Ενώ το ΝΑΤΟ εισέρχεται δραστικά στην επίθεση κατά της Λιβύης, από χθες η συμμαχία των προθύμων εντείνει τα πλήγματα κατά των δυνάμεων του Καντάφι, ανοίγοντας στους αντάρτες (τον …άοπλο λαό) δρόμους προς τα δυτικά της χώρας, έτσι ώστε να συνεχίσουν την «νικηφόρα» πορεία τους προς την Τρίπολη.(Φυσικά ένα τέτοιο ανελέητο σφυροκόπημα των μονάδων τεθωρακισμένων, πυροβολικού ή εφοδιοπομπών, καμιά σχέση δεν έχει με το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας).

Τα πιο σοβαρά, τουλάχιστον, από τα πολιτικά και δημοσιογραφικά «ντελίβερι μπόϋς», που τόσο αγωνιούσαν, με επιθετική αρθρογραφία, να πείσουν ότι η Δύση έμπλεη ανθρωπιστικών συναισθημάτων ξεκίνησε την εκστρατεία κατά του δικτάτορα, τηρούν πλέον αιδήμονα σιωπή. Τους αφήρεσαν τα επιχειρήματα οι υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας της μεγάλης προστάτιδας και συμμάχου των, των ΗΠΑ, Χίλαρυ Κλίντον και Ρόμπερτ Γκέητς.

Είπε η κ. Κλίντον όταν ρωτήθηκε αν θα πρέπει να γίνει επέμβαση στην Συρία «όχι γιατί κάθε χώρα είναι διαφορετική περίπτωση», ενώ πιο αποκαλυπτικός στην ωμότητά του ο Ρόμπερτ Γκέιτς, απέκλεισε εισβολή στην Υεμένη, καθώς «Με τον πρόεδρο Σάλεχ και με τις υπηρεσίες ασφαλείας της Υεμένης έχουμε συνεργασία στον αντιτρομοκρατικό αγώνα»! Οπότε ο μεσαιωνικός πρόεδρος Σάλεχ μπορεί ανενόχλητος να σφάζει τον λαό της Υεμένης Το ίδιο μπορεί βεβαίως  και η φίλη και σύμμαχος της αστερόεσσας, η  σουνητική Σαουδική Αραβία, να εισέρχεται στο Μπαχρέιν και να σφάζει τους σιίτες διαδηλωτές. Θεάρεστο έργο αφού η φίλη Σαουδική Αραβία διαθέτει να μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου, ενώ το Μπαχρέιν χρησιμοποιείται ως βάση του αμερικανικού 5ου στόλου

Ουδόλως απασχολεί τους κοντόφθαλμους «ανθρωπιστές» της Δύσης το αν ανοίγουν «το μπουκάλι με το τζίνι» – για να επικαλεσθούμε τον μύθο της περιοχής. Όταν όλα τα καθεστώτα της είναι αποσταθεροποιημένα, δεν έχει περιγραφεί κανένα σχέδιο για την επόμενη μέρα και ουδείς ασχολείται με το αν η πολιτική αυτή θα φέρει περισσότερη αναταραχή στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Στον αραβικό κόσμο, ούτως ή άλλως, δημιουργούνται νέα δεδομένα, με αποτελέσματα απροσδιόριστα προς το παρόν: Λαοί που επί δεκαετίες πιέζονταν, αναγκάζονταν ή και εκπαιδεύονταν να πιστεύουν τυφλά και να υπακούν στις ηγεσίες τους, να θεωρούν σχεδόν θεϊκή την εξουσία τους και να μην αντιδρούν, τώρα δημιουργούν ένα νέο κεκτημένο. Οικοδομείται μια «κουλτούρα δικαιωμάτων» που οδηγεί σε λαϊκές πιέσεις. Το αίτημα για Ελευθερία και Δημοκρατία δεν μοιάζει στιγμιαίο. Παίρνει χαρακτηριστικά εθνικής δικαίωσης και οι πολιτικές δυνάμεις που θα αναδειχθούν δεν θα μπορούν να το αγνοήσουν ως παράμετρο στο πολιτικό καθεστώς που θα εγκαθιδρύσουν – αλλά δεν θα μπορούν να το αγνοήσουν και έναντι των δυτικών κατοχικών σιδερόφρακτων πραιτόρων…

Παράλληλα, και εκ του αντιθέτου, φαίνεται να ενισχύονται και οι μισαλλόδοξες δυνάμεις της Αλ Κάιντα. Να τροφοδοτούνται  με το άλλοθι που χρειάζονται για τον θρησκευτικό τους πόλεμο κατά της Δύσης. Ισχυροποιείται επίσης το σιιτικό Ιράν του σκοταδιστή Αχμαντινεζάντ, που υποστήριξε ότι βλέπει στους αραβικούς ξεσηκωμούς μια «ισλαμική αφύπνιση» («Αύριο είναι η σειρά της Τεχεράνης;» αναρωτιόταν η Monde diplomatique – Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 27/3), καθώς ο σκληροπυρηνικός ιρανός πρόεδρος προσπαθεί να αναδειχθεί ως η εμπροσθοφυλακή του μουσουλμανικού κόσμου στην πάλη του κατά των δυτικών σταυροφόρων (σ.σ. Η απεχθής θύμηση εκείνων των εκστρατειών είναι δυστυχώς βίωμα και όχι απλή ιστορική ανάγνωση για τους μουσουλμανικούς, και δη τους αραβικούς, λαούς –δεν είναι τυχαίο ότι για «σταυροφόρους» μίλησε και ο Πούτιν). Η …ανθρωπιστική διπλωματία του πετρελαίου, που αποσκοπεί στον έλεγχό του, κινδυνεύει να στρατεύσει και άλλους νέους των αραβικών χωρών στις τάξεις των εξτρεμιστικών ισλαμικών ταγμάτων, που βλέπουν ότι οι πάλαι ποτέ σκληροί αποικιοκράτες, επανέρχονται με φωτιά και σίδερο… Η ταραχή τώρα ξεκίνησε, δεν έχει «αναγνώσιμο» τέλος.

ΥΓ: Το κακό είναι ότι εμείς συνορεύουμε με την Νοτιοανατολική Μεσόγειο  και δεν μείναμε εντελώς αμέτοχοι στην «ανθρωπιστική» αιματηρή περιπέτεια… Είμαστε μια χώρα πρόθυμη βάση πολέμου, μια χώρα χύμα, που ξοδεύει σε καιρό μνημονίου άφθονο χρήμα, που δεν ζήτησε καν τα έξοδά της (περί το 1 εκατομμύριο την ημέρα), και που δεν μοιάζει να έχει καμιά απαίτηση – να μας στηρίξει το ΝΑΤΟ σε κάποιο ζωτικό αίτημά μας, στο  να κηρύξουμε, ας πούμε, την τόσο ζωτική για μας ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News