Η Τουρκία, ως σουνιτική δύναμη αντίπαλη με το σιιτικό Ιράν, αποκατέστησε τις σχέσεις της με τη Ρωσία που όμως χρησιμοποιεί τις αεροπορικές βάσεις του Ιράν και υποστηρίζει το καθεστώς της Δαμασκού και τον Μπασάρ Αλ Ασαντ με τον οποίο όμως ο Ταγίπ Ερντογάν είναι ορκισμένος εχθρός

Ισως θα έπρεπε να το γράψει κανείς πενήντα φορές, σαν μαθητική τιμωρία, ή να το επαναλάβει χωρίς ανάσα πολλές φορές από μέσα του για να ελπίσει ότι θα ξεμπερδέψει το τελευταίο κουβάρι της Μέσης Ανατολής. Κι αν σε αυτήν την πολύπλοκη εξίσωση, όπου οι φίλοι του εχθρού σου δεν είναι απαραίτητα και δικοί σου φίλοι, προστεθούν και οι Κούρδοι, τότε το κουβάρι μπερδεύεται ακόμη περισσότερο. Και οι τζιχαντιστές; Με αυτούς η Τουρκία είχε ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας, ενώ τους προσέφερε διαδρόμους για να πηγαίνουν και να έρχονται στην Ευρώπη. Μοιράζονται κι έναν κοινό εχθρό, τους Κούρδους. Τότε γιατί χτυπούν στο έδαφός της;

Ακόμη χειρότερα, ο ματωμένος γάμος στο Γκαζιαντέπ δείχνει ότι από το στόχαστρο των τζιχαντιστών δεν εξαιρείται κανείς. Τα πάντα στην Τουρκία είναι δυνάμει στόχοι – όχι μόνο για το ISIS αλλά και για τους Κούρδους του ΡΚΚ που, τουλάχιστον σύμφωνα με τους Τούρκους, έχουν χτυπήσει στην Κωνσταντινούπολη και την Αγκυρα, σε εμπορικούς δρόμους που μαζεύουν ξένους τουρίστες αλλά και κτίρια του τουρκικού στρατού. Είναι οι ίδιοι Κούρδοι που πολεμούν στη Συρία και το Ιράκ. Ως πεζικάριοι της συμμαχίας που μάχεται το Ισλαμικό Κράτος υπό την ηγεσία των Αμερικανών. Πολεμούν στα περίχωρα της Μοσούλης, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης του Ιράκ η οποία έχει βρίσκεται στα χέρια των τζιχαντιστών, αλλά και στο Χαλέπι της Συρίας. Είναι οι πεζικάριοι, όχι ασφαλώς εξοπλισμένοι και ντυμένοι σαν αμερικανοί στρατιώτες, που προελαύνουν προς τη Ράκα, την άτυπη πρωτεύουσα του Ισλαμικού Κράτους.

Είναι, με άλλα λόγια, οι επίγειοι πρωταγωνιστές της αντεπίθεσης εναντίον του Χαλιφάτου στην κοιλάδα του Τίγρη και του Ευφράτη. Κι αν η Τουρκία τους φοβάται είναι επειδή η ρευστότητα των συνόρων στη Μέση Ανατολή τούς δίνει το δικαίωμα να ελπίζουν ότι θα αποκαταστήσουν την αδικία που διαπράχθηκε σε βάρος τους πριν από έναν και πλέον αιώνα όταν οι Αγγλοι και οι Γάλλοι χάραζαν στον χάρτη τα σύνορα των χωρών της Μέσης Ανατολής ξεχνώντας το Κουρδιστάν. Τώρα όμως τα τρία κομμάτια του παζλ βρίσκονται πιο κοντά όσο ποτέ: το ιρακινό Κουρδιστάν έχει αυτονομηθεί από τη Βαγδάτη, οι Κούρδοι της Συρίας έχουν λόγους να πιστεύουν ότι από τον εμφύλιο θα βγουν ωφελημένοι.

Τι απομένει; Τα κουρδικά εδάφη της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Εκεί οι Κούρδοι δεν υποφέρουν μόνο από τον τουρκικό στρατό. Τελευταία έχουν γίνει στόχος και των τζιχαντιστών, οι οποίοι κάνουν πάρτι στα τουρκοσυριακά σύνορα. Στο Γκαζιαντέπ, όπου ο ανήλικος βομβιστής έβαψε προχθές με αίμα τον κουρδικό γάμο, έχουν εγκατασταθεί πυρήνες τζιχαντιστών. Και όχι εν αγνοία των Τούρκων: σύμφωνα με τον Guardian, οι τουρκικές αρχές γνωρίζουν για την παρουσία τους ενώ πληροφορίες υπήρχαν ακόμη και για τον στόχο.

Οπότε επιστρέφουμε στο αρχικό ερώτημα: γιατί οι τζιχαντιστές χτυπούν στην Τουρκία; Η απάντηση είναι συνδυαστική. Ενας λόγος είναι για να δείξουν ότι είναι ακόμη ισχυροί. Καθώς έχουν αρχίσει να χάνουν πόλεις και πετρελαιοπηγές στη Συρία και το Ιράκ κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα – να ζώνονται εκρηκτικά και να ανατινάζονται στον αέρα. Ενας δεύτερος λόγος είναι ότι οι Κούρδοι είναι εχθροί τους: κανείς δεν τους έχει πολεμήσει στο έδαφος όσο αυτοί και με τόση επιτυχία – θυμηθείτε τις γυναίκες Γεζίντι στο βόρειο Ιράκ. Κι ένας τρίτος είναι για να δώσουν ένα μάθημα στην Αγκυρα, η οποία έχει αρχίσει να τους γυρίζει τις πλάτες μετά την επαναπροσέγγιση με τη Ρωσία.

Και η Αγκυρα τι κάνει; Η καρδιά της λέει ότι καλός Κούρδος είναι ο νεκρός Κούρδος. Η λογική της είναι το τελευταίο δόγμα του Ερντογάν: Κούρδοι, τζιχαντιστές, οπαδοί του Γκιουλέν, είναι όλοι τους ίδιοι. Και είναι μια λογική που δεν πρόκειται να ξεμπλέξει το κουβάρι ποτέ.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News