Πριν από λίγες μέρες, από την Ουάσιγκτον ο Π. Καμμένος προσκάλεσε την αμερικανική πλευρά σε μια συνεκμετάλλευση του φυσικού αερίου και του πετρελαίου (που κατ' υπόθεση διαθέτει η χώρα μας και είναι εξορύξιμα) σε μια σχέση 70-30.

Πριν από έναν μήνα είχε επισκεφθεί τη Μόσχα ο Ν. Κοτζιάς, προετοιμάζοντας κατά ένα τρόπο και την επίσκεψη Τσίπρα τον Μάιο στη Μόσχα. Η οποία -σημειώνεται – θα γίνει σε μια κρίσιμη συγκυρία, καθώς ένα μήνα αργότερα η κυβέρνηση θα κληθεί να καταβάλει 2,5 δισ. ευρώ στους δανειστές μας.

Στην πρώτη του παρουσία, επίσης, στο συμβούλιο υπουργών της ΕΕ, ο Ν. Κοτζιάς αντιτάχθηκε στις ευρωπαϊκές κυρώσεις στη Ρωσία ενώ τις ίδιες μέρες ο πρωθυπουργός είχε διαμαρτυρηθεί στη Φ. Μογκερίνι επειδή δεν είχε δώσει τη συναίνεσή του στο κείμενο των 28 ηγετών για τις ευρωπαϊκές κυρώσεις.

Μια βδομάδα πριν από τις εκλογές, ο Π. Καμμένος είχε επίσης ταχθεί κατά των ευρωπαϊκών κυρώσεων στη Ρωσία, ενώ μόλις ανέλαβε καθήκοντα δήλωσε, ότι η Ελλάδα «θα βελτιώσει τις σχέσεις της με τα μη-μέλη του ΝΑΤΟ» αναφερόμενος ιδιαίτερα στη Ρωσία. Σε δήλωσή του επίσης υπογράμμισε πως «η Ελλάδα δεν προτίθεται να υποκαταστήσει τη Γερμανία στις προνομιακές της σχέσεις με την Ρωσία».

Την ημέρα εξάλλου που εγκαταστάθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε την πρώτη επίσκεψη διπλωμάτη – ήταν ο πρέσβης της Ρωσίας.

Το σύστημα Καραμανλή, τέλος, με το οποίο η κυβέρνηση διατηρεί καλές σχέσεις (όπως φανερώνει η εκλογή Προκόπη Παυλόπουλου και τα εγκώμια Αντώναρου στον πρωθυπουργό), είχε επενδύσει στη διάρκεια της διακυβέρνησής του στη «διπλωματία των αγωγών», οραματιζόμενο την Ελλάδα ως την πύλη εισόδου στην Ευρώπη του ρωσικού φυσικού αερίου/πετρελαίου.

Αυτά είναι τα δεδομένα – που πασιφανώς καταδεικνύουν ότι η ελληνική κυβέρνηση (σε υπόγεια συνεργασία με ετερόκλητα πολιτικά ρεύματα) πειραματίζεται στη διαμόρφωση μιας εξωτερικής πολιτικής που κινείται πέραν της ευρωπαϊκής ομπρέλας. Θεμιτό; Ασφαλώς. Με έναν όρο: ότι εξακολουθεί να τηρεί ταυτόχρονα τις συμβατικές της δεσμεύσεις προς την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Στο πλαίσιο της ΕΕ, όμως, οι «συμμαχίες» της Αθήνας με τους εταίρους έχουν απολύτως διαρραγεί. Στην κρίσιμη στιγμή της οικονομικής διαπραγμάτευσης, ακόμη και η Κύπρος τήρησε αποστάσεις ασφαλείας. Οι ευρωπαϊκές σχέσεις της Ελλάδας, με άλλα λόγια, σε αυτή τη συγκυρία είναι εξαιρετικά διαταραγμένες. Αντίθετα, η Αθήνα με κάθε ευκαιρία δηλώνει ότι επιθυμεί να ενισχύσει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ και -κυρίως- με τη Ρωσία.

Ερμηνευτές της κυβερνητικής πολιτικής υποστηρίζουν ότι η ανάδειξη του ρωσικού παράγοντα από την Αθήνα γίνεται για την εξυπηρέτηση διαπραγματευτικών σκοπιμοτήτων στις διαβουλεύσεις με τους δανειστές της. Η Αθήνα εμφανίζεται δηλαδή να παίζει το χαρτί της Ευρώπης στη Ρωσία και το χαρτί της Ρωσίας στην Ευρώπη. Στην κατεύθυνση αυτή, ψιθυρίζεται ότι υπάρχει η προοπτική δανειοδότησης της χώρας μας από τη Μόσχα. Όπως ακριβώς φιλοδοξούσε να κάνει η Κύπρος τον Μάρτιο 2013, όταν κατέρρεε η οικονομία της και αναζητούσε νέο δάνειο 5 δισ. ευρώ από τη Μόσχα. Ούτε το δάνειο πέτυχε τότε, ενώ οι δανειστές της την είχαν προειδοποιήσει ότι δεν θα επιτρέψουν τη σημαντική επαύξηση του ανώτατου επιτρεπτού ορίου τους χρέους της.  

Με άλλα λόγια, η Ελλάδα καλπάζει σήμερα σε αχαρτογράφητα νερά. Και αν αύριο η Ρωσία, στις παραμονές της μεγάλης σφίξης της Ελλάδας για την αποπληρωμή του χρέους της, προσφερθεί να τη δανειοδοτήσει, το σχοινί της ρήξης με την ΕΕ θα τεντωθεί επικίνδυνα. Και τότε, το ρωσικό δάνειο θα εκληφθεί ως «επιτυχία», ή ως (το περιβόητο) «ατύχημα»;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News