Μπαρόζο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News