Σας συνιστώ να διαβάσετε προσεκτικά τις ομιλίες του Μαχμούτ Αμπάς και του Μπέντζαμιν Νετανιάχου στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Θα καταλάβετε γιατί το Μεσανατολικό χρόνια τώρα όχι μόνο δεν επιλύεται αλλά ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμο να ματώσει και να ξαναματώσει. Και οι δύο πλευρές έχουν ισχυρά επιχειρήματα και περίσσευμα πάθους. Και οι δύο χρησιμοποιούν την Ιστορία ερμηνεύοντας την μονομερώς. Και οι δύο παρά τους όρκους τους για την ειρήνη και την ανάγκη συνύπαρξης είναι προφανές ότι δεν έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι θα είναι γείτονες. Ο πρώτος αναγκαστικά την ανέχεται και ο δεύτερος δεν την αντέχει. Και οι δύο λένε την μισή αλήθεια και αποκρύπτουν επιμελώς τις ευθύνες της δικής τους πλευράς που έχει καταγράψει η Ιστορία.

Διαβάζοντας την ομιλία του Νετανιάχου έχεις την εντύπωση ότι το Ισραήλ 60 χρόνια τώρα κυκλοφορεί με κλαδί ελαίας και ότι διακαής του πόθος ήταν πάντα να αποκτήσουν κράτος οι Παλαιστίνιοι. Για τις διώξεις, τις ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς των Παλαιστινίων, (που με δραματικούς τόνους ανέδειξε ο Αμπάς) την Σαμπρα και Σατίλα χτές, την άρνηση σήμερα να σταματήσει τον εποικισμό και το διχαστικό τείχος δεν είχε κάτι να πεί. «Ο πυρήνας της διένεξης δεν είναι οι οικισμοί. Οι οικισμοί είναι το αποτέλεσμα. Ο πυρήνας της διένεξης παραμένει, δυστυχώς η άρνηση των Παλαιστινίων να αποδεχθούν εβραϊκό κράτος σε οποιαδήποτε σύνορα» είπε ο Νετανιάχου. Ακόμα και αν δεχθούμε ότι έχει δίκιο για το παρελθόν (που δεν έχει γιατί δεν υπάρχει ένας πυρήνας αλλά πολλοί σε ένα τόσο σύνθετο θέμα και οι Παλαιστίνιοι έστω και απρόθυμα έχουν αποδεχθεί την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ και αντιλαμβάνονται ότι το Τελ Αβίβ δεν θα υπαχθεί στο Παλαιστινιακό κράτος) σήμερα το θέμα της συνέχισης των παράνομων οικισμών έχει αυτονομηθεί και αποτελεί όρο sine qua non για οποιαδήποτε συμφωνία. Η συνέχιση του παράνομου εποικισμού είναι άρνηση συνδιαλλαγής και αν την αποδεχθεί ο Αμπάς υπογράφει το πολιτικό του τέλος. Αυτό επιθυμεί η μυωπική ακροδεξιά στο Ισραήλ, αυτό επιδιώκει και η Χαμάς και για αυτό δεν στήριξε την πρωτοβουλία του Αμπάς που της αποστερεί το φωτοστέφανο του «μόνου αντιστεκόμενου στην κατοχή». Περίσσεψε, τέλος, η περιφρόνηση του Νετανιάχου προς την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Και όμως με απόφαση αυτού του οργάνου υπάρχει το κράτος του Ισραήλ. Και με την ψήφο της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών. Όταν οι Άραβες αρνήθηκαν την απόφαση του ΟΗΕ για δύο κράτη στην Παλαιστίνη και επιτέθηκαν για να πνίξουν το κράτος του Ισραήλ το ΚΚ του Ισραήλ πήρε οπλισμό από την Τσεχοσλοβακία (αργότερα ο ηγέτης του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας Ρουντολφ Σλάνσκι δικάστηκε και εκτελέστηκε στις σταλινικές εκκαθαρίσεις με την κατηγορία της «σιωνιστικής συνωμοσίας») και με τα τουφέκια αυτά απέκρουσαν τις επιθέσεις (βλ. Σιμόν Πέρες: Μαχόμενος για την ειρήνη σελ.103). Μαζί με τον ΟΗΕ ο Νετανιάχου περιφρονεί και την Ιστορία της χώρας του, όταν δεν συμφωνεί με τις σημερινές του επιδιώξεις.

Από την άλλη πλευρά ο Αμπάς παρουσίασε ένα παλαιστινιακό λαό, ενιαίο και αφοσιωμένο στην ειρήνη. Ούτε μια αναφορά στις ανατινάξεις σχολικών λεωφορείων και καφετεριών, στην Χαμάς, στις ρουκέτες από το Ιράν και την Χεζμπολάχ που εκτοξεύτηκαν και τώρα αποθηκεύονται στην Γάζα. Ούτε μια λέξη για τα βάσανα του λαού του Ισραήλ και το υπαρκτό θέμα ασφάλειας (που ανέδειξε βέβαια με δραματικούς τόνους ο Νετανιάχου). Σαν να θεωρεί ότι η ανακήρυξη παλαιστινιακού κράτους αρκεί από μόνη της για να επιλυθεί περίπου αυτομάτως το πρόβλημα ασφάλειας του Ισραήλ. Από τις αναφορές στον Αραφάτ έλειψε μία. Αυτή της απόρριψης το 2000 πρώτα στην Τάμπα και μετά στο Καμπ Ντέιβιντ των προτάσεων της Ισραηλινής Αριστεράς και του Κλίντον. Καθόλου τυχαία αυτήν ακριβώς επικαλέστηκε ο Νετανιάχου για να αποδείξει την κακοπιστία και αδιαλλαξία των Παλαιστινίων παραλείποντας βέβαια να θυμίσει ότι ο ίδιος ήταν τότε αντίθετος στην ισραηλινή προσφορά και την παρ’ ολίγον συμφωνία. Τέλος περίσσεψαν οι θετικές αναφορές του στον ΟΗΕ. Πολύ σωστά, αλλά πόσο αίμα και πόνο θα είχαν γλυτώσει οι δυο λαοί αν οι Άραβες αποδεχόντουσαν την σοφή όπως αποδείχθηκε απόφαση του ΟΗΕ για την δημιουργία δύο κρατών στην περιοχή;

Όλα αυτά, μήπως σημαίνουν ότι πρέπει να μείνουμε ουδέτεροι, κρατώντας ίσες αποστάσεις; Ότι η Ελλάδα για παράδειγμα πρέπει να μην ψηφίσει υπέρ των Παλαιστινίων στον ΟΗΕ ; Κατηγορηματικά όχι. Η αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ δεν θα επιλύσει το πρόβλημα αλλά θα είναι μια σαφής προειδοποίηση προς την κυβέρνηση του Ισραήλ ότι πρέπει να σταματήσει τους εποικισμούς και τις υπεκφυγές και να διαπραγματευτεί σοβαρά. Πράγματι η τελική, βιώσιμη λύση θα προκύψει από μια συμφωνία και των δύο. Η διεθνής κοινότητα, όμως, έχει την δύναμη να ενισχύσει διαπραγματευτικά τον πιο αδύνατο, που παρά τα λάθη του δικαιούται το στοιχειώδες: ένα κράτος. Αν η κυβέρνηση του Ισραήλ πεισθεί και από την στάση της διεθνούς κοινότητας για το αναπόφευκτο του πράγματος υπάρχει πιθανότητα να διαπραγματευτεί σοβαρά. Και αν οι Παλαιστίνιοι, το μεσοδιάστημα ανάμεσα στην αναγνώριση από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και την τελική συμφωνία με τους Ισραηλινούς δεν κατορθώσουν να αντιμετωπίσουν την δική τους τρομοκρατία και αποτύχουν να εμπεδώσουν αίσθημα ασφάλειας στους Ισραηλινούς θα συνειδητοποιήσουν ότι η σημερινή συγκατάθεση μπορεί εύκολα να μεταβληθεί.

Όλα θα ήταν πιο εύκολα αν ο Ομπάμα έμενε σταθερός στις απόψεις που είχε διατυπώσει όταν μπήκε στον Λευκό Οίκο. Δυστυχώς έρχονται Προεδρικές εκλογές και το πανίσχυρο -και κατά παράδοση στο πλευρό των Δημοκρατικών εβραϊκό λόμπυ- του έδωσε ηχηρή προειδοποίηση: Σε εκλογές στην Νέα Υόρκη, σε περιοχή με έντονο εβραικό στοιχείο, οι Ρεπουμπλικάνοι νίκησαν μετά 90 χρόνια τον Δημοκρατικό (και Εβραίο μάλιστα) υποψήφιο. Αποτέλεσμα αυτού του πολύ πειστικού βέτο ήταν η απαράδεκτη ομιλία του Ομπάμα για τον οποίο η Χανάν Ασράουι (από τους πιο λογικούς και μετριοπαθείς της παλαιστινιακής ηγεσίας) είπε: Ακούγοντας τον νόμιζα ότι είναι οι Παλαιστίνιοι που έχουν καταλάβει το Ισραήλ. Ο Νετανιάχου τον ευχαρίστησε και προφανώς θεωρεί ότι μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται όπως πριν. Όμως η διαφαινόμενη απομόνωση των Αμερικανών από τον νέο υπό διαμόρφωση αραβικό κόσμο είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε σήμερα ο Ομπάμα. Και στην Αμερική δεν υπάρχει τρίτη προεδρική θητεία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News