Gangs. Οι συμμορίες του Λονδίνου είναι το «φάντασμα» μιας αεικίνητης απειλής. Μιας απειλής που διεκδικεί ό,τι της ανήκει: τον φόβο της χαμένης της αθωότητας. Ένα ναρκοπέδιο, που επιμελημένα αγνοείς την ύπαρξή του. Αυτής που έχει θαφτεί στο στρώμα μιας κοινωνίας -ή πιο εύστοχα μιας οικονομίας-, που μεθοδικά καμουφλάρει τα θύματα ενός πολέμου με στόχο την αδυσώπητη βία του παιδικού ψυχισμού. Τα παιδιά, είμαστε εμείς. Οι γονείς, οι εκπαιδευτές, οι φύλακες μιας γενιάς που χειραγωγείται και σιωπά στη μάχη για την ανάγκη του «ανήκειν». Η απομυθοποίηση της συμμορίας που ταυτίζεται με μέλη προερχόμενα από κατώτερα οικονομικά στρώματα και μόνο, αποδεικνύει ότι πλέον η ευθύνη βαραίνει όλους αυτούς που συνειδητά ή ασυνείδητα εθελοτυφλούν σε αυτό που είναι μεγαλύτερο από τα νούμερα ερευνών και καταχωρήσεων: τον φόβο της αποδοχής. Αυτός ο φόβος που βαδίζει άλλοτε με πατερίτσες άλλοτε με ταχύτητα φωτός, κρυμμένος μέσα σε ντουλάπες.

Μια πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι 2.409 παιδιά υπήρξαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης συμμοριών και περίπου 16.500 κινδυνεύουν να πέσουν θύματα. Πολλά σχολεία αρνούνται να παραδεχτούν ότι μαθητές τους είναι μέλη συμμορίας από τον φόβο του στιγματισμού. Τα περισσότερα παιδιά θύματα bullying σιωπούν αναπτύσσοντας έτσι αντικοινωνικές συμπεριφορές, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των συμμοριών και των θυμάτων τους. Η αστυνομία όπως και διάφορα Charities επιδιώκουν να ενημερώσουν, να προστατεύσουν και να δώσουν φωνή στην αλήθεια των θυμάτων. Σύμφωνα με τη Μetropolitan Police, υπάρχουν περίπου 230 συμμορίες στο Λονδίνο, οι οποίες αριθμούν 3.600 μέλη. 

Συνήθως όταν η κουβέντα πάει για gangs, θα φανταστείς αγόρια 13-17 χρονών, με τις κουκούλες να καλύπτουν το κεφάλι και τα παντελόνια χυμένα κάτω από τις πατούσες. Ίσως νυχτερινές συναντήσεις σε αθόρυβες γωνιές δρόμων και μικρών πάρκων (τα μεγάλα φυλάσσονται), ανταλλαγές ναρκωτικών ουσιών, μαχαίρια, ποδήλατα BMX, μουσική rap και hip-hop, επιθετικά βλέμματα, κουτάκια μπύρας της μισής λίρας, τσιγάρα που αλλάζουν δάχτυλα. Η αστυνομία συνήθως τα σταματά. Κάνει έλεγχο. Δεν βρίσκει τίποτα ή βρίσκει κάτι που δεν αφορά την «προστασία του πολίτη». Οι περαστικοί συνήθως παραμένουν περαστικοί. Ή απλά αποφεύγουν τη χαρτογραφημένη από την αστυνομία, ζώνη του λυκόφωτος. Λες και αυτή δεν βρίσκεται μέσα σε σπίτια, σχολεία, οικογένειες ανωτέρων στρωμάτων, σε δεκατετράχρονα κορίτσια που ξέχασαν τι θα πει αγάπη και τη βρίσκουν μέσα σε μια απατηλή επίφασή της.

Όταν η Carly ήταν δεκαπέντε χρονών ξυλοκοπήθηκε από ένα νεότερο κορίτσι και από τον φόβο του «διασυρμού» δεν ήθελε να ξαναγυρίσει στο σχολείο. Σύντομα γνώρισε ένα μέλος συμμορίας είκοσι χρονών, με λεφτά, αυτοκίνητο, το «κανείς δεν θα σε πειράξει» κτλ. Η ζωή της συνεχίστηκε με ναρκωτικά, εγκλεισμό και έκθεση στη βία συμμοριών. Παράλληλα και πλέον ενεργή σεξουαλικά, έμεινε έγκυος στα δεκαεφτά. Ο φίλος της, ασκούσε συχνά βία πάνω της, την οποία εξαγόραζε με υλικά αγαθά. Όταν αποφάσισε να ξεφύγει από όλα αυτά, έμαθε ότι ο φίλος της έπασχε απο διπολική διαταραχή. Με την επέμβαση των social services επέστρεψε σε αυτό που κάποτε ήταν. Ή τουλάχιστον, επέλεξε να το θυμηθεί ξανά.

Δεν είναι μόνο η Carly. Ούτε ο εικοσάχρονος φίλος της. Ούτε το παιδί με την κουκούλα και το παράνομο τσιγαριλίκι. Είναι αυτό που σχημάτισε τον φόβο, την ανάγκη για «προστασία». Είναι τα τείχη που χτίζουμε για να καλύψουμε την «ντροπή». Είναι η άγνοια που βολεύει την ησυχία μας. Είναι το κλείσιμο της πόρτας για την αποφυγή «μικροβίων». Είναι ο δικός μας «βιασμός» που ποτέ δεν εξομολογήθηκε. Η Αmy, πρώην μέλος συμμορίας, λέει «όταν είσαι απελπισμένος, θα κάνεις τα πάντα για να πάρεις κάτι που μοιάζει με αγάπη». Αυτό που ομοιάζει αγάπης δεν μπορεί παρά να είναι και η φυλακή της.

Δείτε σχετικά εδώ και εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News