Να ‘μαστε και πάλι εδώ. Καλά-καλά δεν χωνέψαμε τη βασιλόπιτα και φύγαμε για την άλλη άκρη του κόσμου. Για μένα ήταν το όγδοο ταξίδι από το 2003 που πρωτοήρθα (σύνολο διαμονής έως σήμερα πάνω από δύο χρόνια) αλλά τούτη τη φορά όλα είναι διαφορετικά αφού ήρθα στην Ιαπωνία μετά συζύγου και τέκνου. Δεν θα καταλάβει τίποτε ο μπέμπης σε τόσο μικρή ηλικία… αργότερα αρχίζουν τα ζόρια με τα ταξίδια, μου λέγαν όλοι. Πάντως τρία αεροπλάνα και συνολικά 17 ώρες πτήσης δεν είναι μικρό πράγμα και είχα αρκετό άγχος, όμως όλα πήγαν σχεδόν τέλεια. Σίγουρα δεν θα ξαναψαρώσω με άνθρωπο που θα μου πει ότι πήγε για κάμπινγκ σε νησί με παιδιά. "Και τι σε έπιασε να πας πάλι εκεί κάτω με μωρό;" θα ρωτήσεις. Λίγο τα χρήματα (στην Ελλάδα παλεύεις με θηρία για ψίχουλα), λίγο η προσωρινή ακαδημαϊκή θέση (δεν έχω ψευδαισθήσεις… χωρίς γνωριμίες και λάντζα ετών πιο πιθανό είναι να ανεβάζω μονόπρακτα στο Παρίσι παρά να βρω θέση σε ελληνικό ίδρυμα) λίγο η ευκαιρία να δει την αγαπημένη Ιαπωνία η αγαπημένη γυναίκα μου… είπαμε "δεν ερχόμαστε για λίγο καιρό"; Με αφορμή λοιπόν αυτό το τελευταίο ταξίδι που έχει τη δική του ιδιαιτερότητα είπα να γράψω κάτι για αυτή τη χώρα που λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Για την ακρίβεια να παραθέσω λίγες γραμμές από το μικρό βιβλίο που είχα γράψει γι’ αυτή παλιότερα (δεν υπήρχε κάτι σχετικό στην Ελλάδα απ΄ ό,τι είχα δει).

Η Ιαπωνία είναι μια χώρα μαγική που δίνει την εντύπωση ότι παίζει ένα παιχνίδι με τον χώρο και τον χρόνο. Εικόνες ανθρώπων ντυμένοι με παραδοσιακά κιμονό να βγαίνουν από ένα παλιό δημόσιο λουτρό, πιο δίπλα ένα κατάστημα ηλεκτρονικών προϊόντων πρωτοποριακής τεχνολογίας, διάσπαρτοι αμέτρητοι βουδιστικοί και σιντοϊκοί ναοί, εκκεντρικοί νεαροί με βαμμένα πολύχρωμα μαλλιά, τοπία και κήποι που μαγνητίζουν και ηρεμούν αλλά και υπόγεια τρένα και διαβάσεις όπου η κινητικότητα φοβίζει. Όλα αυτά κάνουν τον επισκέπτη να ξεχνά ποιον αιώνα διανύει η χώρα που φαίνεται να κουβαλά στην αγκαλιά της ολόκληρη την ιστορία της. Μια χώρα της οποίας ο ανατολικός πολιτισμός έχει έντονα πλέον στοιχεία της Δύσης αλλά και που διατηρεί ακόμα μια στάση απομόνωσης από τον υπόλοιπο κόσμο, τον οποίο διδάσκει και ταυτόχρονα αντιγράφει με περίσσεια τέχνη. Η Ιαπωνία είναι μια χώρα που σε κερδίζει με τις αντιθέσεις της. Παραδοσιακή και ανεπτυγμένη. Σε ρυθμούς αργούς και ιλιγγιώδεις. Περήφανη και ταπεινή. Εσωστρεφής και φιλική. Συντηρητική και πρωτοποριακή.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ή πού άκουσα τον συγκεκριμένο θρύλο, αλλά οι λέξεις σίγουρα αποτυπώθηκαν στο μυαλό μου. Σύμφωνα με αυτόν, τα εδάφη της Ιαπωνίας είναι τέσσερις σταγόνες θείου αίματος που στερεοποιήθηκαν στον ωκεανό. Δίχως να αναρωτηθώ αν αυτό ήταν κάποιος γνωστός μύθος ή απλά το αποκύημα της φαντασίας κάποιου, αμέσως άρχισα να φαντάζομαι αρχαίους ιαπωνικούς θεούς παρόμοιους με εκείνους της δικής μας ελληνικής μυθολογίας, να διασταυρώνουν τα ξίφη τους σε επικές μάχες στους αιθέρες. Φαντάστηκα εκτυφλωτικά ιαπωνικά σπαθιά φτιαγμένα από θεία χέρια να σκίζουν τον ουρανό με ταχύτητα αστραπής. Οι σταγόνες ζωής των πληγωμένων θεών ή του ουρανού θα έπεφταν στη γη με τον ίδιο τρόπο που ο δικός μας δυτικός κόσμος δημιουργήθηκε και διαμορφώθηκε μέσα από τις δράσεις των αρχαιοελληνικών θεών. Το άνθισμα των κερασιών θα το απέδιδαν σε ευχαριστημένους θεούς και το κούνημα της γης σε εξοργισμένους.

Μέχρι σήμερα η πνευματικότητα του ιαπωνικού λαού εκφράζεται μέσα από τους τρόπους του σιντοϊσμού. Αυτή η λατρεία της φύσης και των προγόνων μου θυμίζει τον τρόπο που και οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν θεϊκές ιδιότητες και προσωπικότητα σε όλα τα φυσικά πράγματα. Καθώς συνεχίζω τη σκέψη μου, ανακαλύπτω όλο και περισσότερες ομοιότητες. Από τον κοινό πολεμικό και ηθικό κώδικα των αρχαίων Σπαρτιατών και των παλαιών Σαμουράι, έως τις δυνατές οικογενειακές αξίες που αποτελούν τα θεμέλια των δύο κοινωνιών, βρίσκω ότι οι δύο χώρες μοιράζονται το ίδιο πνεύμα. Από την αγάπη τους για τη θάλασσα και την εξάρτησή τους από αυτή, έως την καταπληκτική ανασυγκρότηση έπειτα από πολέμους και φυσικές καταστροφές, βλέπω το ίδιο αίσθημα υπερηφάνειας και ιστορικής συνείδησης. Τόσο διαφορετικές και όμως τόσο κοντά αισθάνομαι ότι είναι οι δύο χώρες. Υπάρχουν τόσα πολλά που θα μπορούσαν να μάθουν οι Έλληνες για την Ιαπωνία και οι Ιάπωνες για την Ελλάδα, αν μόνο κάποιος τους έδειχνε αυτά που μοιράζονται.

Αποσπάσματα από το βιβλίο

«Η Ιαπωνία των ματιών μου»

ISBN: 978 – 960 – 92734 – 5 – 9

www.the-nightlab.com

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News