Ηταν το «Μουντιάλ του Μέσι» πριν, καν, αρχίσει. Η Γαλλία είχε βάλει πλώρη για να γίνει η πρώτη εθνική ομάδα εδώ και 60 χρόνια που θα κατόρθωνε να υπερασπιστεί τον τίτλο της. Ο Κιλιάν Εμπαπέ θα προσπαθούσε να κατακτήσει το τρόπαιο για δεύτερη διαδοχική φορά προτού κλείσει τα 24 (την Τρίτη 20/22), κάτι που μόνον ο Πελέ έχει καταφέρει. Η Βραζιλία έδειχνε ικανή να επιστρέψει στην κορυφή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου – την είχαν για γκραν φαβορί. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο ονειρευόταν να ολοκληρώσει την καριέρα του στην εθνική Πορτογαλίας με το «χρυσό μωρό» στην αγκαλιά. Τίποτα, όμως, από όλα αυτά δεν απασχολούσε τον κόσμο, όσο το ερώτημα αν θα το πάρει, επιτέλους, ο Μέσι.

Ο «τελικός του Μέσι» δεν ήταν, απλώς, ο αγώνας που θα αναδείκνυε τη νέα παγκόσμια πρωταθλήτρια. Ηταν το φινάλε μιας ιστορίας, στην οποία πρωταγωνιστούσε ο κορυφαίος παίκτης του καιρού μας. Θα είχε, άραγε, το παραμύθι του χάπι-εντ; Από το κρεβάτι του νοσοκομείου όπου νοσηλεύεται, ο Πελέ πανηγύριζε τις νίκες της Αργεντινής με σφιγμένες γροθιές. Ο Ρονάλντο (ο Βραζιλιάνος) και ο Ριβάλντο δήλωσαν ξεκάθαρα ότι ήθελαν να δουν τον «Λίο» στον θρόνο, βάζοντας στην άκρη την αιώνια έχθρα που χωρίζει τη Βραζιλία με την Αργεντινή. Ο προπονητής των Γάλλων, Ντιντιέ Ντεσάμπ, παραδέχτηκε ότι και αρκετοί συμπατριώτες του θα ήθελαν να το σηκώσει ο Μέσι. Πρωτοφανές. Απίστευτο.

Υπήρχε κι άλλος λόγος, για τον οποίο ο κυριακάτικος τελικός στο Λουσαΐλ ήταν ξεχωριστός. Στο ακροτελεύτιο ματς ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου ο σούπερ-σταρ είναι, συνήθως, μόνο ένας. Το 1954 ήταν ο Φέρεντς Πούσκας. Το 1958, ο Γκαρίντσα (ο Πελέ προέκυψε στην πορεία). Το 1962, ο Γκαρίντσα. Το 1970, ο Πελέ. Το 1986 και το 1990, ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Το 1998, ο Ρονάλντο (το «Φαινόμενο») – ο Ζινεντίν Ζιντάν ήταν ο απρόσμενος ήρωας. Το 2006, ο Ζινεντίν Ζιντάν. Το 2014, ο Λιονέλ Μέσι. Είναι σπάνιες οι φορές, που και οι δυο φιναλίστ είχαν να παρουσιάσουν κάποια μεγάλη φίρμα των γηπέδων: Φραντς Μπεκενμπάουερ – Γιόχαν Κρόιφ το 1974, ή Ρομάριο – Ρομπέρτο Μπάτζιο το 1994. Σε μια από αυτές (τις σπάνιες φορές), χθες βρέθηκαν αντιμέτωποι ο Μέσι με τον Εμπαπέ.

Η Γαλλία μπήκε στο ματς σαν υπνωτισμένη. Σαστισμένη, ίσως, από το ιερό πάθος των Αργεντινών. Η πρώτη της τελική προσπάθεια σημειώθηκε στο 69’. Με το σκορ στο 2-0 υπέρ της «Αλμπισελέστε» από πολύ νωρίς, οι δημοσιογράφοι που βρίσκονταν στο γήπεδο είχαν αρχίσει να πληκτρολογούν τον διαφαινόμενο θρίαμβο του Μέσι και των συνοδοιπόρων του σε αυτό το συναρπαστικό ταξίδι. Βιάστηκαν, όμως. Ο… αόρατος σκηνοθέτης του αγώνα σκέφτηκε πως η ενθρόνιση του «Λίο» έπρεπε να γίνει με τρόπο συγκλονιστικό, αγωνιώδη, αξέχαστο. Σε έναν επικό τελικό -ίσως, τον καλύτερο όλων των εποχών- και όχι με μια διεκπεραιωτική διαδικασία.

Το 2-0 έγινε 2-2. Υστερα 3-3 στην παράταση, και 4-2 στα πέναλτι. Στην εκπνοή του αγώνα, πριν αρχίσει η «ρώσικη ρουλέτα», είχαν και οι δυο φιναλίστ την ευκαιρία τους να πάρουν τη νίκη. Ο αργεντινός γκολκίπερ, Εμιλιάνο Μαρτίνες, αρνήθηκε το γκολ στον Κόλο Μουανί σε μια επίδειξη των εξαιρετικών του αντανακλαστικών και, στη συνέχεια, στο απέναντι τέρμα ο Λαουτάρο Μαρτίνες αστόχησε σε κεφαλιά, ξυπνώντας στους συμπατριώτες του μνήμες από τον χαμένο τελικό του 2014.

Και τι δεν είδαμε σε αυτό το παιχνίδι – διαφήμιση του ποδοσφαίρου.

Τον Ανχελ ντι Μαρία να βάζει τα κλάματα μετά την επίτευξη του 2-0. Από ευτυχία. Κι έπειτα, μετά την ισοφάριση των Γάλλων, από θλίψη και αγωνία.

Τον Ντιντιέ Ντεσάμπ να… παθαίνει Μουρίνιο και να αποσύρει από τον αγωνιστικό χώρο δυο παίκτες του λίγο πριν καν ολοκληρωθεί το πρώτο 45λεπτο. Και ποιους παίκτες: τον Ζιρού και τον Ντεμπελέ. Απογοητευμένος και βυθισμένος σε μαύρες σκέψεις στο 41’, ο γάλλος προπονητής χοροπηδούσε σαν νεούδι στο 82’, όταν ο Εμπαπέ πέτυχε το γκολ της ισοφάρισης.

Τον Ραφαέλ Βαράν να μας υπενθυμίζει ότι και οι κορυφαίοι ποδοσφαιριστές του Κόσμου, οι φιναλίστ ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, έχουν ανθρώπινα όρια αντοχής. Στο 112’ κυνήγησε την μπάλα, κι έπειτα κατέρρευσε δίπλα στη γραμμή του άουτ. Δυσκολεύτηκε, ακόμη και να περπατήσει μέχρι τον πάγκο της ομάδας του.

Τον Μοντιέλ να παραχωρεί το πέναλτι, με το οποίο οι Γάλλοι ισοφάρισαν για δεύτερη φορά (3-3). Στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων ήταν ο μοιραίος παίκτης του αγώνα. Ο άνθρωπος που, άθελά του, πρόδωσε το όνειρο του Μέσι. Αλλά, στιγμές αργότερα, έγινε ήρωας για την ομάδα του, εκτελώντας εύστοχα το τελευταίο πέναλτι.

Τον φοβερό Εμπαπέ να πετυχαίνει «χατ-τρικ» σε τελικό Μουντιάλ (μόνον ο Τζεφ Χαρστ το 1966 το είχε καταφέρει), αλλά να μην κερδίζει το τρόπαιο.

Και τον Μέσι να κάνει αρκετές φορές τη διαδρομή παράδεισος – κόλαση (και πίσω). Από τη σιγουριά για τη νίκη, στην αγωνία, κι έπειτα στη λύτρωση.

Ενα δράμα που ξεχείλιζε από εναλλαγές ακραίων συναισθημάτων. Ενα παιχνίδι από αυτά που κάνουν τους φιλάθλους να αγαπήσουν το ποδόσφαιρο ακόμη περισσότερο. Ακόμη κι αν ανήκουν στην πλευρά των ηττημένων. Μόλις ο πολωνός διαιτητής σφύριξε τη λήξη, Αργεντινοί και Γάλλοι αντάλλασσαν χειραψίες στην εξέδρα. Εμοιαζαν να συγχαίρουν, ο ένας τον άλλον, για το καταπληκτικό θέαμα που είχαν προσφέρει οι ομάδες τους.

Στον αγωνιστικό χώρο, στη σκηνή που είχε στηθεί για το τελετουργικό, ο Μέσι, δεν είχε άλλη υπομονή. Καθώς πήγαινε να παραλάβει το βραβείο του καλύτερου παίκτη, κοντοστάθηκε και ασπάστηκε το «χρυσό μωρό» με τη λαχτάρα, την αγάπη και τη στοργή που φιλάει τους γιους του. Ηταν το παιδικό του όνειρο, όπως εξομολογήθηκε. Αυτό που δεν είπε, ήταν τι τράβηξε μέχρι να γίνει το όνειρο πραγματικότητα. Δεν πρέπει να υπάρχει άλλος ποδοσφαιριστής που να έχει χύσει τόσα δάκρυα στο δρόμο προς την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Λίγα λεπτά αργότερα ο «Λίο» φωτογραφιζόταν με το χρυσό αγαλματίδιο στα χέρια. Ηταν η δίκαιη ανταπόδοση του ποδοσφαίρου σε εκείνον που το ομόρφυνε, που το έκανε ακόμη πιο δημοφιλές, περισσότερο από κάθε άλλον παίκτη της εποχής του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News