Διάβαζα σήμερα, παίδες μου αγαπημένοι, ένα άρθρο στους Financial Times και ξαφνικά ντράπηκα. Το έγραφε ένα καλός και σοβαρός κατά πώς φαίνεται κύριος, ονόματι Robert Shrimley. Αυτός, ο άνθρωπος αυτός, είναι προφανώς πιο έντιμος απ΄ όλους μας που σπεύσαμε να ποστάρουμε στα φασαμπούκια πόσο Τσάρληδες είμαστε και δήλωσε -ούτε λίγο ούτε πολύ- ότι δεν είναι Charlie, χέστης είναι. Πες τα χρυσόστομε, κι εμείς χέστηδες είμαστε. Σκεφτείτε το λίγο. Αράζουμε όλοι στα καναπεδάκια μας και γράφουμε ηρωικές παπαριές κατά του φανατισμού, σκίζουμε τα διαδικτυακά ιμάτια μας υπέρ της ελευθερίας του λόγου, της ακρογωνιαίας αρχής του διαφωτισμού, ενώ την ίδια στιγμή, όχι μόνο δεν βάζουμε τη ζωούλα μας σε κίνδυνο αλλά επιπλέον καραδοκούμε να εξοκείλει λεκτικώς κάποιος για να τον κατασπαράξουμε (πάλι λεκτικώς). Υποκριτάρες του κερατά, δηλαδή.

Τσάρληδες, λέει ο Robert και συμφωνώ απολύτως, ήταν αυτοί οι φοβεροί τύποι που γνώριζαν ότι από μέρα σε μέρα η ζωή τους παιζόταν, που δούλευαν υπό αστυνομική προστασία – λες και μπορεί να σε προστατέψει οποιαδήποτε αστυνομία από του τρελαμένου το όπλο. Κι όμως, φίλε. Δεν το βάζανε κάτω. Αυτοί είναι μαχητές της ελευθερίας, όχι εμείς οι υπόλοιποι που άμα είχαμε την παραμικρή υποψία ότι θα ‘σκαγε τρομοκράτης με σφεντόνα στο Γαλλικό Ινστιτούτο θα είχαμε ροβολήσει και θα 'χαμε ταμπουρωθεί στην Ελληνοαμερικανική Ένωση πριν αλέκτωρ φωνήσαι. Το ίδιο κάνανε και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Ήδη πολλές εφημερίδες υποχώρησαν στον τρόμο και δεν δημοσιεύουν τα βλάσφημα υποτίθεται σκίτσα. Ναααααα μάς πάει όλους. Τη θέλουμε τη ζωούλα μας κι ας είναι και τσουρούτικη.

Οπότε αποφάσισα να μην ξαναπώ τέτοια μεγαλόστομη βλακεία, να βγάλω το καπέλο μου στα παλικάρια με τα πενάκια που χάθηκαν στον ωραίο αγώνα και να ευχηθώ να σταματήσει αυτός ο παραλογισμός γιατί δεν έχουμε πολλούς τέτοιους υπέροχους τρελούς να προστατέψουν την ελευθερία μας αντί για μας. Γιατί εγώ και κατά πάσα πιθανότητα κι εσείς, αν είμαστε κάποιος Τσάρλυ, αυτός είναι ο Τσάπλιν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News