Οταν ο πρώτος μετασοβιετικός πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας Μπόρις Γιέλτσιν παραιτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου του 1999, έχοντας επιλέξει ως διάδοχό του έναν πρώην πράκτορα της KGB ο οποίος είχε αρχίσει να ασχολείται με την πολιτική πριν από λίγα χρόνια, κανένας δεν προέβλεπε ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν θα παρέμενε ακλόνητος στην κορυφή της εξουσίας επί μία εικοσαετία, καταλήγοντας να είναι ο μακροβιότερος και πιο συγκεντρωτικός ηγέτης της Ρωσίας μετά τον Ιωσήφ Στάλιν.

Η συμπλήρωση όμως είκοσι χρόνων στην εξουσία δεν πρόκειται να εορταστεί πανηγυρικά στη Μόσχα. Γιατί στο Κρεμλίνο έχουν ήδη στραμμένη την προσοχή τους στο 2024, χρονιά κατά την οποία θα λήξει η τέταρτη και επισήμως τελευταία θητεία του Πούτιν στην προεδρία. Και τότε, έχοντας φτάσει στην ηλικία των 72 ετών, θα πρέπει να εγκαταλείψει τον θρόνο του.Σύμφωνα, τουλάχιστον, με όλα όσα ορίζει το Σύνταγμα της Ρωσίας, δεδομένου ότι δεν προβλέπεται η δυνατότητα επανεκλογής ενός προέδρου για τρίτη συνεχόμενη χρονιά.

Το ενδεχόμενο ο Βλαντίμιρ Πούτιν να καταφύγει εκ νέου στο κόλπο του 2008, όταν παραχώρησε τη θέση του στον Ντμίτρι Μεντβέντεφ ούτως ώστε να αναλάβει ο ίδιος χρέη πρωθυπουργού -«ροκέ» είχε χαρακτηρισθεί τότε η έξυπνη αυτή κίνηση του ρώσου ηγέτη-, δεν θεωρείται πιθανό. Υπάρχουν, όμως, κάποιοι που εικάζουν ότι θα αποπειραθεί να προβεί σε μια αναθεώρηση του Συντάγματος που θα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του, ούτως ώστε να συνεχίσει να κυβερνά τη Ρωσία για ακόμη μία πενταετία.

«Ο ταπεινός υπηρέτης σας εκπλήρωσε δύο θητείες, στη συνέχεια εγκατέλειψε το αξίωμα και είχε το δικαίωμα να αναλάβει εκ νέου χρέη προέδρου επειδή οι θητείες του δεν ήταν συναπτές. Αυτή η ρήτρα ενόχλησε κάποιους από τους ειδικούς μας και από τα δημόσια πρόσωπά μας» υπενθύμισε ο ίδιος ο πρόεδρος της Ρωσίας στις 19 Δεκεμβρίου, κατά τη διάρκεια της καθιερωμένης ετήσιας συνέντευξη Τύπου, προσθέτοντας στη συνέχεια σιβυλλικά πως «θα μπορούσε, φυσικά, να αποσυρθεί», με την αμφίσημη επισήμανση του Πούτιν να ερμηνεύεται με τρόπους διαμετρικά αντίθετους.

Γιατί θα μπορούσε να αποσυρθεί στο σύνολό του το άρθρο που ορίζει ότι δεν μπορεί κάποιος να επανεκλεγεί για τρίτη συνεχόμενη φορά στην προεδρία, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την επανεκλογή του Πούτιν, ή θα μπορούσε να αποσυρθεί η ρήτρα περί των μη συναπτών θητειών, περίπτωση στην οποία ο Πούτιν θα πρέπει να εγκαταλείψει το Κρεμλίνο. «Εάν κάποιος διερωτάται εάν ο αρχηγός θα επιδιώξει μια ακόμη θητεία στην προεδρία, ε, δεν θα το κάνει» έσπευσε να δηλώσει η Μαργκαρίτα Σιμονιάν, διευθύντρια του Russian Today (RT), του διεθνούς ρωσικού τηλεοπτικού δικτύου που χρηματοδοτείται από τη ρωσική κυβέρνηση. Την διέψευσε, ωστόσο, ο ίδιος ο ρώσος πρόεδρος, σημειώνοντας πως «δεν γίνεται να λαμβάνονται βιαστικές αποφάσεις, η συζήτηση βρίσκεται σε εξέλιξη και θα δω πώς θα εξελιχθεί».

Πάντως είναι σίγουρο ότι στη Ρωσία γίνεται λόγος για διάφορες μεταρρυθμίσεις. Πριν από καιρό, για παράδειγμα, ο πρόεδρος της Δούμας Βιάτσεσλαβ Βολόντιν είχε προτείνει τη μεταρρύθμιση του Συμβουλίου του Κράτους (σήμερα αποτελεί έναν συμβουλευτικό οργανισμό) ούτως ώστε ο Πούτιν να τεθεί επικεφαλής του ενώ κάποιοι μιλούν για την επί τούτου θέσπιση ενός νέου αξιώματος που θα μεταμορφώσει τον ρώσο πρόεδρο σε μια μορφή «αγιατολάχ της Ρωσίας», αναφέρει χαρακτηριστικά η La Repubblica σε ρεπορτάζ της. Σύμφωνα με την ιταλική εφημερίδα κάποιοι έφτασαν στο σημείο να αναφέρουν πως ο Πούτιν θα μπορούσε να καταλήξει να ηγείται ενός νέου κράτους που θα σχηματιστεί από την ένωση της Ρωσίας με τη Λευκορωσία.

Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι με τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων στην εξουσία, η Ρωσία του Πούτιν αποτελεί εκ νέου μια παγκόσμια υπερδύναμη, διαδραματίζοντας στη διεθνή σκηνή ρόλο πιο σημαντικό ακόμα και από την πρώην ΕΣΣΔ. «Η ΕΣΣΔ έπαιζε, ακολουθώντας. Τώρα βρισκόμαστε σε μια κατάσταση μοναδική στη σύγχρονη ιστορία: είναι οι άλλοι αυτοί που ακολουθούν εμάς» φέρεται να δήλωσε ο Πούτιν στα μέλη της στρατιωτικής ηγεσίας της Ρωσίας την προηγούμενη εβδομάδα μετά την πρώτη επιτυχημένη δοκιμή των υπερηχητικών πυραύλων Αβανγκάρντ. Τα τελευταία χρόνια ο Πούτιν ενίσχυσε τους δεσμούς της Ρωσίας με την Κίνα, άλλαξε την τροπή του πολέμου στη Συρία, πούλησε πυραύλους σε μια χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ (στην Τουρκία) και υπέγραψε συμφωνίες με πρώην συμμάχους των ΗΠΑ, όπως είναι η Βενεζουέλα. Ανέδειξε τη Ρωσία ως καταλύτη των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή ενώ συγχρόνως η χώρα διευρύνει την επιρροή της και στην Αφρική.

Και μετά την επιβολή κυρώσεων και τον αποκλεισμό της Ρωσίας από το G8 λόγω της προσάρτησης της Κριμαίας το 2014, άρχισε να επαναπροσδιορίζει τις σχέσεις της πατρίδας του και με τη Δύση, ξεκινώντας από τη Γαλλία, όπου στις 9 Δεκεμβρίου συναντήθηκε πρώτη φορά με τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, τον πρόεδρο της Ουκρανίας, θέτοντας τις βάσεις για την έναρξη μιας διαδικασίας άμβλυνσης των εντάσεων μεταξύ των δύο πλευρών, η οποία οδήγησε (την περασμένη Κυριακή) στην ανταλλαγή αιχμαλώτων πολέμου μεταξύ του Κιέβου και των φιλορώσων αυτονομιστών του Ντονμπάς.

Πονοκέφαλο στον Πούτιν ενδέχεται να προκαλούν τα προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας του, είτε πρόκειται για την οικονομική κρίση είτε για το κλίμα εναντίωσης προς το πρόσωπό του που επικρατεί στη Μόσχα. Για αυτόν τον λόγο, ο στόχος του παραμένει ο ίδιος: να σκαρφιστεί έναν τρόπο ώστε να συνεχίσει να κυβερνά τη Ρωσία. Κρίνοντας από το παρελθόν, συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να τον επιτύχει εάν όντως το επιθυμεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News