Το θέαμα των Τζιχαντιστών που σπάνε αγάλματα στη Μοσούλη είναι αποτρόπαιο. Κάθε βία απέναντι σε σύμβολα ή επιτεύγματα ενός άλλου πολιτισμού είναι χυδαία και βάρβαρη.

Όμως, η Μοσούλη είναι πολύ μακριά. Και δεν σκοπεύω να πάω ποτέ στη ζωή μου. Εκείνο που με φοβίζει είναι μην τυχόν έρθει εκείνη σε μένα. Κι ακόμα περισσότερο, μήπως κρύβεται μέσα στη δική μου κοινωνία και κάποια στιγμή κάποιοι την απελευθερώσουν.

Γιατί όμως, αυτοί οι άνθρωποι επέλεξαν να γεμίσουν τον δυτικό κόσμο με αυτό το θέαμα; Γιατί φρόντισαν το βιντεάκι να το δουν δεκάδες εκατομμύρια σε όλο τον πλανήτη; Επειδή θέλουν συμβολικά, να δηλώσουν τη ρήξη τους με τις ρίζες όλων των άλλων πολιτισμών. Επειδή στον δικό τους κόσμο, το θέσφατο της δικής τους ερμηνείας δεν μπορεί να συνυπάρξει με οτιδήποτε άλλο. Οι δικές τους ρίζες είναι μοναδικές και γι' αυτό δεν διανοούνται ότι υπάρχει χώρος για τις ρίζες των υπολοίπων.

Δεν είναι δα και οι μοναδικοί στην ιστορία. Οι δικοί μας φανατικοί Χριστιανοί  το έκαναν πριν από 17 αιώνες και κατά περιόδους το συνέχιζαν έως σήμερα. Πρώτα επέβαλαν τον δικό τους κόσμο, καταστρέφοντας τον παλιό και στη συνέχεια εξέθρεψαν μια κουλτούρα απαξίωσης του ελληνικού πολιτισμού της αρχαιότητας. Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν μνημεία που δεν συμβολίζουν απολύτως τίποτα για τον μέσο Έλληνα.

Αλλά ας δούμε τι γίνεται με τη βία που ασκείται στο δικό μας δυτικό πολιτισμικό περιβάλλον. Το απαλλαγμένο υποτίθεται από τα πάθη του φονταμενταλισμού. Ας δούμε τα γκράφιτι σε αγάλματα, στα μάρμαρα των ιστορικών κτηρίων, τις καταστροφές σε δημόσιους χώρους, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία. Ας δούμε τη βαρβαρότητα που επιδεικνύουν οι δικοί μας παθιασμένοι «ιδεολόγοι» στα γήπεδα, στις περιουσίες των άλλων, σε οτιδήποτε προσφέρεται ως επίτευγμα του πραγματικού ή φανταστικού «αντιπάλου».

Οι δικοί μας «τζιχαντιστές» μεγαλώνουν δίπλα μας. Αφήστε το Μουσείο της Ακρόπολης μερικά βράδια χωρίς φύλαξη, και θα δείτε τι θα συμβεί. Οι «θυμωμένοι» υπερασπιστές μιας «ιδέας» θέλουν πάντα να ξεσπάσουν σε κάθε επίτευγμα ενός κόσμου που θεωρούν ότι στέκεται απέναντι από τον δικό τους. Κι αν είναι δυνατόν, να ξεριζώσουν την ύπαρξη και το παρελθόν του. Δείτε τι έκαναν σε πολλές χώρες, οι εξεγερμένοι όταν έπεσε το ανατολικό μπλοκ. Πώς κατέστρεφαν τα σύμβολα του Κομμουνισμού. Αλλά και πώς καίγεται κατά καιρούς το Πολυτεχνείο και άλλα πανεπιστήμια, ως «μηχανισμοί επιβολής της αστικής δημοκρατίας»!

Ο άνθρωπος λέει ο Σεφέρης είναι «μαλακός σαν το χόρτο..». Έκθετος και αδύναμος στις επιρροές του. Κι αν υπάρχουν πολλοί, οι περισσότεροι, που αισθάνονται φρίκη στον δυτικό κόσμο με τη βία των Τζιχαντιστών, είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν και κάποιοι που τους θαυμάζουν.

Και σε ό,τι μας αφορά, εκτός από τον ολοκληρωτισμό που ζούμε σε πολλές φάσεις του δημόσιου βίου μας, αυτήν την εποχή, έχουμε να αντιμετωπίσουμε ακόμα ένα σοβαρό κίνδυνο: Τον πολιτικό και πολιτισμικό διχασμό μας. Τι θα συμβεί αν διαρκέσει περισσότερο από όσο πρέπει; Τι θα συμβεί αργότερα αν οι «δοσίλογοι» και οι «Γερμανοτσολιάδες» βρεθούν στο στόχαστρο των ανεξέλεγκτων πια, «αξιοπρεπών Ελλήνων»; Ή, τι θα συμβεί αν αντιδράσουν οι άλλοι και θεωρήσουν «βαρβάρους» τους αντιευρωπαϊστές ή τους «εθνολαικιστές»;

Αντί λοιπόν, να «σιχαινόμαστε» το θέαμα στη μακρινή Μοσούλη, θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας. Και να προσέξουμε περισσότερο τα λόγια και τη συμπεριφορά μας. Και να «κλειδώνουμε» καλά και τα δικά μας μουσεία, πριν ξυπνήσουμε ένα πρωί και παγώσουμε από το θέαμα στους προσωπικούς μας «καθρέφτες».

Κι ας ρωτήσουμε, αν τύχει ποτέ, κάποιον Βόσνιο να μας πει πόσο ανέμελα κυλούσε η ζωή στη Σρεμπρένιτσα πριν από τη σφαγή του 1995…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News