Πρώτα έδειξε με τα δάχτυλά του τον αριθμό «5» – τόσες είναι οι ευρωπαϊκές Κούπες που έχει κατακτήσει. Αμέσως μετά, στις πρώτες του δηλώσεις στο Sky Sports Italia, άφησε τα δάκρυα να κυλήσουν στο πρόσωπό του. Ο σκληρός, αλαζόνας, αυτάρεσκος Ζοσέ Μουρίνιο των 26 τίτλων έκλαψε (το είχε κάνει και στον ημιτελικό, όταν απέκλεισε τη Λέστερ) για ένα από τα λιγότερο λαμπερά τρόπαια που έχει κερδίσει. Ούτε τα δυο του Τσάμπιονς Λιγκ δεν τον είχαν συγκινήσει τόσο.

Το «γιατί» το εξήγησε ο ίδιος μπροστά στον τηλεοπτικό φακό: «Με κάθε σεβασμό σε αυτούς με τους οποίους έχω συνεργαστεί στο παρελθόν, απόψε αισθάνομαι Ρωμαίος. Επειδή όλο αυτό είναι απίθανο, είναι πολύ ξεχωριστό. Είναι άλλο πράγμα να κερδίζεις όταν όλοι το περιμένουν, και η επένδυση που έχει γίνει είναι για να κερδίσεις, κι άλλο να κερδίζεις όταν οι επιτυχίες γίνονται αθάνατες. Εμείς, απόψε, γράψαμε ιστορία».

Πράγματι, αυτή τη φορά δεν είχε στη διάθεσή του την πιο ταλαντούχα «φουρνιά» ποδοσφαιριστών που πέρασε, ποτέ, από την Πόρτο, ούτε τους «αστέρες», ή τα χρήματα, της Τσέλσι του Αμπράμοβιτς, της Ιντερ του Μοράτι, της Ρεάλ Μαδρίτης, ή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο χθεσινός (Τετάρτη) θρίαμβος της Ρόμα στο νεοσύστατο Γιουρόπα Κόνφερενς Λιγκ ήταν κατά-δικός του.

Πριν συναντήσει τον πορτογάλο προπονητή, το περασμένο καλοκαίρι, η ομάδα της «αιώνιας πόλης» είχε να θυμάται μόνον ένα Κύπελλο Εκθέσεων, το 1961, και δυο μεγάλες χαμένες ευκαιρίες. Το 1984, στον τελικό του Πρωταθλητριών, ηττήθηκε από τη Λίβερπουλ. Το 1991, στον τελικό του Κυπέλλου UEFA, από την Ίντερ. Ο τελευταίος της τίτλος, γενικώς, ήταν το Κύπελλο Ιταλίας του 2008, το οποίο κατέκτησε νικώντας την παντοδύναμη, τότε, Ιντερ του Μουρίνιο. Εδώ και 14 χρόνια δεν είχε δει άλλη χαρά, πέρα από μερικούς σποραδικούς άθλους της μιας νύχτας, όπως η επική ανατροπή κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Αυτό το πρώτο τους -ουσιαστικά- ευρωπαϊκό τρόπαιο, οι πολυπληθείς και φανατικοί οπαδοί της Ρόμα δεν θα το ξεχάσουν ποτέ. Και ο προπονητής που τους χάρισε αυτή την ανέλπιστη ευτυχία, θα είναι «αθάνατος» στο «Ολίμπικο».

Πριν από τον τελικό με τη Φέγενορντ, ο «Mou» είχε δηλώσει πως αυτός θα ήταν ο πιο σημαντικός στην καριέρα του. Πολλοί παραξενεύτηκαν, όμως εκείνος είχε πολύ σοβαρούς λόγους να το πιστεύει. Από τις τρεις προηγούμενες ομάδες του είχε απολυθεί. Στη Γιουνάιτεντ κέρδισε τρεις τίτλους, ανάμεσά τους και το Γιουρόπα Λιγκ του 2017, όμως δεν θεωρήθηκαν τόσο σπουδαίοι, για το μέγεθος του συλλόγου, ώστε να τον κρατήσουν στο Μάντσεστερ. Στην Τότεναμ δεν κατέκτησε απολύτως τίποτα – για πρώτη φορά στην καριέρα του. Η τελευταία του μεγάλη επιτυχία ήταν ο τίτλος της Πρέμιερ Λιγκ, με την Τσέλσι το 2015. Εκτοτε, έγινε στόχος της πιο ανελέητης αμφισβήτησης που αντιμετώπισε, ποτέ, τεχνικός του ποδοσφαίρου. Η Ρόμα δεν ήταν, απλώς, η επόμενη δουλειά του, αλλά, ίσως, η τελευταία του ευκαιρία για να αποδείξει ότι δεν «ξόφλησε» στα 59 του (τα έκλεισε τον Ιανουάριο).

Το «στοίχημα» ήταν υψηλού ρίσκου. Θα μπορούσε να περιμένει να του «χτυπήσει την πόρτα» ένας πλουσιότερος και πιο ανταγωνιστικός σύλλογος. Του Μουρίνιο, όμως, πάντα του άρεσαν τα δύσκολα. Το 2004 πήγε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στην Πρέμιερ Λιγκ, στην οποία κυριαρχούσε ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Το 2007 στην Ιντερ, σε μία εποχή που ο ιταλικός σύλλογος είχε συμφιλιωθεί με την αποτυχία. Το 2010 στη Ρεάλ Μαδρίτης, για να «τα βάλει» με την καλύτερη Μπαρτσελόνα ever. Το 2016 στη Γιουνάιτεντ, που βυθιζόταν. Το 2019 στην Τότεναμ, αμέσως μετά την κορυφαία της στιγμή: την παρουσία της στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η επιλογή του να αναλάβει τη Ρόμα, το 2021, ήταν, για πολλούς, ανεξήγητη. Αλλά στα δικά του μάτια, το «ακατόρθωτο» φάνηκε ως μια ελκυστική πρόκληση.

Στη Ρώμη ο Μουρίνιο βρήκε, ξανά, τις συνθήκες στις οποίες λατρεύει να δουλεύει: έναν σύλλογο που τον υποδέχτηκε με δέος, και του παραχώρησε την απόλυτη εξουσία. Αλλά και ποδοσφαιριστές που δεν ένιωθαν μεγαλύτερο μέγεθος από τον προπονητή τους. Πρόθυμους να ακολουθήσουν πιστά τις εντολές του, και να ανεχθούν τις προσβολές του, ελπίζοντας να τους οδηγήσει σε επιτυχίες που δεν είχαν καταφέρει να γευτούν. Επιτέλους, μπορούσε να εφαρμόσει, ξανά, τις «ξεπερασμένες» μεθόδους του.

Η Ρόμα, η οποία τον περασμένο Οκτώβριο είχε ταπεινωθεί (6-1) από… κάποια Μπόντο Γκλιμτ, έφτασε στον τελικό του Κόνφερενς Λιγκ με τον δικό του τρόπο – και με τον ίδιο κατατρόπωσε χθες στα Τίρανα τη Φέγενορντ, που δεν είχε χάσει κανέναν από τους τρεις προηγούμενους ευρωπαϊκούς της τελικούς. Οι Ρωμαίοι προηγήθηκαν στο σκορ στην πρώτη ευκαιρία που τους παρουσιάστηκε (Νικολό Τζανιόλο στο 32’), και στη συνέχεια κράτησαν το αποτέλεσμα με τρεις καθαρούς αμυντικούς χαφ μπροστά από τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Χρειάστηκαν και την εύνοια της τύχης -οι Ολλανδοί είχαν δυο δοκάρια σε τρία λεπτά-, όμως η ουσία είναι ότι ο Μουρίνιο πήγε το ματς εκεί που τον βόλευε: στην τακτική, το πάθος και τον «ηρωισμό».

Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο της προπονητικής του καριέρας (το Κύπελλο UEFA του 2003 με την Πόρτο), ο «Mou» έγραψε ιστορία. Εγινε ο πρώτος κατακτητής της νεοσύστατης διοργάνωσης, ο πρώτος προπονητής που έχει στη συλλογή του τρόπαια του Τσάμπιονς Λιγκ, του Γιουρόπα Λιγκ, του Κόνφερενς Λιγκ και του (παλιού) Κυπέλλου UEFA. Ο πρώτος που έφτασε σε ευρωπαϊκούς τελικούς με τέσσερις διαφορετικές ομάδες, και δεν έχασε κανέναν από αυτούς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News