Το σημαντικό ιταλικό περιοδικό «Danza & Danza» ανακήρυξε τον Δημήτρη Παπαϊωάννου ως τον κορυφαίο χορογράφο της χρονιάς για το 2015. «Ολοι συμφωνούν για την καλλιτεχνική αξία του Δημήτρη Παπαϊωάννου –που επιτέλους αποκαλύφθηκε και στο ιταλικό κοινό: Είναι ένας καλλιτέχνης απολύτως ικανός να αφηγηθεί την ιστορία του δράματος σήμερα, με ένα οπτικό θέατρο που είναι μαγικό και μεγάλου εύρους», γράφει το περιοδικό αιτιολογώντας την επιλογή του.

Και συνεχίζει: «Είτε πρόκειται για το μαρτύριο του Σίσυφου (εμβληματικό των εργατών της σύγχρονης εποχής και της οικονομικής κρίσης στην παράσταση του “Still Life” που είδαμε στο Μιλάνο και στο Κάλιαρι), είτε για το δράμα ενός ανθρώπου που υπέστη ακρωτηριασμό και έσπασε σε κομμάτια από κάποιον που του ασκεί εξουσία (στο “Primal Matter” που είδαμε στο Τeatro Olimpico που είδαμε στη Βενετία), ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μοιάζει να αντιλαμβάνεται τη σκηνή ως μια μεγάλη παλέτα όπου ο χρόνος επεκτείνεται και αποκτά σχήμα μέσα σε ένα σύμπαν ανθρωπίνων σωμάτων, ύλης και φωτός. Ενας ζωγράφος της σκηνής που – ακόμα περισσότερο από τον μέντορά του Ρόμπερτ Γουίλσον – επιτυγχάνει να παρουσιάσει μια διαυγή κατανόηση της σύγχρονης κοινωνίας, μεταξύ ηθικής και θνητότητας, μετατρέποντας την σε ένα θέατρο κίνησης, εσωτερικού, οραματικού, συναισθήματος, πλούσιου σε στοιχεία της ιστορίας και εικόνες της σημερινής ζωής».

Μετά την επιτυχημένη περιοδεία στην Ευρώπη (Παρίσι, Μιλάνο, Βενετία, Μπορντό, Στοκχόλμη) το 2015 ο Δημήτρης Παπαϊωάννου συνεχίζει την περιοδεία του – που συνεχώς μεγαλώνει με την προσθήκη νέων πόλεων- με τη Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα τη Χιλή ως πρώτο σταθμό (15-19 Iανουαρίου). Μέσα στο 2016 το Still Life θα ταξιδέψει μεταξύ άλλων σε Σάο Πάολο, Αμβέρσα, Βελιγράδι, Βιέννη, Λονδίνο, Λιόν, Μονπελιέ, Μπράγκα.

Στο Σαντιάγο της Χιλής όπου η παράσταση έκανε πρεμιέρα την περασμένη Παρασκευή, το Εl Mercurio  έγραψε: «Το Still Life είναι οπτική πίεση, μια εντυπωσιακή πράξη ομορφιάς, ζάλης και ερημιάς με μεγάλη συμβολική πυκνότητα. Είναι μια από τις τελευταίες δουλειές του Δημήτρη Παπαϊωάννου, ενός πειραματιστή της σκηνής που ξεκίνησε από τις εικαστικές τέχνες. Το Still Life ξετυλίγεται ως γραφιστικό ποίημα εν κινήσει, ή ως μια χορογραφία χωρής μουσική και χορό, δημιουργημένη με την γλώσσα των χειρονομιών. Και με αναφορές στον Καμί, τον Μπέκετ, τον Μαγκρίτ, τον Κάντορ.»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News