Την πρώτη φορά ο Χρήστος Χωμενίδης απάντησε με τους στίχους του Ανδρέα Εμπειρίκου (εδώ) στην ομοβροντία απαξιωτικών σχολίων προς το πρόσωπό του (λόγω του άρθρου του με αφορμή τον θάνατο του Θάνου Μικρούτσικου, ή ορθότερα για την νοοτροπία μίας ολόκληρης κοινωνίας την εποχή του Θάνου Μικρούτσικου).

Καθώς όμως το διαδικτυακό bullying σε βάρος του συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση, ο συγγραφέας θέλησε να καταδείξει ποιος έδωσε το έναυσμα…

Χωρίς να την κατονομάσει, ο Χρήστος Χωμενίδης δεν δίστασε να «φωτογραφίσει» ως υπαίτια την Ελενα Ακρίτα (πάνω η σχετική ανάρτηση της αρθρογράφου): «την ξανθιά κυρία», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, που «κόβοντας και ράβοντας, διαστρέφοντας όχι μόνο το πνεύμα αλλά και το γράμμα ενός κειμένου σου, να δίνει το σύνθημα της επίθεσης εναντίον σου». «Και έπειτα (…) σβήνει τα ίχνη της, όπως η γάτα τις βρωμιές της…».

 «Ξέρω πολύ καλά ποιος είμαι και τι κάνω στη ζωή μου. Πάνω από όλα όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχω όλο το δίκιο με το μέρος μου. Ολοστρόγγυλο και αστραφτερό σαν τον ήλιο», επιμένει στη νέα του ανάρτηση (δείτε τη πάνω) για την πολεμική που έχει ξεσπάσει με αφορμή το άρθρο του, κάνοντας λόγο για «βαρβαρότητα του ανεξέλεγκτου Διαδικτύου».

• Διαβάστε για το θέμα: Ο Μικρούτσικος, ο Χωμενίδης και οι «δικαστές του Διαδικτύου»

Αναλυτικά η ανάρτηση του Χρήστου Χωμενίδη έχει ως εξής:

«ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΗΣΩ

Φαντάζεστε πώς είναι, στα καλά καθούμενα, κάποια ξανθιά κυρία, κόβοντας και ράβοντας, διαστρέφοντας όχι μόνο το πνεύμα αλλά και το γράμμα ενός κειμένου σου, να δίνει το σύνθημα της επίθεσης εναντίον σου; (Και έπειτα βέβαια να σβήνει τα ίχνη της, όπως η γάτα τις βρωμιές της…)

Φαντάζεστε πώς είναι εκατοντάδες άνθρωποι να σου επιτίθενται ξαφνικά -δίχως οι περισσότεροι να έχουν καν διαβάσει παρά ένα μικρό απόσπασμα τού άρθρου σου-, να σού απευθύνουν τις βαρύτερες κατηγορίες, να αναπαράγουν τις πιό ανυπόστατες και χυδαίες συκοφαντίες, να σε ονομάζουν ανάξιο των γονιών και των παππούδων σου, την αληθινή ιστορία των οποίων ανάθεμα και αν γνωρίζουν; Να νοιώθεις ένα σμήνος νυχτερίδες να γδέρνει την ψυχή σου, να κοπρίζει πάνω σε ό,τι έχεις ιερό;

Ξέρω πολύ καλά ποιός είμαι και τι κάνω στη ζωή μου. Έχω -όπως κι εσείς- τους πιό κοντινούς μου ανθρώπους που με υπεραγαπούν. Έχω σοβαρούς και γενναίους συμπολίτες μας, οι οποίοι με υποστήριξαν. Πάνω από όλα όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχω όλο το δίκιο με το μέρος μου. Ολοστρόγγυλο και αστραφτερό σαν τον ήλιο.

Και όμως, χθες για μιά στιγμή, ένοιωσα να έχω φτάσει στα όρια μου.

Τα καθημερινά διαδικτυακά λιντσαρίσματα πρέπει κάπως να σταματήσουν. Υπερβαίνουν ως φαινόμενο κάθε έννοια πολιτικής ή ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Αποτελούν σκέτη βαρβαρότητα, ίδια με το μπούλινγκ που οδηγεί πολλούς εφήβους στην απόγνωση.

Ξέρω ότι το διαδίκτυο είναι από τη φύση του σχεδόν ανεξέλεγκτο. Πως μοιάζει λιγότερο με γήπεδο και περισσότερο με αρένα.

Εάν ωστόσο αρκούμασταν στη διαπίστωση ότι “homo hominis lupus” -“ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος”-, δεν θα είχαμε κάνει ένα βήμα μπροστά στον πολιτισμό μας.

Απευθύνω έκκληση να ξεκινήσει μία πολύ σοβαρή συζήτηση. Προς υπεράσπιση της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας του λόγου, της ασφάλειας που πρέπει να αισθάνεται ο καθένας ώστε να εκφράζει τις απόψεις του.

Η προηγούμενη παρόμοια βαρβαρότητα, οι μεταμεσονύκτιες τηλεδίκες κατά τη δεκαετία του 1990, εξόντωσαν ηθικά και σωματικά παραπάνω από έναν ανθρώπους. Ας μη βιώσουμε ξανά ως κοινωνία κάτι τέτοιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News