Πώς γεννήθηκε ο έρωτας με τον Σερζ Γκενσμπούρ; Πώς γράφτηκε το «Je t’ aime…  moi non plus»; Και γιατί δεν ακούστηκε από τα δικά της χείλη πρώτα, αλλά προηγήθηκε η μεταγενέστερη ηχογράφηση της Τζέιν Μπίρκιν; Αυτά και πολλά ακόμη εξηγεί το βιβλίο «Moi je joue» που γράφτηκε με τη συνδρομή της Μπριζίτ Μπαρντό για την Μπριζίτ Μπαρντό – ή μάλλον για τα τραγούδια που τραγούδησε το, κατά Ελβις Πρίσλεϊ, «όγδοο θαύμα του κόσμου», από το 1962 έως το 1973 όταν και αποσύρθηκε από την σκηνή για να αφιερωθεί στα δικαιώματα των ζώων.

Εκτός από  τίτλος ενός από τα πιο γνωστά τραγούδια της, το «Moi je joue» σημαίνει παίζω, αλλά και ερμηνεύω. Στο εξώφυλλο -τι άλλο;- μία Μπε-Μπε ακαταμάχητη. «Τραγουδούσα όπως τα τζιτζίκια για να γιορτάσω τη ζωή, την αγάπη, το χορό, την ελευθερία, τον ήλιο, τη θάλασσα, τη νοσταλγία, την αυθάδεια, την σαμπάνια και τη σανγκρία. Και το έκανα καλά!» γράφει η Μπαρντό στον σύντομο πρόλογο.

Εκτός από τον πρόλογο, όμως, η Μπε-Μπε μοιράζεται και τις σκέψεις της σε χειρόγραφες μακροσκελείς λεζάντες οι οποίες δεν είναι πάντα ευγενικές. Για την Εντίτ Πιάφ, για παράδειγμα, η οποία ήθελε να την γνωρίσει σχεδόν στο τέλος της ζωής της, επιφυλάσσει φράσεις  όπως: «Θλιβερή συνάντηση (…). Αξιολύπητη φυσιογνωμία (…). Σκονισμένο διαμέρισμα (…). Γιατί ήθελε να με συναντήσει; ». Ενώ για εκείνην, η Πιάφ θα φανεί γενναιόδωρη: «Αληθινά αστεία. Καταπληκτικά όμορφη. Αλλά πάνω απ ‘όλα αληθινή».

Το βιβλίο απαριθμεί τους εραστές και συζύγους της δεκαετίας του ‘60:  Ροζέ Βαντίμ ο πρώτος σύζυγος και μετά Ζαν Λουί Τρεντινιάν, Ζιλμπέρ Μπεκό, Ραφ Βαλόνε, Σασά Ντιστέλ, Ζακ Σαρριέ ο δεύτερος σύζυγος, Σάμι Φρέι και Γκίντερ Ζακς ο τρίτος. Και να που φτάνουμε στην πιο μυστηριώδη και απίθανη αγάπη της Μπαρντό: τον Σερζ Γκενσμπούρ.

Συναντιούνται για πρώτη φορά το 1959 στα γυρίσματα μιας ταινίας. Ξαναβρίσκονται το 1967 όταν εκείνη είναι παντρεμένη ήδη έναν χρόνο με τον Γκίντερ Ζακς. Της τηλεφωνεί. Θέλει να της ζητήσει να ακούσει ένα τραγούδι. Συναντιούνται στη λεωφόρο Πωλ Ντουμέρ, σε ένα διαμέρισμα στο οποίο κανένας εραστής, φίλος ή σύζυγος δεν είχε ποτέ τα κλειδιά. Και της προτείνει το Harley Davidson.

Ένα βράδυ σε ένα εστιατόριο της Μονμάρτης, η Μπαρντό πιάνει το χέρι του Γκενσμπούρ. «Το χέρι μου πάνω στο δικό του προκάλεσε ένα σοκ και στους δύο. Μια αδιάκοπη και ανεξέλεγκτη ηλεκτροπληξία, μια επιθυμία να λιώσεις, μια μαγική και σπάνια χημεία, μια απουσία σεμνότητας. Τα μάτια του έφτασαν στα δικά μου και δεν τα άφησαν πια. Ήμασταν μόνοι στον κόσμο», γράφει η Μπε-Μπε για εκείνη τη συνάντηση.

«Γράψε μου το ωραιότερο τραγούδι αγάπης που γράφτηκε ποτέ για μια γυναίκα» του ζήτησε. Ετσι γεννήθηκε το Je t’aime…moi non plus. Η ηχογράφησή του είναι ένας θρύλος: «Ημασταν σε απόσταση ένα μέτρο ο ένας από τον άλλο, κρατιόμασταν από το χέρια. Ντρεπόμουν λίγο να παριστάνω σκηνές έρωτα με τον Σερζ, αναστενάζοντας από επιθυμία μπροστά στους τεχνικούς του στούντιο. Αλλά μετά άρχισα να παίζω, όπως και στις ταινίες. Ο Σερζ με καθησύχασε, μου κρατούσε το χέρι, ένα χαμόγελο, ένα ζεστό βλέμμα. Ήταν καλό, ήταν ωραίο, ήταν αληθινό. Ήμασταν εμείς».

Η ηχογράφηση, όμως, δεν έχει ακόμη μέλλον. Μία εφημερίδα αποκαλύπτει ότι η Μπε-Μπε και ο Γκενσμπούρ έχουν ηχογραφήσει ένα τραγούδι-σκάνδαλο. Ο προδομένος σύζυγος εκβιάζει όπως μπορεί: αν το τραγούδι κυκλοφορήσει, λέει, θα ζητήσει διαζύγιο και θα προκαλέσει παγκόσμιο σκάνδαλο. Το τραγούδι δεν θα κυκλοφορήσει, ο Γκενσμπούρ θα ορκιστεί ότι  δεν θα το ηχογραφήσει ξανά, αλλά δύο χρόνια αργότερα, το 1969, το δίνει στην Τζέιν Μπίρκιν. Η εκτέλεση της Μπε – Μπε θα κυκλοφορήσει μόλις το 1986.

Ο κατάλογος των τραγουδιών του «Moi je joue» πάει χέρι-χέρι με εκείνον των εραστών έως το 1973. Μεταξύ αυτών είναι ο βραζιλιάνος παίκτης πόκερ Μπόμπ Ζαγκούρι, ο Νίνο Φερέρ, ο ραλίστας Φρανσουά Σεβέρ, ο μπάρμαν Κρίστιαν Καλτ, μέχρι και ο νεαρός Λοράν Βεργκέζ το 1972, εκείνος 24 χρονών και εκείνη 38. Της «χρεώνουν» ακόμη τον Τζόνι Χαλιντέι, τον Ντέιβιντ Γκίλμορ, τον Τζίμι Χέντριξ, τον Βινς Τέιλορ, τον Μικ Τζάγκερ. Εκείνη διαψεύδει. Εξάλλου έχει πάψει να τραγουδά σαν τζίτζικας.

Φωτό: Η Μπε-Μπε στο κρεβάτι. Πηγή: Photo by Keystone Features/Getty Images

Ο Αμπού Σάχεντ συνειδητοποίησε ότι ο γιος του είχε φανατιστεί από τον ISIS, βλέποντας τα σχολικά βιβλία του. Στην άσκηση της αριθμητικής, αντί για  μήλα εικονίζονται καλάσνικοφ, πιστόλια και τανκς. Αντί για ένα απλό ρολόι για να μάθει να διαβάζει την ώρα, βλέπει κανείς το χρονόμετρο μιας βόμβας.

Ο Αμπού Σάχεντ, κάτοικος της Αλ Μπουκαμάλ, μιας πόλης της Συρίας που βρισκόταν επί δυο χρόνια κάτω από τον έλεγχο του ISIS, εξηγεί στο Nbc Νews τι συνέβη με την εκπαίδευση του γιου του και πώς, όπως και πολλά άλλα παιδιά, είδαν κατά τη διάρκεια της κατοχής της πόλης να αλλάζει εντελώς η σχολική ζωή του.

Ένα από τα πρώτα μέτρα που έλαβαν οι τζιχαντιστές, μετά την είσοδό τους στην πόλη, ήταν να απολύσουν τους διαφωνούντες δασκάλους και να αλλάξουν τα βιβλία με τα εκείνα του Ισλαμικού Κράτους. Προφανώς έχει αλλάξει και το περιεχόμενο του σχολικού προγράμματος: αντί για Ιστορία ή Μαθηματικά, γίνεται κατήχηση με στόχο την ανάπτυξη μιας νέας γενιάς μαχητών.

Όπως πολλοί άλλοι γονείς, ο Αμπού Σάχεντ, για να αποφύγει την στρατολόγηση του γιου του, τον πήρε από το σχολείο και συνέχισε την εκπαίδευσή του κατ’ οίκον. Οι ειδικοί προειδοποιούν όμως: μια ολόκληρη η γενιά κινδυνεύει όχι μόνο επειδή έχασε 3 χρόνια από το σχολείο αλλά και γιατί υπέστη πλύση εγκεφάλου. Μια ζημιά το ίχνος της οποίας θα παραμείνει ακόμη και όταν το ISIS φύγει οριστικά. Μια ζημιά ανυπολόγιστη.

Φωτό: «Εχεις οκτώ πιστόλια και ο παππούς σου δίνει ένα καλάσνικοφ…» Πηγή: NBC News

Το τελευταίο ρεπορτάζ του προοδευτικού περιοδικού Mother Jones είναι μια ιστορία που περιλαμβάνει λέξεις, φωτογραφίες και βίντεο και, χωρισμένο σε τέσσερα κεφάλαια, βρήκε τελικά τον ιδανικό τόπο φιλοξενίας στο Instagram (το χάσταγκ της μίνι σειράς είναι #mojodayattheborder).

Και πώς έγινε; Ο δημοσιογράφος Αλ Καμαλιζάντ ενσωματώθηκε στους «Αγγελους των συνόρων», ένα δίκτυο υπεράσπισης των μεταναστών που διοργανώνει εξορμήσεις στην έρημο της νότιας Καλιφόρνιας για τη διανομή νερού κατά μήκος των διαδρομών αυτών που διασχίζουν τα σύνορα μεταξύ των ΗΠΑ και του Μεξικού.

Στις φωτογραφίες και τα βίντεο αυτής της μίνι σειράς συναντάμε μερικούς από τους σαράντα εθελοντές που τοποθετούν μικρά αποθέματα νερού κατά μήκος των διαδρομών που ακολουθούν οι μετανάστες. «Μερικοί έχουν αναπτύξει μια προσωπική σχέση με κάποιον που είχε προηγουμένως ολοκληρώσει το ταξίδι: ένας πατέρας, ένας παππούς, μια φίλη. Αλλά όχι όλοι».

Από τις λεζάντες που συνοδεύουν τις εικόνες του ρεπορτάζ, μαθαίνουμε ότι «τα πρώτα ταξίδια του δικτύου χρονολογούνται από το 1998. Και σήμερα για τους Αγγέλους των Συνόρων η πρακτική διανομής νερού -water drop όπως ονομάζεται- είναι επίσης μια ευκαιρία για τους απλούς πολίτες να βιώσουν τη σκληρότητα αυτών των μετακινήσεων».

Η  αμερικανική Τελωνειακή και Συνοριακή Περιπολία, συνέλαβε 415.816 μετανάστες το 2016. Επιβεβαιώθηκαν 322 θάνατοι. Και ο Τραμπ ετοιμάζεται να χτίσει το τείχος του.

Φωτό: Οι Αγγελοι των Συνόρων εν δράσει. Πηγή: Mother Jones

Επιβιώνει εδώ και 18 εκατομμύρια χρόνια χωρίς «σεξουαλική επαφή» – μόνο με την ενσωμάτωση των χρωμοσωμάτων, την κλωνοποίηση και τη διατήρηση της γενετικής ποικιλότητας. Και δεν είναι παρά ένα μικρό σκουλήκι με την επιστημονική ονομασία Diploscapter pachys που ανήκει σε μια ομάδα αγενών οργανισμών και συνεχίζει την ειρηνική του ζωή στη Γη. Η έρευνα, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Current Biology και αναδημοσιεύθηκε από το Smithsonian, εξηγεί πώς το σκουλήκι κατάφερε να μην εξαφανιστεί ως είδος.

Μάλλον πρόκειται για θαύμα της Φύσης: «Μια τόσο αυστηρή και μακρόχρονη αποχή είναι πολύ σπάνια στον κόσμο των ζώων. Το φαινόμενο αυτό είναι σημαντικό για την κατανόηση της εξελικτικής γενετικής επειδή αντιβαίνει στην ευρέως αποδεκτή άποψη ότι η αναπαραγωγή είναι απαραίτητη για την εξάλειψη επιβλαβών μεταλλάξεων και προσαρμογής σε ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον», λέει ο βιολόγος Ντέιβιντ Φιτς. «Το σεξ είναι μια δαπανηρή βιολογική διαδικασία, οι οργανισμοί πρέπει να ξοδέψουν ενέργεια για να βρουν έναν σύντροφο».

Αν οι αγενείς οργανισμοί μπορούν να βρουν τον τρόπο να αναπαραγάγουν τον εαυτό τους δημιουργώντας γενετικές παραλλαγές, «εξασφαλίζουν σχεδόν το διπλάσιο του μέσου όρου γεννήσεων των εγγενών οργανισμών, χωρίς κανένα στρες. Ίσως γι ‘αυτό το Diploscapter pachys έκανε αυτή την επιλογή πριν από 18 εκατομμύρια χρόνια», προσθέτει ο Φιτς. Το σκουλήκι συγχωνεύει τα έξι χρωμοσώματα του προγόνου του σε ένα μόνο χρωμόσωμα και παραλείπει την πρώτη διαίρεση της μείωσης, έτσι ώστε οι απόγονοί του να διατηρούν την υψηλή γενετική ποικιλότητα των γονέων του.

Ωραίο κόλπο ε;

Φωτό: Και να πεις ότι δεν είναι λυγερόκορμο… Πηγή: Smithsonian