Το σκηνικό σαν σε μαιευτήριο. Συγγενείς και φίλοι να περιμένουν την γέννηση ή –καλύτερα- την ανα-γέννηση. Και ξέσπαγαν σε δάκρυα κάθε φορά που η κάψουλα έκανε την εμφάνισή της, έχοντας μέσα της κάποιον από τους εγκλωβισμένους. Μία κάψουλα ζωής. Μία μήτρα που ξαναγέννησε τους 33 μεταλλωρύχους στη Χιλή, όπως λέει και ο φίλος μου ο Μιχάλης από την Κύπρο. Οι 68 ημέρες στα έγκατα του ορυχείου στην έρημο Ατακάμα ήταν γι’ αυτούς κάτι σαν κυοφορία. Κι εκείνοι σαν έμβρυα που αναζητούσαν για δεύτερη φορά να δουν το φως της ζωής. Μία όταν γεννήθηκαν και μία χθες που ξαναγεννήθηκαν. Όλα αυτά που συμβαίνουν στην τόσο μακρινή, αλλά τόσο κοντά στην ψυχή μας, Χιλή, μοιάζουν με το θαύμα της ζωής από την αρχή μέχρι το τέλος. Το τέλος; Μπα. Μέχρι τη νέα αρχή.

Στις πρώτες μέρες του Αυγούστου που συνέβη το ατύχημα, κανείς δεν ήξερε αν υπήρχαν ανάσες ανθρώπων στα έγκατα της γης. Μετά από λίγες μέρες η ελπίδα άρχισε να χαμογελά. Το… παιδί κλωτσούσε. Έδειχνε σημάδια ζωής. Τριάντα τρεις ψυχές να κουβαλούν την ελπίδα όλου του κόσμου. Για λίγη χαρά. Για μία ευχάριστη είδηση. Και όλος ο κόσμος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα. Οι ειδικοί, σαν γιατροί μαιευτήρες, άρχισαν να παρακολουθούν την… εγκυμοσύνη και να επεξεργάζονται το σχέδιο για να βγουν όλοι οι μεταλλωρύχοι σώοι και αβλαβείς στην επιφάνεια της γης. Και τα κατάφεραν. Ξαναγεννήθηκαν αυτοί και μαζί τους κι όλοι εμείς. Το θαύμα της ζωής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News