Θα μάθουμε ποτέ ποιος σκότωσε τον Μπόρις Νεμτσόφ; Μάλλον όχι, όπως δεν μάθαμε ποτέ ποιος διέταξε τη δολοφονία της δημοσιογράφου Άννας Πολιτκόφσκαγια.

Τέσσερις μέρες έχουν περάσει από τότε που ο πρώην αντιπρόεδρος της ρωσικής κυβέρνησης (του Μπόρις Γέλτσιν) και πολέμιος του Πούτιν έπεσε νεκρός από τέσσερις σφαίρες στην πλάτη, σε απόσταση αναπνοής από το Κρεμλίνο. Μέχρι στιγμής η ρωσική αστυνομία δεν έχει βρει τον δράστη, το όπλο ή έστω το αμάξι με το οποίο διέφυγε ο δολοφόνος. Οι κάμερες κλειστού κυκλώματος που υπήρχαν στο σημείο της εκτέλεσης ήταν… περιέργως εκτός λειτουργίας. Επιπλέον, όπως αναφέρει η εφημερίδα Guardian, η διάδοχος της KGB, FSB, ενώ είχε τον Νεμτσόφ υπό παρακολούθηση -όπως και τα υπόλοιπα «υψηλόβαθμα μέλη» της αντιπολίτευσης- κατάφερε το συγκεκριμένο βράδυ να τον χάσει. Όμως μην ανησυχείτε, ο παντοδύναμος Πρόεδρος (και… σύμμαχός μας) έχει εκφράσει το προσωπικό του ενδιαφέρον για την υπόθεση, έτσι όλο και κάποιον θα συλλάβουν.

Σύμφωνα με τον Πούτιν και τους συντρόφους του η δολοφονία του Νεμτσόφ ήταν provokatsiya, μια κίνηση ματ για να ανασυνταχθεί η καταπονημένη αντιπολίτευση και να στραφεί ο λαός εναντίον του Κρεμλίνου. Ποιοι είναι οι πιο πιθανοί ένοχοι κατά την κυβέρνηση; Κάποια μέλη της αντιπολίτευσης -άσχετο αν οι περισσότεροι είναι στη φυλακή ή αυτοεξόριστοι-, ενώ ο 55χρονος Νεμτσόφ θεωρείται μια ακόμη Ιφιγένεια που θυσιάστηκε για να μπορέσουν οι εχθροί του Πούτιν να σταθούν στα πόδια τους. Γιατί ποιος κερδίζει από τη δολοφονία της Παρασκευής; Οι άλλοι, οι κακοί, οι αντι-πατριώτες που προσπαθούν να δυσφημήσουν τον πατερούλη.

Όπως γράφει όμως ο Λούσιαν Κιμ στο αμερικανικό περιοδικό Slate, «στον ρωσόφωνο κόσμο, το να χαρακτηρίζει κανείς ως προβοκάτσια οποιαδήποτε δυσάρεστη ή προκλητική πληροφορία είναι η συνήθης στάση των ανθρώπων που αρνούνται να αναλάβουν τις υποχρεώσεις τους αναφορικά με τις πράξεις και τα λόγια τους. Ερμηνεύουν την πραγματικότητα μέσα από προβοκάτσιες, στημένες προκλήσεις, θεωρίες συνωμοσίας και πλεκτάνες. Οι εχθροί τους είναι ακόμη πιο κυνικοί από τους ίδιους. Δεν υπάρχει ειλικρίνεια, αξιοπρέπεια ή τιμή, γιατί όλοι έχουν κυλιστεί στα σκατά και το αίμα».

Δεν είναι άγνωστη έννοια για τα ελληνικά δεδομένα η λέξη προβοκάτσια. Την ακούμε και εδώ συχνά από το στόμα πολιτών και πολιτικών, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης -αν και δεν αφορά τελευταία δολοφονίες πολιτικών. Είναι μια διχαστική αλλά επιτυχημένη τακτική που συντελεί στη δημιουργία δύο αντίθετων «ομάδων»: καλοί και κακοί, εχθροί και φίλοι, ήρωες και προδότες. Μια τακτική που χρησιμοποιεί πολύ επιτυχημένα το Κρεμλίνο για να συντηρήσει ένα ψυχροπολεμικό κλίμα και να δημιουργήσει ένα «υβριδικό πόλεμο τρόμου» που στοχοποιεί τους αντιφρονούντες μέσα από τη κυβερνητική προπαγάνδα.

Για τον Γκάρι Κασπάροφ, δεν έχει τόση σημασία ποιος κρατούσε το πιστόλι, ούτε ποιος διέταξε τη δολοφονία του Νεμτσόφ. «Το μήνυμα είναι σαφές: δεν είμαστε αλλεργικοί στο αίμα. Οποιοσδήποτε μπορεί να σκοτωθεί. (…) Ποιος διέταξε τη δολοφονία του Μπόρις; Δεν με νοιάζει. Ο Πούτιν όμως πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνος». Όχι γιατί εκείνος έδωσε τη διαταγή αλλά γιατί οι Ρώσοι ζουν «στη δικτατορία του Πούτιν, όπου 24 ώρες το 24ωρο εκτίθενται στην προπαγάνδα της κυβέρνησης περί εχθρών του κράτους».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News