Υπάρχει ο γάμος, το σύμφωνο συμβίωσης, η ελεύθερη συγκατοίκηση. Και υπάρχει και το «καθένας σπίτι του» ή το «και μαζί και χώρια» – αυτό τέλος πάντων που οι Αγγλοσάξονες έχουν βαφτίσει «Living Apart Together» (LAT).

Αυτός ο τρόπος να μοιράζεις τη ζωή σου χωρίς να μοιράζεσαι την ίδια στέγη προκαλεί τώρα και το ενδιαφέρον των ερευνητών στη Γαλλία. Που τι βρήκαν; Ότι το 8,7% των ατόμων ηλικίας 18-79 ετών, δηλαδή 3,8 εκατομμύρια άτομα, λένε ότι βρίσκονται «σε μια ερωτική σταθερή σχέση χωρίς συγκατοίκηση». «Τα όρια του ζευγαριού και της συγκατοίκησης έχουν μπερδευτεί. Στο παρελθόν, ήταν εύκολο να ορίσει κανείς το ζευγάρι ως δύο παντρεμένους που ζουν κάτω από την ίδια στέγη. Αυτό δεν συμβαίνει πλέον σήμερα. Άλλες μορφές δεσμών έχουν προκύψει. Βλέπεις ακόμη και ζευγάρια που έχουν χωρίσει να μοιράζονται την ίδια στέγη. Παίρνουν διαζύγιο αλλά διατηρούν την κοινή κατοικία», παρατηρούν στη Figaro.

Για την Ελίζ, το «ο καθένας στο σπίτι του» είναι ένας τρόπος ζωής. Αυτή η χωρισμένη 30χρονη μητέρα ενός αγοριού 8 ετών που το κρατάει εναλλάξ με τον πατέρα του, δεν αισθάνεται την ανάγκη να παίρνει κάθε πρωί πρωινό με τον άνθρωπο που είναι στη ζωή της τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Διαχωρίζοντας την ερωτική από τη γονεϊκή της ζωή, βρήκε την ισορροπία της. «Εχει ήδη ο καθένας μας χτίσει τη ζωή του με τη δουλειά του και το σπίτι του. Εχει ο καθένας μας το δικό του ρυθμό, τις συνήθειες, το στιλ της εκπαίδευσης και το σεβασμό της ιδιωτικής ζωής του άλλου», διηγείται. «Δεν διαχειριζόμαστε την καθημερινότητα μαζί και είμαστε πάντα στην ευχάριστη θέση να βρισκόμαστε ερωτευμένοι όταν δεν έχουμε τα παιδιά. Νιώθουμε ότι επινοούμε μια νέα μορφή σχέσης».

Όπως αισθάνεται κανείς.

Φωτό: Γιατί η σωστή συγκατοίκηση είναι η εικονική. Πηγή: Shuttestock

Ο πόλεμος στη Συρία μαίνεται αδιάκοπα εδώ και επτά χρόνια. Και αν και πρόκειται για μια περίπλοκη σύγκρουση, για έναν «πολλαπλό πόλεμο», είναι επίσης ενδεικτική, όπως γράφει το Foreign Affairs, μιας γενικής τάσης: «οι εμφύλιοι πόλεμοι διαρκούν περισσότερο και είναι πιο πιθανό να τελειώσουν με τη νίκη της μιας πλευράς παρά με τη διαπραγμάτευση μιας συμφωνίας».

Ηταν έτσι και στη εποχή του Ψυχρού Πολέμου, όταν η διάσπαση σε δύο μπλοκ σήμαινε ότι οι συγκρούσεις θεωρούνταν ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος: η νίκη του ενός ήταν η ήττα του άλλου και κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να δεχτεί συμβιβασμούς. Τα πράγματα, ωστόσο, άλλαξαν μετά την πτώση του Τείχους, το «τέλος της Ιστορίας» όπως διατυπώθηκε από τον Φράνσις Φουκουγιάμα και η αμερικανική ηγεμονία αντικατέστησαν το παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος με την αναζήτηση θετικών αθροιστικών λύσεων, που θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν και τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές και να προωθήσουν τον εκδημοκρατισμό μετά τη σύγκρουση.

Ένα παράδειγμα είναι η Ειρηνευτική Συμφωνία του Ντέιτον για την πρώην Γιουγκοσλαβία. Η 11η Σεπτεμβρίου, ωστόσο, άλλαξε τα πάντα και πάλι: οι ΗΠΑ βρέθηκαν απειλούμενες από την τρομοκρατία και αμφισβητήθηκαν από την ανάπτυξη της Κίνας και την επιστροφή της Ρωσίας. Ο δρόμος για τη διαπραγμάτευση δεν έχει πεθάνει, αλλά έχει αποδυναμωθεί πολύ.  Η προτεραιότητα δεν είναι ο εκδημοκρατισμός, αλλά η σταθεροποίηση, ακόμη και αν αυτή πρέπει να επιτευχθεί με αυταρχικά καθεστώτα. Ο πόλεμος στη Συρία είναι το πιο ηχηρό και αιματηρό παράδειγμα. Αλλά και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, τη Λιβύη, το Μάλι, τη Μιανμάρ, τις Φιλιππίνες, το Νότιο Σουδάν και την Υεμένη, η κατάσταση δεν είναι πολύ διαφορετική.

Συμπέρασμα; Ο κόσμος γυρίζει ολοταχώς προς τα πίσω.

Φωτό: Ο τρόμος στα μάτια τους.  Πηγή: Reuters

Το αποκαλούν «φορολογική βελτιστοποίηση» και δεν είναι παρά η συνήθεια που έχουν υιοθετήσει οι πολυεθνικές να μετακινούν την έδρα τους σε κράτη και πόλεις με βάση τα φορολογικά κίνητρα που τους προσφέρονται.

Αυτό είναι το πρόβλημα. Και η λύση, εξηγούν οι Financial Times, είναι να τεθεί τέλος σε αυτήν την πρακτική που ευνοεί το νεοφιλελεύθερο σύστημα. Επειδή «είναι καιρός να βρούμε ένα δίκαιο σύστημα ψηφιακής φορολογίας, ένα σύστημα κοινό για όλα τα κράτη». Η ιδέα είναι να φορολογούνται τα έσοδα των κολοσσών, όπως η Apple, η Google και το Facebook, «απευθείας κατά τη στιγμή της πώλησης» αγαθών και υπηρεσιών, έτσι ώστε να αποφευχθεί ότι «τα έσοδα που πραγματοποιούνται για παράδειγμα στη Μεγάλη Βρετανία μεταφέρονται σε φορολογικούς παράδεισους, όπου οι συντελεστές είναι χαμηλότεροι».

Τα μισά από τα εταιρικά κέρδη των ΗΠΑ από το εξωτερικό βρίσκονται τώρα σε φορολογικούς παραδείσους όπως η Ιρλανδία, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, η Ελβετία και το Τζέρσεϊ. Και αν, όπως αναρωτιούνται οι FT, υιοθετούσαμε τη λύση της Ινδίας, αν φορολογούσαμε δηλαδή τις πληρωμές άνω των 1.500 ευρώ σε ξένες επιχειρήσεις; Από την πλευρά της, η αμερικανική Wall Street Journal θεωρεί ότι είναι «λάθος όλες οι λύσεις της ΕΕ» που υιοθετήθηκαν ως απάντηση στη μείωση της φορολογίας στις ΗΠΑ και υπερασπίζεται τους κανόνες που θέσπισε η Ουάσινγκτον για να αποτρέψει τις αμερικανικές εταιρείες να μεταφέρουν την έδρα τους σε χώρες με χαμηλή φορολογία.

Μα γιατί το κάνουν τόσο δύσκολο;

Φωτό: Λες και θα τα πάρουν στον τάφο τους. Πηγή: Reuters

Είναι, γράφει ο Guardian, ο τελευταίος πρεσβευτής αυτού που πολλοί θεωρούν ως τον απόλυτο αναχρονισμό. Αλλά ο Τόμας Τσίπερφιλντ, θηριοδαμαστής στο επάγγελμα, υπερασπίζεται μια δουλειά και έναν κόσμο που βρίσκουν απέναντί τους όχι μόνο τους φιλόζωους αλλά πλέον και τα πολιτικά κόμματα. «Υπάρχει μια λανθασμένη αντίληψη για το τσίρκο. Πολλοί φαντάζονται ότι κρατάμε ένα μαστίγιο και τα χτυπάμε όπως στη βικτωριανή εποχή. Ή ότι τα σουβλίζουμε με ένα κεντρί στο πρόσωπο. Δεν εκπαιδεύονται έτσι σήμερα τα ζώα. Το τσίρκο έχει εξελιχθεί».

Ο Τσίπερφιλντ έχει μια οικογενειακή παράδοση θηριοδαμαστών. Ο πρόγονός του Τζέιμς Τσίπερφιλντ παρουσίαζε το θηριοτροφείο του στην έκθεση του 1684 πάνω στον κατεψυγμένο Τάμεση, σχεδόν έναν αιώνα πριν ο επιχειρηματίας και σόουμαν Φίλιπ Αστλεϊ ανοίξει το πρώτο σύγχρονο τσίρκο. Ο Τσίπερφιλντ μεγάλωσε με άγρια ζώα στην Ιρλανδία, όπου ο πατέρας του Τόμι εργαζόταν επίσης σε τσίρκο.

Οι καναδικές μαύρες αρκούδες, τα λιοντάρια, οι τίγρεις, οι μπαμπουίνοι, τα φίδια και οι αλιγάτορες ήταν στην καθημερινότητα της παιδικής του ηλικίας. Έκανε το ντεμπούτο του σε τσίρκο στην ηλικία των 11 ετών, με δύο αλιγάτορες. Τους είχε εκπαιδεύσει να πηδούν σε ένα κουτί δίπλα στις κερκίδες και να δημιουργούν στο κοινό την ευχαρίστηση του φόβου. Σε ηλικία 15 ετών, έβαλε για πρώτη φορά  το κεφάλι του μέσα στο ανοιχτό στόμα του αλιγάτορα.

«Έχω συνεργαστεί με πολύ κόσμο: από Κοζάκους έως μοναχούς Σαολίν» λέει ακόμη. Τα λιοντάρια του, τον Τσάβο και τον Ασεγκάι, τα πήρε από έναν ιδιωτικό συλλέκτη το 2011 όταν εκείνα ήταν επτά μηνών. «Η επανάληψη και η ανταμοιβή είναι το μυστικό. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να μάθεις κάτι σε ένα ζώο είναι η ενθάρρυνση. Ο λεκτικός έπαινος είναι πολύ ισχυρός. Είναι πιο εύκολο να κάνει κάτι ένα ζώο εάν σε συμπαθήσει παρά εάν του δώσεις ένα κομμάτι κρέας».

Έχει χτυπήσει ποτέ λιοντάρι; «Ο μόνος λόγος, και όχι εντελώς δικαιολογημένος, θα ήταν εάν βρισκόμουν σε μια φάση ζωής ή θανάτου. Αλλά αυτό δεν είναι εκπαίδευση. Πρέπει να δουλεύεις μαζί τους με έναν πολύ αργό, ελεγχόμενο τρόπο. Να μην παρεμβαίνεις στον χώρο τους. Να τους αφήνεις να μάθουν με το ρυθμό που τους ταιριάζει».

Φωτό: Μα με τόση τρυφερότητα ποιος να έχει αντίρρηση; Πηγή: The Guardian