Δεν κατάλαβα ποτέ σε τί ακριβώς χρησιμεύουν οι διάφορες επέτειοι –της μητέρας, του πατέρα, των ερωτευμένων, και σήμερα ‘των γυναικών’. Φοβάμαι ότι οι περισσότερες από αυτές δεν είναι παρά μια ακόμα πονηρή ευκαιρία για να πουληθούν τριαντάφυλλα, σοκολάτες, κοσμήματα, ή να υποχρεωθούν κάποιοι να τραπεζώσουν την αγαπημένη, τη μαμά, τον μπαμπά κοκ…

Εχω και μια αντιπάθεια για τις κάθε λογής ξεχωριστές οργανώσεις, τόσο τις γυναικείες όσο και τις αντρικές. Ενα διάστημα υπήρχε σύλλογος Γυναικών Δημοσιογράφων, για παράδειγμα — ίσως και να εξακολουθεί να υπάρχει. Τι άραγε εξυπηρετεί; Γιατί θα ήθελε κάποιος δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του να ανήκει σε χωριστό σύλλογο ανάλογα με το φύλο του; Είναι άλλα τα προτερήματα, τα ελαττώματα ή τα αιτήματα των ανδρών δημοσιογράφων, από κείνα των γυναικών; Η των ανδρών παραγωγών κρασιού από εκείνα των γυναικών; Των θηλυκών από τους αρσενικούς σεφ; Οι γυναίκες μάγειροι συχνά ταλαιπωρούνται στις επαγγελματικές κουζίνες, αν είχαν ένα χωριστό σύλλογο θα κατάφερναν άραγε να ξεπεράσουν τις αρχικές δυσκολίες; Ανάλογα προβλήματα συναντούν και οι νέοι άντρες που ξεκινούν να δουλεύουν σε κουζίνες, απ’ ό,τι γνωρίζω. Στο επάγγελμα αυτό, όπως και σε μερικά άλλα, μπαίνει και το ζήτημα της μυικής δύναμης, στο οποίο οι άντρες κατα τεκμήριο υπερτερούν. Αν κρίνω, όμως, από κυρίες σαν την σκηνοθέτη Τζέιν Κάμπιον και τη Σάντρα Μπούλοκ που τις θαυμάσαμε να παίρνουν τα Οσκαρ με μπράτσα τόσο μουσκουλάτα, που θα τα ζήλευε και ο πάλαι-ποτέ Σβαρτσενέγκερ, και αυτή η διαφορά ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες τείνει να εκλείψει…

Εχω ακούσει ότι στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες οι γυναίκες από ένα σημείο και πάνω δεν προβιβάζονται όσο θα έπρεπε, κι έτσι σπάνια φτάνουν σε ανώτατες διευθυντικές θέσεις. Ισως οι κυρίες εκείνες να πρέπει να κάνουν ένα χωριστό σύλλογο για να προωθήσουν τα αιτήματά τους, και να ξεπεράσουν τις όποιες αδικίες –αν και αμφιβάλλω αν κάτι τέτοιο θα ήταν ποτέ αποτελεσματικό.

Από τη μεριά μου, πάντως, έχω να καταθέσω ότι ποτέ μέχρι σήμερα, στα τριανταέξι και πλέον χρόνια που εργάζομαι σε πολλές και διάφορες δουλειές –γραφίστας, φωτογράφος, καθηγήτρια ανώτερης σχολής, δημοσιογράφος και σύμβουλος εστιατορίων– δεν κατάλαβα ποτέ να αδικήθηκα επειδή δεν ήμουν άντρας. Καταλαβαίνω, και θεωρώ απαραίτητο, να ζητάνε περισσότερα προνόμια οι εργαζόμενες μητέρες –άδεια παρατεταμένη, επίδομα κλπ.. Αλλά, να σας πω την αμαρτία μου, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την επιμονή να ζητάνε οι γυναίκες να παίρνουν σύνταξη πιο νωρίς από τους άντρες.

Ομως, ξέρω καλά ότι όσο και να γκρινιάζουμε ασταμάτητα για τα οικονομικά, τις δυσκολίες, τις ανισότητες και τις ταλαιπωρίες των τελευταίων μηνών, στην ουσία όλες εμείς, οι Ελληνίδες (και οι Ευρωπαίες, Αμερικανίδες κλπ) είμαστε ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΤΥΧΕΡΕΣ που δεν γεννηθήκαμε στις Ινδίες, το Αφγανιστάν, την Αφρική και όλες εκείνες τις χώρες του Τρίτου Κόσμου όπου τα κορίτσια υποχρεώνονται, συχνά προτού καν φτάσουν στην εφηβεία, να παντρευτούν –στην ουσία να πουληθούν σαν σκλάβες— ώστε να εξυπηρετούν την οικογένεια του άντρα τους.

Αραγε σ’ αυτές τις δυστυχισμένες γυναίκες τι να προσφέρει ο εορτασμός της Ημέρας της Γυναίκας;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News