Οι λύκοι του Canary Wharf είναι πολλοί και λυσσαλέοι. Είναι τα «ντοπαρισμένα άλογα του Ιπποδρόμου», όπως χαρακτηριστικά είπε ο Δημήτρης. Αεικίνητοι, με συνεχόμενες συστολές και διαστολές στις κόρες των ματιών και την πίεση του αίματος σε μονίμως υψηλά επίπεδα. Traders. Χρηματιστηρέμποροι. Αυτοί που όταν χάνουν ξεσηκώνουν τόσο χαμό, που η έντασή του είναι ικανή να δημιουργήσει παλιρροϊκά κύματα στον Τάμεση, και ας είναι και ποτάμι.

Ξυπνούν πριν το χάραμα, έχοντας πάρει ήδη τους μαγικούς αριθμούς των επενδυτών, και αντί για πρωϊνό, μασάνε κοκαΐνη. Μπορεί και να τη ρουφάνε. Δεν βγάζουν τη μέρα αλλιώς. Εκπαιδευμένοι στην αναλγησία, πολλοί από αυτούς με παρελθόν σκληροπυρηνικό -συγγνώμη ποιος μίλησε για σπουδές;- ξέρουν ότι η επιστροφή στην τράπεζα επιβάλλεται να έχει μόνο κέρδη. Στο Canary Wharf ρίχνουν πλέον χημικές ουσίες στις τουαλέτες, ώστε να διαπιστωθεί η χρήση της κοκαΐνης. Πώς γίνεται στο τέστ εγκυμοσύνης όταν αλλάξει το χρώμα; Ακριβώς αυτό, μόνο που εδώ το χρώμα είναι μπλε και το θετικό αποτέλεσμα κινητοποιεί άμεσα τα αστυνομικά σώματα. Όχι ότι θα γίνει κάτι. Ξέρετε εσείς κανέναν που φέρνει λεφτά με το τσουβάλι να συλλαμβάνεται;

Το ΄χουμε πει ότι μπορεί η Μεγάλη Βρετανία να είναι μια χώρα με οργανωμένα συστήματα, αλλά τα λεφτά είναι πολλά, Άρη, και οι λίρες χρυσές. Δεν μιλάμε για 2.000 και 3.000 λίρες. Αυτά είναι η σαμπάνια που θα ανοίξουν στη θαλαμηγό το βραδάκι, έτσι για την αρχή της αυτο-επιβράβευσής τους. Μπορεί και το ντοπάρισμα της βδομάδας.

Ο Δημήτρης δουλεύει χρόνια σε έναν από τους μεγαλύτερους τραπεζικούς ομίλους της Μεγάλης Βρετανίας. Λόγω της θέσης του, έρχεται σε επαφή με τους εν λόγω «ίππους». Που ενίοτε γίνονται και οι Δούρειοι ίπποι του ομίλου. «Δεν υπάρχουν συναισθήματα όταν μιλάμε για traders, με το που θα σηκώσω το τηλέφωνο, έχω καταλάβει σε 3’’, από την ανάσα του και μόνο, αν δεν του βγήκαν τα ''νούμερα''». Τον τρέλανα στις ερωτήσεις τον άνθρωπο, προσπαθώντας να καταλάβω το μεγάλο παιχνίδι, μιας και η επαφή μου με το Canary Wharf περιορίζεται σε βόλτες στην ακροποταμιά και ας έχω περάσει εκατοντάδες φορές κάτω από τα μεγαθήρια των τραπεζών. Ουρανοξύστες ξεχειλίζοντες λίρες.

Μου ξεκαθάρισε ότι η αλήθεια των τραπεζών κρύβεται εντός των τειχών της, είναι και θα παραμείνει απροσπέλαστη. Η ταχύτητα είναι τόσο μεγάλη, που νομίζεις ότι θα ξεπεράσει και αυτή του φωτός. Ο μεγάλος και αέναος πόλεμος των traders είναι αυτός που εκτυλίσσεται μεταξύ τους. Traders εναντίον Τraders. «Όταν έχεις χάσει, ξέρεις αυτομάτως ότι έχει νικήσει ο άλλος, δεν είναι μόνο το κέρδος που δεν θα φέρεις στην τράπεζα. Και αυτό τους εξαγριώνει ακόμα πιο πολύ. Γι' αυτό δεν αντέχουν χωρίς να ντοπαριστούν. Και ξέρουν ότι δύσκολα θα τους πιάσουν. Ακόμα και αν γίνει, κάπως θα κουκουλωθεί, αν τα κέρδη τους είναι πολλά».

Τα bonus τους ξεπερνούν τις 400.000 λίρες. Δεν μένουν στο Λονδίνο. Θα τους βρεις στο Kent, στο Surrey, στο Sussex. Mέχρι και τα 35 τους, άντε και λίγο παραπάνω, θα φωνάξουν, θα ιδρώσουν, θα κερδίσουν, θα πλουτίσουν τόσο ώστε να μη χρειάζεται να δουλέψουν περισσότερο στη ζωή τους και μετά θα αποχωρήσουν. Ο αποχωρισμός για τους περισσότερους -αν δεν έχει επέλθει νωρίτερα λόγω χασούρας, καταλαβαίνετε ότι οι τράπεζες θέλουν σύγχρονους Μίδες- θα γίνει με μισολιωμένο συκώτι, ελαττωματική καρδιά, διάτρηση ρινικού διαφράγματος, αλλά με περσικά χαλιά.

Και τι να τα κάνεις, θα μου πεις; Να ζεσταίνεσαι τον 8μηνο χειμώνα στην Αγγλία; Θυμάμαι η τελευταία κουβέντα του Δημήτρη ήταν: «Θα νιώσεις ρίγος αν τους ακούσεις στο τηλέφωνο. Μη κοιτάς εμείς που είμαστε μέσα. Τους έχουμε μάθει. Και όταν τους συναντάς, ξέρεις ότι έχεις να κάνεις με ένα διαφορετικό ανθρώπινο είδος. Γιατί έτσι είναι εκπαιδευμένοι. Kαι από πριν έτσι ήταν, λίγο-πολύ. Γι' αυτό τους διαλέγουν. Όπως τα άλογα, όποιο κερδίσει, όποιο αντέξει, όσο αντέξει…».

Η επόμενη φορά που θα πάω στο Canary Wharf, ίσως είναι διαφορετική, ίσως όχι, το σίγουρο είναι ότι δεν θα είναι η ίδια. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News