Πριν πω για τις εκλογές που διοργάνωνε η δικτατορία του προλεταριάτου- αντίθετα με τη Χούντα, που απ’ όσο ξέρω, δεν είχε τέτοιες  σκοτούρες-  να συνεχίσω λίγο με το προηγούμενο θέμα, απαντώντας έτσι και σε μερικούς φίλους.  Όταν ήρθα να ζήσω στην Ελλάδα, το μόνο που δεν σκεφτόμουν ήταν μια δεύτερη οικονομική κατάρρευση και μια δεύτερη δικτατορία. Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού. Μήτε και μετανάστη. Έχοντας περάσει από το έρεβος της δικτατορίας και το τούνελ της χρεοκοπίας,  μπορώ  να πω με μια σχετική σιγουριά ότι , η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνες τις εποχές, πολλώ δε μάλλον, δεν είναι ίδια. Στο ερώτημα «ποια είναι η πρότασή σου;», δεν έχω εύκολη απάντηση. Τείνω να πιστέψω, όμως,  ότι, ενώ φωνάζουμε πως πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα, μας λείπει η προθυμία  να χάσουμε  τα κεκτημένα μας. Μάλλον εννοούμε να αλλάξουν όλα των άλλων, αλλά τίποτα από τα δικά μας.

Να πω τώρα για της «εκλογές» της δικτατορίας του προλεταριάτου. Την ημέρα των εκλογών – μόνο τότε καταλάβαινες ότι έχει εκλογές – οι πόλεις, τα χωριά, τα εργοτάξια, τα στρατόπεδα, τα σχολεία και παντός είδους κτήρια, τα ντύναμε γιορτινά. Ο μοναδικός υποψήφιος δεν ερχόταν καν για υποσχέσεις. Στο Συνέδριο του Κόμματος αποφασιζόταν ποιοι θα είναι οι βουλευτές (όχι οι υποψήφιοι), χειροκροτούσαν οι σύνεδροι, λέγανε και τα συνθήματα για τον μεγάλο Ηγέτη και το κόμμα και, από δω παν’ κι άλλοι.

Δεν υπήρχε μόνιμη εθνική αντιπροσωπία για να νομοθετεί και να συζητάει για νομοσχέδια. Αυτά τα έλυνε από μόνο του το κόμμα. Δικαίωμα ψήφου είχαν όλοι, εκτός από τους κουλάκους, εννοείτε και τους  εχθρούς του κόμματος. Λίγοι, βέβαια αυτοί που είχαν ξεφύγει από τις φυλακές και την εξορία. Οι πολλοί ήταν «μαντρωμένοι». Πρώτα ψήφιζαν τα μέλη του κόμματος. Μετά, με τη σειρά όλοι οι άλλοι. Ανοιχτή η ψήφος, φυσικά. «Ζήτω το κόμμα, ζήτω ο Ηγέτης μας, κάτω ο καπιταλισμός, κάτω οι Αμερικανοί , κάτω το ΝΑΤΟ» και πανηγυρικά μέσα το ψηφοδέλτιο. Συνήθως το Κόμμα… κέρδιζε με 99,99%.  Το 0,01% ήταν η απόδειξη της αντίθετης «ελεύθερης» άποψης. Η δικτατορία του προλεταριάτου «θριάμβευε» και κατατρόπωνε άλλη μια φορά τους αντιπάλους της. 

Μαζευόταν μετά στη Βουλή ή Προεδρείο του Λαού, όπως λεγόταν,  οι «εκλεγμένοι», που ουσιαστικά ήταν οι εκλεκτοί διορισμένοι  του Κόμματος, διακήρυσσαν με τη σειρά τους τη μεγάλη νίκη του Κόμματος ενάντια στον εξωτερικό και εσωτερικό εχθρό και περίμεναν να μιλήσει ο Μεγάλος Ηγέτης. Αυτός μιλούσε στο τέλος και ανακοίνωνε το αποτέλεσμα των εκλογών. Έλεγε για το θρίαμβο σε αυτές αλλά και στις επόμενες εκλογές και συνήθως, με την μοναδική ικανότητα που έχει ο ηγέτης της δικτατορίας τους προλεταριάτου, έβρισκε 3-4 εσωτερικούς εχθρούς στα στελέχη του κόμματος και τους έστελνε για τουφεκισμό. Στους βουλευτές δεν έλεγε καν συγχαρητήρια. Ήξερε ότι, και γαϊδούρια να έβαζε στη θέση τους, με το ίδιο θριαμβευτικό ποσοστό θα εκλεγόντουσαν.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News