Κάθε γενιά έχει τη δική της D-Day: μια πρόκληση από την οποία εξαρτώνται τα πεπρωμένα των λαών, μια πρόκληση για το ξεπέρασμα της οποίας απαιτείται μια τεράστια θυσία. Αυτό ήταν ουσιαστικά το μήνυμα του Τζο Μπάιντεν από τις ακτές της Νορμανδίας, όπου βρέθηκε με αφορμή την 80η επέτειο της D-Day που έκρινε τη μοίρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, θέτοντας τις βάσεις για τη δημοκρατική και ενωμένη Ευρώπη των επόμενων δεκαετιών. «Ο αγώνας για την απελευθέρωση της Ουκρανίας απηχεί τον αγώνα για ελευθερία στις παραλίες της 6ης Ιουνίου του 1944», είπε ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών μπροστά στους τελευταίους επιζώντες βετεράνους και είκοσι πέντε αρχηγούς κρατών. 

«Αυτό σημαίνει πως για κάποιους η “μεγαλύτερη μέρα του πολέμου”, όπως χαρακτηρίστηκε εκείνο το επικό εγχείρημα, δεν έχει τελειώσει. Σημαίνει ότι, από γενιά σε γενιά, όλοι μπορούν να κληθούν να αντιταχθούν στην τυραννία», γράφει σε άρθρο του ο Ενρίκο Φραντσεσκίνι της La Repubblica. Ως εκ τούτου, το θάρρος όλων όσοι μετείχαν (πάρα πολλοί εκ των οποίων θυσιάστηκαν) στην Απόβαση «δεν πρέπει να θεωρείται ως ένα ρομαντικό ηρωικό κατόρθωμα του παρελθόντος, αντιθέτως, πρέπει να το θυμόμαστε ως ένα ευγενές παράδειγμα».

Οι δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες που αποβιβάστηκαν στις ακτές της Νορμανδίας την 6η Ιουνίου του 1944 άρχισαν να απελευθερώνουν την ήπειρο και κέρδισαν, εν τέλει, τον πόλεμο εναντίον του Χίτλερ και, πατώντας πάνω σε αυτή την απίστευτη νίκη, επέστρεψαν στην πατρίδα τους και έθεσαν τα θεμέλια για μια νέα εποχή δημοκρατίας και ευημερίας, όχι μόνο για την Αμερική και τους συμμάχους της στη σύρραξη, αλλά και για τους πρώην εχθρούς της, στο όνομα της συμφιλίωσης μεταξύ των λαών. 

«Οι νεαροί Ουκρανοί που επιστρατεύονται για να αποκρούσουν τη ρωσική εισβολή, ωστόσο, δεν διαφέρουν: θέλουν τα ίδια πράγματα, ελευθερία, δημοκρατία, να ανήκουν στη Δύση, και είναι επίσης έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους για να τα αποκτήσουν», γράφει ο ιταλός αρθρογράφος.

Οπως θυμίζει ο ιστορικός Γκάρετ Γκραφ στους New York Times, καθένας από τους δεκάδες χιλιάδες αμερικανούς στρατιώτες που διέσχισαν τη Μάγχη πριν από ογδόντα χρόνια με 7.000 πλοία, είχε λάβει έναν «οδηγό τσέπης της Γαλλίας», στον οποίο μεταξύ άλλων αναφερόταν πως «οι δημοκρατίες μας δεν κάνουν απλώς χάρη η μια στην άλλη, πολεμώντας η μια για την άλλη, όταν οι καιροί καθίστανται δύσκολοι. Είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα. Καθώς πηγαίνετε στη Γαλλία, ρίξτε μια ματιά γύρω σας και θα δείτε τι κάνουν οι Ναζί σε μια δημοκρατία».

Σύμφωνα με τον Ενρίκο Φραντσεσκίνι, το ίδιο επιχείρημα θα μπορούσε να φέρει το Κίεβο, απευθυνόμενο καταρχάς στους στρατιώτες του στο μέτωπο αλλά κυρίως στα κράτη που συνδράμουν στρατιωτικά την Ουκρανία στον αγώνα της κατά των ρωσικών δυνάμεων που κατέχουν περί το 18% της επικράτειας της χώρας.

Επιστρέφοντας στο παρελθόν, θυμίζει πως στην 20η επέτειο της Απόβασης στη Νορμανδία, ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, ανώτατος διοικητής των Συμμαχικών Δυνάμεων στην Ευρώπη από το 1943 έως το τέλος του πολέμου, τον Μάιο του 1945, είχε επισημάνει πως «εκείνοι οι άνδρες αποβιβάστηκαν στις παραλίες της Νορμανδίας για έναν και μόνο σκοπό: όχι για να κερδίσουν κάτι για τους ίδιους, όχι για να εκπληρώσουν κάποια αμερικανική φιλοδοξία, αλλά μόνο για να διατηρήσουν την ελευθερία».

Την ίδια ιδέα ανέδειξε και ο Ρόναλντ Ρίγκαν το 1984, εκφωνώντας μια εμπνευσμένη ομιλία (την είχε γράψει η καλύτερη λογογράφος, τότε, του Λευκού Οίκου, η νυν βραβευμένη με Πούλιτζερ αρθρογράφος της Wall Street Journal Πέγκι Νούναν): «Εκείνα τα αγόρια ήξεραν ότι έκαναν το σωστό, ήξεραν ότι υπάρχει μια βαθιά ηθική διαφορά μεταξύ της χρήσης βίας για την απελευθέρωση και της χρήσης βίας για την κατάκτηση», είπε ο αμερικανός πρόεδρος. «Εσείς γνωρίζατε ότι υπάρχουν πράγματα για τα οποία αξίζει να πεθάνει κάποιος. Πεθαίνουμε για την πατρίδα. Πεθαίνουμε για τη δημοκρατία. Πεθαίνουμε για την ελευθερία και για να πολεμήσουμε την τυραννία», πρόσθεσε, απευθυνόμενος στους βετεράνους της απόβασης.

«Πρόκειται για λόγια που ο ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι μπορεί να επαναλάβει στους στρατιώτες που αγωνίζονται για να αποκρούσουν την τυραννία του Πούτιν, αλλά και που ισχύουν και για όσους δεν χρειάζεται να αποβιβαστούν σε μια παραλία, δεν καλούνται να πολεμήσουν και πρέπει μόνο να υποστηρίξουν με κάθε μέσο τον αιώνιο αγώνα του Καλού ενάντια Κακό. Να τι εννοούσε ο Τζο Μπάιντεν: η D-day δεν είναι απλώς μια παλιά ασπρόμαυρη ταινία, παραμένει επίκαιρη, από γενιά σε γενιά. Το κουδούνι της “μεγαλύτερης ημέρας του πολέμου” χτυπάει ακόμα για εμάς», καταλήγει ο Ενρίκο Φραντσεσκίνι.