Ο κινέζος δισεκατομμυριούχος Σαν Νταβού, 67 ετών, από τους πιο γνωστούς στη Δύση επικριτές της κινεζικής κυβέρνησης, την περασμένη Τετάρτη καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης 18 ετών και σε καταβολή προστίμου αντίστοιχου με 480.000 δολάρια επειδή «διατάραξε τη δημόσια τάξη». Καθώς αυτή η εντός εισαγωγικών φράση είναι η καραμέλα που πιπιλίζει η κινεζική γραφειοκρατία όταν πρόκειται για αντιφρονούντες, η καταδίκη του Νταβού θεωρείται 100% πολιτική. Ο επιχειρηματίας είχε συλληφθεί τον παρελθόντα Μάρτιο.

Η εταιρεία του Νταβού, η Hebei Dawu Agricultural and Animal Husmanry Group, ασκεί γεωργικές δραστηριότητες απασχολώντας περί τα 9.000 άτομα στην επεξεργασία πουλερικών, στην παραγωγή ζωοτροφών και σε άλλες βιομηχανικές επιχειρήσεις. Μπροστά στη φάρμα του ο Νταβού έχει γράψει το σύνθημα που συμπυκνώνει τη φιλοσοφία του: «Πρέπει να αναδιανέμουμε ομοιόμορφα τον παραγόμενο πλούτο». Πιο κομμουνιστικό το σύνθημα δεν μπορεί να γίνει. Τότε, γιατί τον μάντρωσαν οι σύντροφοι;

Πέρα από την προϊστορία των συγκρούσεων με το Κόμμα, οι οποίες αρχίζουν το 2003, ο Νταβού κατηγόρησε τον πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ για λανθασμένους χειρισμούς κατά την πανδημία του κορονοϊού, όπως είχε κάνει και στην περίπτωση της πανώλης των χοίρων, το 2019. Η υποστήριξή του σε επώνυμους αντιφρονούντες έπαιξε τον ρόλο της στην καταδίκη, αλλά πάνω απ’ όλα το γεγονός ότι παρεξέκλινε της προκαθορισμένης από το κράτος πορείας καπιταλιστικοποίησης.

Οχι μόνο δεν σεβάστηκε την πεπατημένη (ιδιωτικές επενδύσεις με χρηματοδότηση από κοινωνικό εισόδημα και υπό ασφυκτικό κρατικό έλεγχο), αλλά μοίρασε στους εργάτες του μερίδιο από τα εταιρικά κέρδη, διακηρύσσοντας «αναδιανομή πλούτου»! Οι σύντροφοι μπορεί και να κατάλαβαν ότι αυτοί έχουν το όνομα, αλλά ο Νταβού τη χάρη.

Ο Νταβού αυτοαποκαλείται «κομφουκιανιστής κομμουνιστής», και ως προς αυτό δεν αποκλίνει διόλου από το μαοϊκό αρχέτυπο της προσαρμογής του μαρξισμού-λενινισμού στην παράδοση της Κίνας. Το πρόβλημά του ήταν το κακό συναπάντημά του με τον υπερφιλόδοξο και κατά τα φαινόμενα αδίστακτο Σι. Διότι πριν από αυτόν το κόμμα-κράτος ήταν περισσότερο ανεκτικό στους ουτοπικούς λοξίες, ιδιαιτέρως αν συνέβαλλαν στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας. Ομως ο δίσκος άλλαξε πλευρά.

Ο Σι επιχειρεί να παραβάλει το ανάστημά του με του Μάο και να το επιβάλει στην κινεζική κοινωνία.  Δυναμώνει την ένταση στον ενισχυτή της προπαγάνδας και ταυτόχρονα σβήνει κάθε ενοχλητική φωνή. Ο Νταβού την πάτησε επειδή είχε το θάρρος και τους πόρους να προτείνει αλλαγή του μοντέλου παραγωγής (ίσως και των παραγωγικών σχέσεων), έτσι αντιπροσωπεύει μία εν δυνάμει επικίνδυνη κατάσταση για τη νομενκλατούρα των γραφειοκρατών.

Συμπέρασμα; Γρήγορα στο κελί!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News