Η χορήγηση βασιλικής «χάρης» στον Ισπανό παιδεραστή κινητοποίησε αμέσως τους Μαροκινούς οι οποίοι αναγνώρισαν σε αυτή τη μεγάλη δυσλειτουργία των κρατικών θεσμών και την εμπλοκή των διεθνών μυστικών υπηρεσιών. Οι κινητοποιήσεις, πολιτικές και μαζικές, υποχρέωσαν τον βασιλιά Μωχάμεντ VI του Μαρόκου να άρει τη «χάρη», να ζητήσει την άμεση διερεύνηση της υπόθεσης και να απαιτήσει την επιστροφή του Daniel Galvan στις μαροκινές φυλακές. Όμως «το πουλάκι» είχε ήδη πετάξει στην Ισπανία χάρη σε ένα διαβατήριο που ταχύτατα του χορηγήθηκε. Τώρα, ισπανικές και μαροκινές αρχές προσπαθούν να διευθετήσουν το διεθνές σκάνδαλο που έχει δημιουργηθεί και, αν και ο Galvan έχει συλληφθεί και προφυλακισθεί στην Ισπανία, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα επιστρέψει ποτέ στο Μαρόκο, αφού η Ισπανία σπανιότατα εκδίδει υπηκόους της.

Αναλύοντας τις πληροφορίες έρχονται στο φως ιδιαίτερα ενδιαφέροντα θέματα:

1. Η σχέση των αποκλινουσών παθολογιών με τις υπηρεσίες που τίθενται υπεράνω του Νόμου.
Ο Galvan, 64 ετών, καθ΄ έξιν παιδεραστής, κυνικός αγοραστής του έρωτα μικρών παιδιών, είχε καταδικαστεί στο Μαρόκο σε ποινή 30 ετών για ασέλγεια σε 11 παιδιά, ηλικίας από 3 έως 15 ετών. Είχε εκτελέσει μόλις 2 χρόνια από την ποινή του όταν η ισπανική πρεσβεία του Ραμπάτ «γλίστρησε» το όνομά του ανάμεσα στα ονόματα των ισπανών κρατουμένων που ο βασιλιάς της Ισπανίας Χουάν Κάρλος είχε ζητήσει από τον βασιλιά Μωχάμεντ VI να απελευθερωθούν ή να μεταφερθούν σε ισπανικές φυλακές. Το «γλίστρημα» αυτό αναδεικνύει τη διεθνή πλευρά του σκανδάλου και τον ρόλο των μυστικών υπηρεσιών αφού ο Galvan, ιρακινής καταγωγής και ισπανικής, ύστερα από γάμο υπηκοότητας, είχε δουλέψει ως πράκτωρ των μυστικών ισπανικών υπηρεσιών στο Ιράκ. Δεν είναι δύσκολο να φαντασθούμε ότι αυτοί οι οργανισμοί προστατεύουν «τα παιδιά τους», ούτε βέβαια ότι τα «παιδιά» αυτά δεν έχουν στα χέρια τους αρκετά στοιχεία για να τους εκβιάσουν όταν αισθανθούν να αίρεται η «προστασία». Μήπως όμως και πολλοί που επιθυμούν να μπουν στις μυστικές υπηρεσίες, που λειτουργούν -στην καλύτερη περίπτωση- στα όρια της νομιμότητας του ισχυρού κράτους και σίγουρα καταπατώντας το δίκιο πολιτών και κρατών σε εθνική και διεθνή κλίμακα, δεν είναι προσωπικότητες που έλκονται από την καταπάτηση του νόμου και του δικαίου; Δεν ελκύονται από μια αρρωστημένη αντίληψη ότι είναι «ξεχωριστοί» και γι΄ αυτό και πρέπει να παραμένουν «ατιμώρητοι»; Δεν είναι μια χυδαία ερμηνεία του Υπερανθρώπου του Νίτσε που τόσο έξυπνα αξιοποίησε ο ναζισμός; Το έδειξε καταπληκτικά ο Παζολίνι στα 1975 με το φιλμ «Salo», όπου 4 φασίστες κλείνουν 9 εφήβους για 120 μέρες σε μια έπαυλη και τους υποβάλλουν σε κάθε είδους φυσική, σεξουαλική και ψυχική κακοποίηση. Το έγραψε εξαιρετικά ο Jonathan Littell στο βιβλίο του «Les Bienveillantes» ("Ευμενίδες", Τζόναθαν Λίτελ), βραβείο Goncourt και Grand Prix για το μυθιστόρημα της Γαλλικής Ακαδημίας το 2006, όπου ο κεντρικός ήρωας, γερμανός διανοούμενος και διδάκτωρ της Νομικής, αποφασίζει να ενταχθεί ως αξιωματικός στα SS για να έχει την προστασία τους ως προς την ομοφυλοφιλία του. Γνωρίζουμε ότι οι SS ήταν ιδιαίτερα ανεκτοί για την ομοφυλία στον κλειστό κύκλο τους ενώ τους λοιπούς ομοφυλόφιλους τους έστειλαν στα στρατόπεδα εξόντωσης μαζί με τους Εβραίους, τους Τσιγγάνους, τους κομμουνιστές και λοιπούς «έκφυλους».

2. Το ειδικό βάρος της παιδεραστίας στην αραβική κοινότητα.
Το αγόρι είναι ιδιαίτερα επενδεδυμένο ψυχικά και κοινωνικά στην παραδοσιακή αραβική κοινωνία. Ως διάδοχος του ονόματος και της τιμής της οικογένειας είναι απαραίτητο και λειτουργικό στοιχείο της. Δυστυχής θεωρείται ο πατέρας που δεν μπορεί να αποκτήσει άρρενα κληρονόμο. Η μη απόκτησή του μπορεί να οδηγήσει στην απελπισία, στην τρέλα ή στη διαστροφή, όπως θα δείτε να περιγράφεται χαρακτηριστικά από τον μαροκινό συγγραφέα Tahar Ben Jelloun στο βιβλίο του «L’ enfant du sable», 1985. Ο απελπισμένος πατέρας όταν και το 7ο παιδί του γεννιέται κορίτσι αποφασίζει με τη συμπαιγνία της γυναίκας του, που σταδιακά τρελαίνεται, και των τοπικών αρχών που εξαγοράζει να δηλώσει αυτό το παιδί ως αγόρι για να μπορεί να «σταθεί» αυτός ο ίδιος και η οικογένειά του κοινωνικά. Η ηθική, ψυχική και σωματική παραβίαση που υπέστη αυτό το κορίτσι δίνεται στο επόμενο μυθιστόρημά του «La nuit sacrée» ("Η Ιερή νύχτα", Ταχάρ Μπεν Τζελούν), όπου ηλικιωμένη πια παίρνει τον λόγο και εξιστορεί τη μακρά και επίπονη πορεία που έκανε μετά τον θάνατο του πατέρα της για να κερδίσει τη θηλυκότητα. (Το βιβλίο κέρδισε το βραβείο Goncourt το 1987). Η σεξουαλική παραβίαση του αγοριού στην αραβική κοινωνία αποτελεί έξοδό του από τα μητρώα αρρένων, εκθηλισμό του και προσβολή για όλη την οικογένεια που δεν το προστάτεψε. Προβολή αυτού στην ενήλικη ζωή είναι το γεγονός ότι στα περισσότερα αραβικά κράτη η ενήλικη ομοφυλοφιλία διώκεται από τον νόμο και οι ασκούντες της φυλακίζονται.

3. Η άσκηση παιδεραστίας από έναν ξένο και τα τραύματα της αποικιοκρατίας.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναπτύξω ιδιαίτερα τις αναμνήσεις πολλαπλών τραυμάτων και εξευτελισμών που υπέστησαν αυτές οι χώρες κατά τα χρόνια της αποικιοκρατίας. Είμαι σίγουρος ότι διακινήθηκαν στο συνειδητό και στο ασυνείδητο των Μαροκινών, που αντέδρασαν ταχύτατα, όταν μάλιστα ο παιδεραστής δεν τους αναγνώρισε ως κράτος με έννομη τάξη αλλά υιοθέτησε ενώπιον του δικαστηρίου τη στάση του αποικιοκράτη. Στην ερώτηση του προέδρου του δικαστηρίου «γιατί ήρθατε στο Μαρόκο, για να κακοποιήσετε σεξουαλικά παιδιά;» απάντησε «γιατί εδώ είναι φθηνά και με τα λεφτά μπορείς να πάρεις ό,τι θέλεις». Σίγουρα μέσα του θα αναπολούσε τους παλιούς καιρούς που με τη βία, ανέξοδα, μπορούσες να πάρεις ό,τι θέλεις. Δεν ξέρω ακόμη αν στο επίπεδο του συλλογικού ασυνειδήτου δεν υπήρξε εκ μέρους των Μαροκινών μια ενοχή που τους έσπρωξε προς την κινητοποίηση από το γεγονός ότι όλα τα παιδιά προέρχονταν από μονογονεϊκές οικογένειες, άρα χωρίς την προστασία του πατέρα, και σίγουρα ήταν εξαθλιωμένες κοινωνικο-οικονομικά.
Ως παιδοψυχίατρος και στο παρελθόν ερευνητής του θέματος της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών είμαι χαρούμενος που, έστω και μέσα από αυτό το τραγικό γεγονός, το θέμα της διεθνούς εκμετάλλευσης των παιδιών επανέρχεται στη δημοσιότητα και μάλιστα συνδεδεμένο με πολιτικο-οικονομικά δεδομένα που δείχνουν ως πρώτες παραμέτρους την αποικιοκρατία (και το αίσθημα απαξίωσης που αφήνει στις μεταγενέστερες γενιές) και την εξαθλίωση (με το ασφυκτικό αίσθημα ανάγκης επιβίωσης που εγκαθιστά στον παρόντα χρόνο). Δες Ινδονησία κ.λπ…

4. Προς μία μαροκινή πολιτική «άνοιξη»;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μαροκινή κοινωνία επιθυμεί τη δική της αραβική «άνοιξη». Αν και σε συγκριτικά πολύ καλύτερη θέση από όλες τις αραβικές χώρες όσον αφορά τις πολιτικές και οικονομικές συνθήκες, με έναν έξυπνο ηγέτη που προχώρησε σε συνταγματικές αλλαγές το 2011 που περιόρισαν τις αρμοδιότητές του για να αποφύγει τα μαζικά και ανατρεπτικά κινήματα, δεν παύει να έχει τις εσωτερικές της δυναμικές που θέτουν, όπως σε όλες τις αραβικές χώρες, με διάφορες αποχρώσεις, το θέμα του εκμοντερνισμού (που υποχρεωτικά στρέφεται προς το δυτικό μοντέλο) και της παράδοσης (που, δυστυχώς, λόγω των ιστορικών συγκυριών στρέφεται προς τον φονταμενταλισμό). Πάντως, είναι ενδιαφέρον ότι την ευκαιρία για την έναρξη των κινητοποιήσεων δεν έδωσε ένα μείζον θέμα της βάσης, όπως για παράδειγμα στην Αίγυπτο η φτώχεια, αλλά στοιχεία του εποικοδομήματος όπως η λειτουργία των θεσμών και η θέση του παιδιού μέσα στην κοινωνία. Ίσως αυτό να αποτελεί και δείκτη ότι η μαροκινή κοινωνία θα προχωρήσει πιο ήπια και ίσως πιο ουσιαστικά στις αλλαγές.

Προσωρινό κλείσιμο: ο κύκλος της βίας, αντίθετα απ’ ό,τι νομίζουν οι πολλοί, δεν επιθυμεί συνθήκες αναρχίας, αλλά -αντιθέτως- συστήματα τα οποία να πείθουν ότι έχουν δικαίωμα να τίθενται «πέρα από» το νόμο εξασφαλίζοντας για τις πράξεις τους, ως συστήματα και ως άτομα, την «ασυλία».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News