Η ανάρτηση του Γιώργου Καμίνη:

Η υπόθεση των αποζημιώσεων των πυρόπληκτων της Ηλείας από την κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή δικαίως έχει καταγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ως μια κορυφαία πράξη φαυλότητας της τότε εξουσίας. Μπορεί να μην έπαιξε τον πλέον καθοριστικό ρόλο στην χρεοκοπία της χώρας, στέκει όμως ως απολύτως ενδεικτική της έλλειψης ήθους και του πλεονάσματος κουτοπονηριάς που διέθετε η κυβέρνηση εκείνη.

Είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ ιδιαίτερα με το ζήτημα, ως Συνήγορος του Πολίτη. Τα χρόνια μετά τη μεγάλη πυρκαγιά άρχισαν να καταφθάνουν βροχή στον Συνήγορο αναφορές και παράπονα πολιτών για τη διαχείριση των αποζημιώσεων. Τις υποθέσεις ανέλαβε τότε μία ομάδα επιστημονικών συνεργατών του Συνηγόρου, οι οποίοι με επικεφαλής τη Βοηθό Συνήγορο Καλλιόπη Σπανού, συνέταξαν Ειδική ‘Εκθεση για το τι ακριβώς συνέβη τότε.

Στις 19 σελίδες της ‘Εκθεσης, που δημοσιεύθηκε τελικά τον Ιούνιο του 2010, περιγράφεται με σαφή τρόπο το μέγεθος της εξαπάτησης τόσο του ελληνικού λαού, όσο και των ίδιων των πυρόπληκτων.

Βασική πηγή του κακού υπήρξε η τότε Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ), η οποία, κατά παρέκκλιση των διατάξεων περί Δημοσίου Λογιστικού, καθόριζε με μεγάλα κενά και ασάφειες τα κριτήρια βεβαίωσης του δικαιούχου. Αρκούσε, για παράδειγμα, απλώς μια υπεύθυνη δήλωση για να θεωρηθεί κάποιος δικαιούχος του επιδόματος. Η ΚΥΑ ανέφερε πως δικαιούχοι ήταν οι «μόνιμοι κάτοικοι», ένας ασαφής όρος που, όπως έχει επισημάνει πολλάκις ο Συνήγορος, παγίως οδηγεί σε παρανομίες και προβλήματα επειδή δεν υπάρχει αξιόπιστο σύστημα βεβαίωσης της μόνιμης κατοικίας.

Από την άλλη, το σχετικό επίσημο ενημερωτικό υλικό της Γ.Γ. Ενημέρωσης και οι επί τούτω συσταθείσες τηλεφωνικές γραμμές εξυπηρέτησης πληροφορούσαν τους ενδιαφερόμενους πως δικαιούχοι ήταν όσοι είχαν πληγεί -γενικώς και ανεξάρτητα από τον τόπο κατοικίας.

Το αποτέλεσμα, και τότε όπως και σήμερα, ήταν ένα χάος που διάνοιγε τεράστιες ευκαιρίες κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος, ενώ ταυτόχρονα δυσκόλευε αφάνταστα τους πραγματικούς δικαιούχους.

Μετά και τη χθεσινή «εποποιία» του κ. Δούκα και τη θριαμβευτική αναπόληση του κ. Λιβανού, οι λόγοι της τόσο μεγάλης ασάφειας και προχειρότητας είναι πλέον περισσότερο από ποτέ κατανοητοί. Λιγότερο κατανοητή είναι η αμνησία της τωρινής ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας, που δεν έχει προβεί σε καμία αυτοκριτική για τη διακυβέρνηση Καραμανλή, όπως επίσης και η κωμικοτραγική πλέον αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να συλλαβίσει έστω και το μικρό όνομα του πολιτικού υπεύθυνου της χρεοκοπίας της χώρας, έστω και 15 χρόνια μετά.

Τους επόμενους μήνες, μετά τον έλεγχο, αρκετοί από τους δικαιούχους, ακόμη και όσων οι περιουσίες είχαν όντως καταστραφεί, κλήθηκαν να επιστρέψουν την ενίσχυση που εισέπραξαν. Οι εκλογές του 2007 βεβαίως είχαν περάσει και «το παιχνίδι είχε γυρίσει», προς όφελος της καταστροφικής διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Η αντίστροφη μέτρηση για τη χρεοκοπία είχε ξεκινήσει.