Στη μέχρι τώρα ζωή μου, δεν είναι πολλοί εκείνοι οι καθηγητές που τους θυμάμαι για το έργο τους. Μια εξαίρεση ήταν ένας από τους καθηγητές του Μαθηματικού Αθήνας. Οι συνάδελφοι, όπως μας μάθανε από την πρώτη μέρα να αποκαλούμε ο ένας τον άλλο, είχαν κλείσει μέχρι και τους διαδρόμους του αμφιθεάτρου, για να παρακολουθήσουν το μάθημά του, τον Απειροστικό Λογισμό.

Ο Mike Schmitz είναι ένας διψασμένος δάσκαλος Γερμανικών. Διψασμένος για να σε κάνει να μάθεις. Από την πρώτη μέρα του μαθήματός του, εντυπωσιάστηκα από την τακτική και την καθοδήγησή του. Δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν, αλλά παρατήρησα αμέσως την επιρροή του σχεδόν σε όλους τους συμμετέχοντες της τάξης. Αποζητούσαν να μάθουν. Εκείνο το σχολείο, μου λέει αφού έχουμε καθίσει, ήταν και το τελευταίο του. Έχοντας διδάξει συνολικά σε έξι, με εμπειρία δεκαετίας, αποφάσισε να γίνει ο ίδιος η εταιρεία του. Ένας ελεύθερος επαγγελματίας-δάσκαλος. Χρησιμοποιεί στο έπακρον τα εργαλεία του διαδικτύου. Έχει δική του ιστοσελίδα, όπου μπορείς να αγοράσεις βίντεο που έφτιαξε με μικρούς κανόνες της γραμματικής, γράφει διάφορα άρθρα σχετικά με τη γερμανική γλώσσα. Έχει δικό του κανάλι στο YouTube, όπου ανεβάζει συνεντεύξεις με παλιούς του μαθητές – και προφίλ στο facebook. Το συναρπαστικό στον Mike είναι πως προσπαθώντας να απαντήσει θα εξετάσει πολλά ενδεχόμενα, δημιουργώντας χαοτικά μια σφαίρα απαντήσεων. Ξεκινάει μια πρόταση και στη μέση της δημιουργεί μια άλλη. Με προειδοποίησε και ο ίδιος πως πρέπει να τον σταματάω, αλλά δεν το κάνω.

Οι Γερμανοί είναι αναμφισβήτητα λάτρεις της τεχνολογίας. Τον ρωτάω έτσι εάν αυτό επηρεάζει σταδιακά τη διδασκαλία μιας γλώσσας.

«H τεχνολογία είναι κάτι το απέραντο». Πιστεύει πως τα οπτικά μέσα βοηθάνε σημαντικά αλλά τα προγράμματα εκμάθησης γλωσσών είναι μια ψευδαίσθηση. Σου δημιουργούν την εντύπωση πως μαθαίνεις αλλά είναι καθαρά βραχυπρόθεσμα. Από την αρχή, λέει, όλοι πρέπει να κάνουν μάθημα με δάσκαλο.

Αυτό όμως που είναι καταστροφικό, είναι οι μεγάλες τάξεις. «Δεν είναι δυνατόν να αναμιγνύεις ανθρώπους οι οποίοι έχουν διαφορετικούς στόχους και διαφορετικά επίπεδα μάθησης». Με το κύμα εισερχόμενων πολιτών και μεταναστών, τα σχολεία έχουν αλλάξει ριζικά. Έχουν μετατραπεί σε επιχειρήσεις καθώς αγγίζουν 100% πληρότητα και δεν στοχεύουν πλέον στην ποιότητα.

Η διδασκαλία, λέει παθιασμένος, είναι κάτι το διαπροσωπικό. Ο μαθητής πρέπει να σου ανοιχτεί και αυτό είναι αδύνατο σε μια μεγάλη τάξη. Καθώς εξηγεί πώς είναι να περπατάς ανάμεσα στον ενθουσιασμό και στο ρίσκο, της επαγγελματικής ελευθερίας. Σταματάει. «Διδάσκω πώς να μάθεις». Νομίζω πως μόλις ανακάλυψα. Η ώρα κυλάει και παραγγέλνουμε και άλλους καφέδες. Είχε πάρει μια μπύρα αρχικώς αλλά αν πιεί και άλλη θα τραυλίζει, λέει. Στην πόλη των νέων, λοιπόν, πολλοί είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν και να κυνηγήσουν τις ιδέες τους.

«Οι περισσότεροι δεν έχουν δεξιότητες. Πρέπει να έχεις προσφέρεις κάτι που είναι μοναδικό».

«Συμφωνώ, αλλά για να ανακαλύψεις πως έχεις κάτι μοναδικό πρέπει να το δοκιμάσεις» του αντιπαραθέτω.

Γελάει, λέγοντας πως οι περισσότεροι απλώς επιλέγουν να ανοίξουν ένα bar ή εστιατόριο.

Σίγουρα όμως, η ανώτερη εκπαίδευση είναι κάτι θετικό. Μπορεί να μην αρκεί για τη δημιουργία κάτι πρωτοποριακού. Αλλά είναι κάτι θετικό. Συνεπώς, του λέω. «Θα συμβούλευες κάποιον να σπουδάσει μετά το σχολείο». «Όχι. Μόνον εάν ενδιαφέρεται πραγματικά για τις θετικές επιστήμες».

Εξηγεί πως βρισκόμαστε σε μια εποχή με ατέρμονη προσβασιμότητα σε πληροφορίες και άρα σε μια πιο ανοιχτή εκπαίδευση. Πληθώρα μαθημάτων δια αποστάσεως, δωρεάν βιβλίων και ηλεκτρονικών αρχείων.

Έτσι πολλά επαγγέλματα αλλάζουν ριζικά και έτσι και η εκπαίδευση που απαιτείται για αυτά.

Σπούδασε γλωσσολογία, μαθαίνοντας όλες τις αρχαίες γλώσσες, από Αραβικά και Μογγολικά μέχρι Ρώσικα και Λατινικά. Αλλά, το να διαβάσει όλα αυτά τα βιβλία, πιστεύει πως δεν ήταν απαραίτητο.

Θα ήθελε να επιλέξει αυτός τα βιβλία του και με το διαδίκτυο θα είχε πρόσβαση σε ό,τι ήθελε. Έτσι η εκπαίδευσή του θα διαρκούσε κάποιες εβδομάδες, και όχι ολόκληρα χρόνια, κάνοντάς την έτσι πιο αποτελεσματική. Του λέω πως αυτή η αντίληψη, του ρίσκου, του κυνηγιού της προσωπικής εργασιακής επιτυχίας, δεν είναι τόσο έκδηλη στην Ευρώπη, πόσο μάλλον στη Μεσόγειο. Αλλά κυριαρχεί στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Οι γονείς λέει, έχουν ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης στις ιδέες που αποκτούν τα παιδιά τους. Οι περισσότεροι εδώ δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για το τι θέλουν να κάνουν τα παιδιά τους. «Μου πήρε σχεδόν 40 χρόνια για να βρω το πάθος μου για τη διδασκαλία των Γερμανικών».

«Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί με τον γιο μου. Σίγουρα».

Κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνό του. Απολογείται και λέει πως πρέπει να πεταχτεί στη γειτονιά να πάρει ένα χρησιμοποιημένο iMac που μόλις αγόρασε. Σχεδόν άθικτο. Τον ρωτάω εάν είναι εύκολο στη χρήση. Εκστασιασμένος λέει πως είναι εργαλείο τελειότητας. Εντελώς μινιμαλιστικό και απλοποιημένο. «H τεχνολογία είναι ένα εργαλείο απλοποίησης». Ίσως έτσι η διδασκαλία να αλλάξει προς το καλύτερο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News