Αυτό είναι το τελευταίο κείμενο που στέλνω στο protagon από την Ιαπωνία φέτος. Σε λίγες μέρες θα βρίσκομαι στο σπίτι μου στην Ελλάδα όπου με περιμένουν υποχρεώσεις και συναντήσεις. Δεν ξέρω πού θα με βρουν τα επόμενα χρόνια, αλλά είναι λογικό αυτή τη στιγμή να κάνω συγκρίσεις μεταξύ της χώρας μου και της χώρας που αφήνω έπειτα από μια ακόμα πολύμηνη «θητεία». 

Έχω ξαναγράψει για την Ιαπωνία εδώ (Η Ιαπωνία των ματιών μου), αλλά τώρα σκέφτομαι τα πεζά καθημερινά πράγματα και τις υπηρεσίες που πηγαίνω για να τακτοποιήσω τις τελευταίες δουλειές. Ταχυδρομείο… δημαρχείο… γραμματεία του πανεπιστημίου… υπηρεσία αλλοδαπών και ένα σωρό άλλα γραφεία και μάλιστα πολλές φορές το καθένα. Το περίεργο είναι ότι δεν αισθάνθηκα καθόλου άγχος όλες αυτές τις μέρες που έχω στο μυαλό μου τη λίστα των εκκρεμοτήτων. Κάθε φορά που είναι να πάω σε μια υπηρεσία στην Ελλάδα νιώθω μια μικρή (έως μεγάλη, ανάλογα πού πας) δυσφορία. Θα μπορούσα να πω χαριτολογώντας ότι είναι λες και παρουσιάζεσαι φαντάρος: δεν θες να είσαι εκεί αλλά αφού πρέπει κάνεις υπομονή μπροστά σε όποια ανοησία συναντήσεις και παρακαλάς να πέσεις σε καλό και φιλότιμο υπεύθυνο. Εδώ, στην άλλη άκρη του κόσμου, χωρίς καν να μιλάμε την ίδια γλώσσα (ελάχιστα γιαπωνέζικα εγώ και ελάχιστα αγγλικά οι υπάλληλοι) δεν έχω πρόβλημα. Νομίζεις ότι δεν έχουν γραφειοκρατία; Και όμως έχουν περισσότερη απ' ό,τι στην Ελλάδα.

Η χαρτούρα εδώ είναι αδιανόητη και ξέρω πως αυτό εκπλήσσει όσους νομίζουν ότι στη χώρα της τεχνολογίας όλα γίνονται με τη σκέψη. Στην τυπικότητα και στο πρωτόκολλο, σαν τους Ιάπωνες δεν έχει. Πολύ συχνά σου ζητάνε να (ξανα)συμπληρώσεις έντυπα για διάφορους απίθανους λόγους και λεπτομέρειες. Τότε γιατί εγώ ο Έλληνας που στη χώρα μου δεν θέλω πολλά πάρε-δώσε με υπηρεσίες, εδώ παρόλο που υπάρχει τεράστιο γλωσσικό φράγμα και απίστευτη γραφειοκρατία νιώθω μια χαρά; Η απάντηση είναι απλούστατη: οι υπάλληλοί εδώ είναι εξυπηρετικοί και υπομονετικοί. Με χαμόγελο σε καλωσορίζουν και με χαμόγελο σε αποχαιρετούν. Δεν σε κάνουν μπαλάκι… δεν σε ξεπετάνε… δεν σου μιλάνε απότομα… δεν σε αφήνουν μόνο με το έντυπο. Πώς να αγχωθείς και να κουραστείς όταν ο υπάλληλος θα δείξει προθυμία να σε βοηθήσει με ευγένεια και ο κόσμος περιμένει με υπομονή και ησυχία στις καρέκλες τους. Αν με ρωτούσες τι θα άλλαζα με ένα μαγικό ραβδί σε όλες τις υπηρεσίες της Αθήνας που πρέπει κατά καιρούς να επισκεφτώ, το πρώτο που θα σου έλεγα είναι τη διάθεση των υπαλλήλων. Δεν ξέρω πώς θα το έκανα, μιας και έχουμε να κάνουμε με διαφορετικές κουλτούρες και ιδιοσυγκρασίες, αλλά λέω ΑΝ μπορούσα με κάποιο τρόπο διότι δεν θεωρώ τίποτε σημαντικότερο από την ευγένεια για τις ζωές όλων μας όπου και να βρισκόμαστε. Άσε που απ' όλες τις αλλαγές που μπορούμε να σκεφτούμε, αυτή με τη μεγαλύτερη αξία είναι η μόνη χωρίς κόστος.

Ένα χαμόγελο λοιπόν μπορεί να μας σώσει. Συμπληρώνω μια ακόμα φόρμα και σκέφτομαι ότι οι Ιάπωνες υπάλληλοι μπροστά μου με έχουν βοηθήσει όσο δεν φαντάζονται… και τελικά συνειδητοποιώ ότι τόσα χρόνια που έχω πάρε-δώσε μαζί τους ποτέ δεν αναρωτήθηκα τι μισθό και επιδόματα παίρνουν ή αν είναι μόνιμοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News