Είχε δίκιο ο Βασίλης Βασιλικός που έγραψε κάπου ότι ο τουρίστας είναι το πιο απολίτικο ον σε μια χώρα. Μια λησμονιά, μια χαύνωση μυαλού, μια τρυφηλή απόλαυση αισθήσεων, κυρίως οπτικών , ένα καλεισδοσκόπιο συναισθημάτων σε παίρνει μαζί του και σε συνεπαίρνει. Περπατάς κάπου στην αγαπημένη σου Ασία, στην ήπειρο των εκατομμυρίων χρωμάτων και μυρουδιών, των μάγων και των μαγικών, των αβυσσαλέων κοινωνικών διαφορών, της φρικιαστικής ένδειας και του προκλητικού πλούτου, των αρχαίων πολιτισμών και της τεχνολογικής έκρηξης, των γελαστών θεών (και ανθρώπων) και των ευνοϊκών καλόγνωμων δαιμόνων.

Περπατάς σε μια χώρα, τη «χώρα του χαμόγελου» , με την παμπάλαια ιστορία, που από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας ποτέ δεν κατακτήθηκε, ποτέ δεν ένιωσε στον τράχηλο της αποικιακό ζυγό, είτε των διπλανών ασιατικών στιφών, είτε των σκληροτράχηλων και αρπακτικών ευρωπαίων κατακτητών!

Σεργιανάς στα νυχτερινά της παζάρια, στα ίδια στέκια που αιώνες πριν παζαρευόταν το ελεφαντόδοντο, το φίλντισι ,το ασήμι, οι σκλάβοι και οι παλλακίδες. Χαζεύεις τα όμορφα σκεύη από ντόπια ή κινέζικη πορσελάνη , τα κοσμήματα από πολύτιμους λίθους, χρυσό και ασήμι, πλουμισμένα με μαργαριτάρια των νοτίων θαλασσών. Αγοράζεις ξυλόγλυπτα, φτιαγμένα με το χέρι, από τεχνίτες με μαστοριά και θεϊκό μεράκι. Σεργιανάς δίπλα στους νερένιους δρόμους των πλωτών αγορών , βλέπεις ξύλινα σπίτια που στηρίζονται από πασσάλους και λυπάσαι που ο χρόνος δεν είναι αρκετός να πεταχτείς σε ένα από τα παγκόσμιας φήμης κοράλλινα νησιά της.

Περπατάς στη «χώρα του χαμόγελου», μια χώρα συναρπαστική και απροσδόκητη, μοντέρνα και παραδοσιακή, δίπλα σε ανθρώπους που πολλοί τα φέρνουν δύσκολα βόλτα αλλά ζουν χαμογελώντας! Που θεωρούν αγένεια να χάσεις την ψυχραιμία σου και να υψώσεις τη φωνή σου! Που έχουν ως προτέρημα ζωής την ανοχή και την υπομονή, αρετές που πηγάζουν από την θρησκεία και την φιλοσοφία ζωής που αυτή τους πότισε.

Περπατάς δίπλα στην άναρχη κυκλοφορία των δρόμων με το καυσαέριο να κόβει την αναπνοή, δίπλα σε ουρανοξύστες στυλ Μανχάταν στην πρωτεύουσα αλλά και δίπλα σε περίλαμπρους ναούς, δοξαστικά στολισμένους με θεούς και δαίμονες, και βέβαια με το άγαλμα του Βούδα, χρυσό, επίχρυσο ή μαρμάρινο , βυθισμένο στη νιρβάνα του, μειλίχιο και απόκοσμο, σε περίοπτη πάντα θέση, να ευλογεί τα πλήθη και να αποτελεί αραξοβόλι της ψυχής τους.

Η εικόνα του βασιλιά τους σε προσμένει σε κάθε σου βήμα, αναρτημένη σε τεράστιες γιγαντοαφίσες, τόσο που σε λίγο και παύει να είναι πρόκληση στη δυτική σου σκέψη. Μια φιγούρα σεβάσμια, μυστηριακή, με μυστικιστική επίδραση στον λαό, μια εικόνα στην οποία ο λαός προσφεύγει και προσεύχεται με την ίδια προσήλωση όπως και στους θεούς του. Η καθημερινότητα των ανθρώπων είναι και η θρησκεία, τα φυλαχτά, τα μαγικά βοτάνια που θεωρούν ότι επηρεάζουν τη ζωή τους. Σε κάθε σπίτι υπάρχει και το μικρό, εκκλησάκι, έργο δικής τους λαϊκής τέχνης, όπου τοποθετούνται οι προσφορές προς τους νεκρούς προγόνους για να τους εξευμενίσουν και να διώξουν τα κακά πνεύματα που τους επιβουλεύονται.

Χώρα δεμένη με το πολιτισμικό ης παρελθόν, δεν απέφυγε τις έντονες επιρροές της Δύσης. Η παθητικότητα της υπομονής, υπέρτατη αξία, δεν απεμπόλησε τα μηνύματα των καιρών, την αγωνιστικότητα και την ακατάβλητη θέληση για Δημοκρατία. Πέρυσι οι νέοι της έγιναν παγκόσμια είδηση όταν στο όνομά της Δημοκρατίας και της πολιτικής ευνομίας χτυπήθηκαν σκληρά σε διαδηλώσεις, κατέλαβαν τα αεροδρόμια, απέτρεψαν την πολιτική εκτροπή και νίκησαν τους σφετεριστές της εξουσίας.

Μια χώρα με πολύμορφες αντιφάσεις. Καταλαβαίνεις ότι ακόμα και η γνωστή σε όλο τον πλανήτη εκπόρνευση των γυναικών της, έχει αφορμή την φτώχεια, αλλά δεν είναι η αποκλειστική αιτία της, όπως η κοινωνιολογίζουσα φιλολογία της Αριστεράς αναφέρει. (από τις επίσης ασιατικές Φιλιππίνες η φτώχεια – αλλά και οι άτεγκτες εντολές του καθολικισμού- έστελνε τις γυναίκες, και προς την χώρα μας, να γηροκομούν ηλικιωμένους, όχι να δίνουν θαλπωρή στους μοναχικούς πελάτες των καμπαρέ…). Η εκπόρνευση – αυτό που μείς θεωρούμε ως τέτοια- των γυναικών της, πηγάζει από μια μακρόχρονη κοινωνική εξέλιξη, συνδέεται με μια παράδοση που στην κοντινή της Ινδία, κάποια πτυχή της, ανέπτυξε το κάμα σούτρα ως πορεία προς την ανθρώπινη ολοκλήρωση. Στα μάτια τους δεν έχει την ίδια αμαρτωλή διάσταση που έχει στα προτεσταντικής ηθικής δικά μας (Εντάξει, το ξέρω, δεν είμαστε προτεστάντες…).

Τα καλά τελειώνουν, η φυγή τελειώνει. Κάποτε γυρίζεις. Η νάρκωση του ταξιδιού εξατμίζεται, πέφτεις με τα μούτρα στην κατάμαυρη ελληνική πραγματικότητα, και κάνεις αστείες προσπάθειες να παρατείνεις την παρουσία σου εκεί, κοροϊδεύοντας τον εαυτό σου με το να γράφεις ασαφή κείμενα προσωπικών εντυπώσεων στο protagon…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News