Στο Παρίσι σκοτώθηκαν ασυνήθιστα πολλοί άνθρωποι, σε αστικό περιβάλλον. Από μόνο του, προκαλεί  αποτροπιασμό έστω και ως ενστικτώδη αντίδραση στην έννοια του μαζικού θανάτου. Εθισμένοι όμως, όπως είμαστε, σε τόσα  θεάματα οδύνης, δεν ξέρω πόσο μπορεί να διαρκέσει η αίσθηση του σοκ. Ξυπνήσαμε  το Σάββατο το πρωί με ένα ένστικτο οργής, αλλά μέχρι το βράδυ, κάναμε πολλά πράγματα που κάθε άλλο έδειχναν την «συντριβή» μας για τα αθώα θύματα των τρομοκρατών.

Δεν πρόκειται, όμως, περί αυτού. Δεν πρόκειται για απόδειξη ανθρωπιστικής προσέγγισης αλλά περισσότερο για πολιτική και πολιτισμική θέση. Είμαστε μέλη μιας κοινωνίας που κάπου ανήκει, που οι καταβολές της κάπως καθορίζονται, που η ιστορία, ο πολιτισμός της και η ταυτότητά της με κάποια χαρακτηριστικά, αποτυπώνονται μέσα στο χάρτη. Ας μην κοροϊδευόμαστε, κανείς  δεν μπορεί να μας αναγκάσει να προσποιηθούμε πόνο για ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε. Υποτίθεται όμως, πως είμαστε μια δυτική κοινωνία που αποστρέφεται τη βία, συνασπίζεται στην ενίσχυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και υποστηρίζει σθεναρά την αστική δημοκρατία. Και γι αυτούς ακριβώς τους λόγους αισθάνεται μέλος της Ευρώπης και παραδοσιακή φίλη της Γαλλίας. Της χώρας που έβαλε τις καινούριες βάσεις του δυτικού πολιτισμού.

Κι όμως, ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας δεν αισθάνεται κάτι παραπάνω για τους Γάλλους από ό,τι αισθάνεται  για τους τζιχαντιστές. Κι αυτό είναι πρόβλημα: Η αδυναμία να ταυτιστεί η ελληνική συνείδηση ως μέρος της ευρωπαϊκής. Αλλά, επίσης, εντυπωσιακή είναι  η στάση και πολλών πνευματικών ανθρώπων που βίωσαν τις ανέσεις της ελευθερίας στη γαλλική κοινωνία και μετέφεραν αργότερα τις «αντισυστημικές» τους  ιδέες στην Ελλάδα. Είναι η χώρα που τους έδωσε το δικαίωμα να την αμφισβητούν και όφειλαν λίγο περισσότερο σεβασμό στους νεκρούς της.

Είναι φανερό ότι το πολιτισμικό στίγμα πολλών Ελλήνων λειτουργεί μέσα από ένα ταξικό φίλτρο αντίδρασης σε λάθος στόχους. Αν οι πολιτικές ηγεσίες της Δύσης υποκρίνονται, αν δεν παίρνουν σωστές αποφάσεις και αν ενθαρρύνουν δίκτυα που εξελίσσονται αργότερα, σε τρομοκρατικά, αυτό δεν σημαίνει ότι φταίνε οι λαοί τους. Ή ακόμα καλύτερα, ότι  η συμπάθεια μας  μεταβιβάζεται στον Ολάντ μαζί με τους νεκρούς του Παρισιού.

Θέλω εδώ να θυμίσω ότι οι περίφημοι  «εγκληματίες» ηγέτες του καπιταλιστικού κόσμου, ίσως ανήκουν στο ίδιο ακριβώς είδος ανθρώπων με αυτούς που διέταξαν τη σφαγή των Μηλίων για λογαριασμό των Αθηναίων, με  τους βυζαντινούς στρατηγούς που εξολόθρευαν μαζικά αθώους πληθυσμούς, με τους κακούς και «καλούς» του ελληνικού εμφυλίου και ασφαλώς και με πολλούς άλλους «επαναστάτες» σπουδαίωνπροθέσεων που κατέσφαξαν γυναικόπαιδα. Αν λοιπόν, τρέφουμε απέχθεια για τη δυτική υποκρισία στη διεθνή πολιτική, θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο και για τη δική μας.

Σε κάθε περίπτωση, πολύ φοβάμαι ότι  ο Χάντιγκτον που μας συγκαταλέγει εκτός δυτικού κόσμου, στη «σύγκρουση των πολιτισμών», πάει να επιβεβαιωθεί. Κάποιοι φρόντισαν να εκθρέψουν μια απλοϊκή μανιχαϊστική κουλτούρα στους Έλληνες απέναντι στη Δύση. Και συνήθως, κακοί είναι αυτοί που μας συναναστρέφονται και συσχετίζονται με τα άμεσα συμφέροντας μας. Στην περίπτωση μας, οι Ευρωπαίοι εταίροι.

Δυστυχώς, πρόκειται για πολιτισμικό σύμπλεγμα που προκαλεί τουλάχιστον θλίψη. Γιατί η μοίρα της Ελλάδας είναι απολύτως συνδεδεμένη με την Δύση και ειδικότερα με την Ευρώπη. Τόσο πολύ όσο η τύχη της Κρήτης ή της Μακεδονίας με την υπόλοιπη χώρα. Επομένως, κάποτε θα πρέπει να αποβάλουμε τις ανέξοδες κορώνες δήθεν ως προνομιούχοι «προφήτες» που ανακάλυψαν το άδικο του κόσμου.

Είμαστε ακριβώς το ίδιο με τους άλλους και μάλιστα με πολύ χειρότερες ηγεσίες από τους αυτούς. Είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και όλων των διεθνών θεσμών του αναπτυγμένου κόσμου. Όσο κακοί είναι όλοι αυτοί άλλο τόσο είμαστε κι εμείς. Ας πενθήσουμε λοιπόν κι εμείς με τους Γάλλους και ας ευχόμαστε να μην εμπλακούμε στρατιωτικά στη Συρία. Όλα τα υπόλοιπα είναι  κραυγές ανωριμότητας μιας κοινωνίας που κάποτε θα πρέπει να αποκτήσει ταυτότητα και να καταλάβει τον εαυτό της.   
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News