Ένα τριών χρόνων αγόρι με καμένους τους κερατοειδείς των ματιών του από την πολύωρη έκθεση στον ήλιο βρέθηκε ανήμπορο στην έρημο. Ο μικρός, αγνώστων στοιχείων Γιαζίντι, είναι παράλυτος απ’ τη μια μεριά του σώματός του. Λένε πως κατά πάσα πιθανότητα η οικογένειά του αναγκάστηκε να τον εγκαταλείψει στην προσπάθεια να ξεφύγει απ’ τους Τζιχαντιστές.

Έχει χαθεί το μέτρημα των ημερών που η βία είναι πια η καθημερινότητα αυτού του κόσμου. Και δεν ξέρω άλλη περίοδο -δεν έχω εγώ ζήσει, τουλάχιστον, κάτι αντίστοιχο- όπου χωρίς να λέμε ότι έχουμε έναν παγκόσμιο πόλεμο για παράδειγμα, υπάρχει τόση βία, τόσος θάνατος, αυτή η ένταση σε τόσο πολύ απ’ τον πλανήτη.

Και μετά είναι οι ψυχολόγοι στα κανάλια σε μια προσπάθεια υπερανάλυσης μιας αυτοκτονίας και δεν βρίσκεις έναν που να ξεφεύγει έστω και λίγο από τον κανόνα που αποφασίστηκε. Οι άνθρωποι παθαίνουν κατάθλιψη και αυτοκτονούν όταν έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, όταν ο εαυτός τους δεν τους φτάνει και νιώθουν ότι η ζωή τους δεν έχει πια κανένα νόημα… Όχι πάντα. Πρέπει κάπου στον κόσμο να υπάρχουν και καταθλιπτικοί που η κατάθλιψή τους δεν περιστρέφεται γύρω από τους ίδιους μόνο. Αυτοί που δεν θέλουν -έστω κι αν το αντέχουν- να δουν άλλα παράλυτα με καμένους κερατοειδείς. Εκείνοι που δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί σκέφτονται ότι ο μικρός χρειάζεται κάποιον από πάνω του για να του βάζει κάθε λίγο κολλύριο. Κι αυτός ο κάποιος μέσα στον τόσο χαμό είναι αδύνατο να υπάρξει.  Εκείνοι που ξυπνούν σχεδόν ενοχικά σε μια πολυτέλεια που βρέθηκαν μέσα τοποθετημένοι ή που έστησαν οι ίδιοι με κόπο κιόλας και που πια ξεμακραίνει ως μάταιη σ’ έναν ορίζοντα της θλίψης.

Αυτοί που είναι πολύ εντάξει με τους εαυτούς τους, αλλά όχι με τον κόσμο όπως είναι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News