Δεν έχει συμπληρωθεί ένας χρόνος από τότε που και ο ίδιος ο Ράφα Ναδάλ αμφέβαλλε για το αν θα μπορούσε να εμφανιστεί, ξανά, ανταγωνιστικός σε υψηλό επίπεδο, έπειτα από έναν σοβαρό τραυματισμό στο αριστερό του πόδι. Αν θα είχε τη δυνατότητα, έστω, να συνεχίσει να παίζει τένις για το κέφι του. Περπατούσε με πατερίτσες.

Στο πρώτο γκραν-σλαμ του 2022, στη Μελβούρνη, κανείς δεν τον είχε για φαβορί. Εκείνος, όμως, όχι μόνο έφτασε στον τελικό, αλλά και τον κέρδισε. Με ανατροπή από 0-2 σετ. Στο δεύτερο μεγάλο τουρνουά της χρονιάς, στο Παρίσι, οι επικρατέστεροι για την κατάκτηση του τροπαίου ήταν, ο Νόβακ Τζόκοβιτς, ο Κάρλος Αλκαράθ και ο Στέφανος Τσιτσιπάς. Δίπλα από το όνομα του Ισπανού υπήρχε ένα τεράστιο ερωτηματικό. Αλλά ο Ναδάλ έκανε, πάλι, το «θαύμα» του. Ισως, το μεγαλύτερο, το πιο καταπληκτικό από τα πολλά της μυθικής του καριέρας.

Ο «Μίστερ Ρολάν Γκαρός» σήκωσε το τρόπαιο του Γαλλικού Οπεν για 14η φορά, αγωνιζόμενος επί δυο εβδομάδες… με ένα πόδι. Ολοι γνωρίζαμε για το πρόβλημά του, όμως μόλις χθες (Κυριακή) μάθαμε κάτω από ποιες ακραίες συνθήκες πέτυχε τον νέο του άθλο. Το αποκάλυψε ο ίδιος στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου. Επαιζε με ενέσεις που του είχαν κάνει στα νεύρα του ποδιού του, ώστε να μην το αισθάνεται. Με τοπική αναισθησία σαν αυτή που κάνουν στους ασθενείς τους οι οδοντίατροι, όπως εξήγησε στα Ισπανικά. «Ηταν μεγάλο ρίσκο», τόνισε. «Διότι, επειδή δεν ένιωθα τίποτα, θα μπορούσε να γυρίσει ο αστράγαλος, ή να γίνει κάποια άλλη ζημιά. Αλλά όλοι ξέρουν τι σημαίνει για μένα αυτό το τουρνουά. Ηθελα να συνεχίσω την προσπάθεια».

Θα το έκανε, όπου κι αν βρισκόταν. Επειδή λατρεύει το τένις, σέβεται το κοινό, και δεν τα παρατάει, ποτέ. Στο βιογραφικό του, οι τραυματισμοί είναι περισσότεροι και από τις (αμέτρητες) διακρίσεις του. Εχει υποφέρει σχεδόν σε κάθε εκατοστό του κορμιού του, όπως έδειχνε ένα «σοκαριστικό» γράφημα που είχε δημοσιεύσει η El Mundo το 2014. Εχει υποβληθεί σε δεκάδες χειρουργικές επεμβάσεις και θεραπείες. Ιδίως τα τελευταία χρόνια, δεν υπάρχει μέρα που να μην πονά σε κάποιο σημείο του σώματός του. «Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;», τον ρώτησε, κάποτε, ο θείος του και πρώην προπονητής του, Τόνι Ναδάλ. «Επειδή δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς το τένις», του είχε απαντήσει ο Ράφα.

Στον τελικό του Αυστραλιανού Οπεν με αντίπαλο τον Βαβρίνκα, το 2014, ένιωθε αφόρητους πόνους στη μέση. Στα μισά του δεύτερου σετ δυσκολευόταν, ακόμη και να σερβίρει. Οι θεατές, που δεν γνώριζαν το πρόβλημά του, τον αποδοκίμαζαν(!), όμως εκείνος «έσφιξε τα δόντια» και ολοκλήρωσε τον αγώνα. Μόνο μια φορά, όλα αυτά τα χρόνια, υποχρεώθηκε να αποσυρθεί από γκραν-σλαμ παιχνίδι: στο Ρολάν Γκαρός του 2016,
λόγω τραυματισμού στον καρπό.

Περισσότερο κι από το σπάνιο ταλέντο του, ήταν η αδάμαστη θέλησή του αυτή που τον ανέδειξε στον πιο επιτυχημένο τενίστα όλων των εποχών. Ειδικά εφέτος, στο Παρίσι, ο Ναδάλ υπερέβη τα ανθρώπινα όρια. Στο δρόμο του για το «ασημικό» έπαιξε 23 σετ, πάνω από 20 ώρες, και απέκλεισε τέσσερις αθλητές του top-10 (ένας από αυτούς, ο Σάσα Ζβέρεφ, αποχώρησε από τον αγώνα τους), με… ένα πόδι. Για να γίνει, δυο μέρες μετά τα 36α του γενέθλια, ο γηραιότερος θριαμβευτής στα χρονικά του τουρνουά.

Η «δυναστεία» του στο Ρολάν Γκαρός είναι πρωτοφανής, ίσως και ανεπανάληπτη. Δεκατέσσερα τρόπαια (ο Τζόκοβιτς έχει κερδίσει 9 στην Αυστραλία). Ούτε ένας χαμένος τελικός (κέρδισε τέσσερις φορές τον Φέντερερ, τρεις τον Τζόκοβιτς, δυο τον Τιμ, και από μια τους Πουέρτα, Σόντερλινγκ, Φερέρ, Βαβρίνκα και Ρουντ). Μόλις τρεις ήττες σε 115 αγώνες, με 74 διαφορετικούς αντιπάλους (ποσοστό επιτυχίας 97%). Ενενήντα νίκες χωρίς να χάσει σετ. Κυριαρχία αδιανόητη, και με απίστευτη διάρκεια. Οπως και ο Πιτ Σάμπρας, κατέκτησε τίτλους ως έφηβος, στο μεσουράνημά του, αλλά και μετά τα 30 του χρόνια.

Πλέον, έχει στη συλλογή του 22 τρόπαια γκραν-σλαμ. Αφησε πίσω του τον Ρότζερ Φέντερερ (20), τον Νόβακ Τζόκοβιτς (20), τον Πιτ Σάμπρας (14) και τον Μπγιόρν Μποργκ (11). Μετράει, ακόμη, 92 τίτλους στο σύνολο, ένα χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2008), ενώ κατέχει το υψηλότερο ποσοστό νικών από κάθε άλλον τενίστα: 83,3%. Θα συνεχίσει; Είναι μια ερώτηση, στην οποία ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να απαντήσει ακόμη: «Δεν γίνεται να αγωνίζομαι με το πόδι σε αναισθησία. Τώρα θα δοκιμάσουμε μια θεραπεία, που μπορεί να κάνει αυτή την αίσθηση μια μόνιμη συνθήκη. Αν δουλέψει, θα συνεχίσω. Αν όχι, θα ρωτήσω τον εαυτό μου αν είναι έτοιμος για μια μεγάλη επέμβαση, η οποία δεν εγγυάται ότι θα είμαι, ξανά, ανταγωνιστικός. Θα πάμε βήμα – βήμα, όπως σε όλη μου την καριέρα». Κανείς δεν έχει πονέσει για το τένις, όσο ο Ναδάλ.

Ο κυριακάτικος τελικός ήταν μια αναμέτρηση του δάσκαλου με τον μαθητή του (ο 23χρονος Κάσπερ Ρουντ έχει περάσει από την ακαδημία του Ναδάλ στη Μαγιόρκα). Ο Νορβηγός είναι πολύ καλός στο χώμα, και εξαιρετικά φιλόδοξος. Αλλά ο ισπανός «ταυρομάχος» ήταν αδύνατο να χάσει αυτό το… ραντεβού με την Ιστορία, έπειτα από όλα όσα πέρασε για να φτάσει ως εδώ. Τον νίκησε 3-0 σετ (6-3, 6-3, 6-0) σε 2 ώρες και 17 λεπτά.

Ηταν και μια σύγκρουση γενεών, αφού ο Ρουντ περιλαμβάνεται στους υποψήφιους διαδόχους του Φέντερερ, του Ναδάλ και του Τζόκοβιτς. Μαζί με τον Στέφανο Τσιτσιπά, τον Μεντβέντεφ, τον Ζβέρεφ, τον Αλκαράθ, και άλλους. Κι ο γερο-Ναδάλ κράτησε ψηλά τη σημαία των «Big-3», που έχουν κατακτήσει, αθροιστικά, 62 τρόπαια γκραν-σλαμ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News