Πάλι η Ρεάλ! Η Μπορούσια Ντόρτμουντ τη σφυροκόπησε στο πρώτο 45λεπτο, είχε δοκάρι, κλασικές ευκαιρίες για γκολ, όμως στο τέλος… «Asi gana el Madrid» (Ετσι κερδίζει η Μαδρίτη). Πώς έτσι; Με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Ακόμη και όταν βρίσκεται στριμωγμένη στα σχοινιά, όπως το σαββατόβραδο στο «Γουέμπλεϊ».

Είναι αδιανόητο. Την τελευταία φορά που η «Βασίλισσα» ηττήθηκε σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ (από τη Λίβερπουλ του Μπομπ Πέισλι στο «Παρκ ντε Πρενς») το ημερολόγιο έγραφε 27 Μαΐου 1981. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είχε γίνει πρωθυπουργός ακόμη, ο Κάρολος και η Νταϊάνα δεν είχαν παντρευτεί και ο Ρότζερ Φέντερερ ήταν αγέννητος.

Η Ρεάλ έχει κερδίσει και τους εννέα τελικούς στους οποίους εμφανίστηκε από τότε που το Πρωταθλητριών μετονομάστηκε σε Τσάμπιονς Λιγκ (1992). Αυτό ήταν το 15ο της τρόπαιο. Η Μίλαν (7) και η Λίβερπουλ (6) μαζί δεν τη φτάνουν. Είναι μακράν το πιο επιτυχημένο κλαμπ της διοργάνωσης. 

«Ποτέ δεν κουράζεσαι να κατακτάς τρόπαια» τόνισε μετά τον τελικό ο Κάρλο Αντσελότι, που είναι… η Ρεάλ των προπονητών. Σήκωσε το «ιερό δισκοπότηρο» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου για πέμπτη φορά στη μυθική του καριέρα, αφήνοντας πίσω του τον Μπομπ Πέισλι, τον Ζινεντίν Ζιντάν και τον Πεπ Γκουαρντιόλα, που έχουν από τρία. Η πρώτη ήταν το 2003, τη χρονιά που γεννήθηκε ο ανατέλλων αστέρας της ισπανικής ομάδας, Τζουντ Μπέλιγχαμ.

Ποια είναι η συνταγή του για την επιτυχία; Δεν έχει κάποια συγκεκριμένη συνταγή – αυτό είναι που τον καθιστά μοναδικό μεταξύ των συναδέλφων του στο top επίπεδο. Ολοι οι σπουδαίοι προπονητές (ο Γκουαρντιόλα, ο Κλοπ, ο Τούχελ, ο Μουρίνιο) εφαρμόζουν στις ομάδες τους ένα δικό τους, χαρακτηριστικό στιλ παιχνιδιού και αγοράζουν παίκτες που μπορούν να το υπηρετήσουν. Ο Αντσελότι, αντιθέτως, προσαρμόζει την τακτική του στις αρετές των ποδοσφαιριστών που έχει κάθε φορά στη διάθεσή του. Η Ρεάλ του δεν παίζει όπως έπαιζε η Τσέλσι του. Και η Τσέλσι του έπαιζε εντελώς διαφορετικά από τη Μίλαν του.

«Το παιχνίδι ανήκει στους παίκτες» δήλωσε την περασμένη εβδομάδα. «Αυτό που οφείλει να κάνει ο προπονητής είναι να χαράξει μια στρατηγική που μπορούν να κατανοήσουν και να ακολουθήσουν. Να σιγουρευτεί ότι έχουν καταλάβει τι πρέπει να κάνει η ομάδα. Ποδοσφαιριστές ποιότητας διαθέτουν όλοι οι μεγάλοι σύλλογοι. Τη διαφορά την κάνει ο τρόπος με τον οποίο αξιοποιεί κανείς αυτή την ποιότητα. Δεν υπάρχει “στιλ Αντσελότι”. Αλλωστε η μία και μόνη ταυτότητα είναι ένας περιορισμός που δυσκολεύει την ομάδα». 

Δεν ήταν πάντα αυτή η φιλοσοφία του για το παιχνίδι, όπως εκμυστηρεύτηκε στους Times. «Στην αρχή της καριέρας μου χρησιμοποιούσα το σύστημα που είχα διδαχθεί από τον Αρίγκο Σάκι (υπήρξε προπονητής του και μέντοράς του στην προπονητική). Το 4-4-2. Κάποτε αρνήθηκα να πάρω στην Πάρμα τον Ρομπέρτο Μπάτζο, έναν από τους καλύτερους παίκτες εκείνης της εποχής, επειδή ήθελε να παίζει δεκάρι και δεν ταίριαζε με την τακτική που είχα στο μυαλό μου. Λάθος μου. Το κατάλαβα και το διόρθωσα όταν πήγα στη Γιουβέντους. Δεν μπορούσα να αφήσω έξω τον Ζινεντίν Ζιντάν, επίσης δεκάρι, που ήταν ο κορυφαίος της ομάδας. Προσαρμόστηκα. Εκτοτε επιλέγω το σύστημα με κριτήριο τα χαρακτηριστικά των παικτών μου». 

Ανοιχτόμυαλος και ακομπλεξάριστος, ο «Ντον Κάρλο» ή «Μαέστρο», όπως τον αποκαλούν οι Ισπανοί, ήταν πάντα πρόθυμος να μάθει και να αλλάξει. «Μια από τις μέρες μου στη Γιουβέντους», αφηγείται στους Times, «είχαμε επιβιβαστεί όλοι στο πούλμαν της ομάδας και περιμέναμε τον Ζιντάν, που είχε καθυστερήσει. Οταν έδωσα εντολή στον οδηγό να ξεκινήσουμε, εκείνος γύρισε και με κοίταξε τρομοκρατημένος. Τότε με πλησίασε ο Πάολο Μοντέρο (αμυντικός της Γιούβε) και μου είπε: ‘Δεν καταλαβαίνετε. Χωρίς τον Ζιζού δεν πάμε πουθενά’. Το ξανασκέφτηκα και αποφάσισα να τον περιμένουμε». 

Ο Αντσελότι είναι αυστηρός, λατρεύει την τάξη και την πειθαρχία, όμως ξέρει πότε πρέπει να υποχωρεί. Μια από τις μεγαλύτερες αρετές του είναι η ικανότητά του να διαχειρίζεται τις «ντίβες». Και οι ομάδες στις οποίες εργάστηκε (ιουβέντους, Μίλαν, Τσέλσι, Παρί Σεν-Ζερμέν, Ρεάλ, Μπάγερν, Νάπολι, Εβερτον και ξανά Ρεάλ) είχαν μπόλικες.

Ενα άλλο μεγάλο προσόν του είναι η παροιμιώδης ηρεμία του, την οποία μεταδίδει στους παίκτες. Στέκεται δίπλα στην πλάγια γραμμή του τερέν μασώντας μια τσίχλα και η πιο συνηθισμένη του αντίδραση είναι το ανασήκωμα του φρυδιού του. «Οσο περισσότερο φωνάζεις», λέει, «τόσο λιγότερο θα σε ακούσουν».

«Δεν έχω εμμονή με τη δουλειά μου» εξήγησε στους Times. «Το ποδόσφαιρο μού αρέσει πολύ, το απολάμβανα ως παίκτης και εξακολουθώ να το απολαμβάνω ως προπονητής, όμως… δεν τρελαίνομαι». Η δύσκολη ζωή των παιδικών του χρόνων τον έμαθε να βλέπει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Αυτή τη σοφία την κληρονόμησε από τον αγρότη πατέρα του, Τζουζέπε, τον οποίο «έχασε» την εποχή που εργαζόταν στην Τσέλσι (2009-2011).

Ο «Καρλέτο» μεγάλωσε σε μια φάρμα στην επαρχία Εμίλια-Ρομάνα, σε μια φτωχή οικογένεια που δεν γνώριζε τι είναι το χρήμα. Εμεναν σε ένα σπίτι που τους είχε παραχωρήσει ο ιδιοκτήτης του αγροκτήματος και έτρωγαν μόνο ό,τι τους έδιναν η γη και τα ζώα τους. Ενα γεύμα την ημέρα. Αυτή τη συνήθεια τη διατηρεί μέχρι σήμερα, που δεν υπάρχει κάτι το οποίο δεν μπορεί να αγοράσει. Επειδή παίρνει κιλά πολύ εύκολα, και αυτό επιβαρύνει τα ταλαιπωρημένα του γόνατα. Αυτό που δεν λείπει ποτέ από το τραπέζι του είναι ένα ποτήρι καλό κόκκινο κρασί.

Εκτός από τα πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών, έχει κατακτήσει τίτλους και στα πέντε κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης (Ιταλία, Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία και Γερμανία). Ωστόσο, παρά την τεράστια συλλογή τροπαίων που έχει να επιδείξει, κάποιοι επιμένουν να τον θεωρούν παλιομοδίτη και ξεπερασμένο. Σε όσους δεν τον εκτιμούν όσο θα έπρεπε, έχει απαντήσει ο συμπατριώτης του Μασιμιλιάνο Αλέγκρι: «Μπορεί ο Κάρλο να μην είναι… της μόδας, όμως είναι all time classic. Σαν το μπλε ή το γκρι κοστούμι».

Αρχισε την καριέρα του ως πρώτος προπονητής το 1996. Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά εξακολουθεί να κερδίζει στις πιο δύσκολες πίστες. Στις 10 του μήνα θα κλείσει τα 65, όμως ο πρόεδρος της Ρεάλ, Φλορεντίνο Πέρεθ, τον έχει «δέσει» με συμβόλαιο μέχρι το καλοκαίρι του 2026.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News