Για την άβυσσο που χωρίζει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας και πρώην Πρόεδρο της Βουλής, και τον Αλέξη Τσίπρα, βουλευτή Α’ Πειραιώς του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην Πρωθυπουργό, τα έχουμε πει πολλές φορές: κάποτε ήταν σύντροφοι στο ίδιο κόμμα, αλλά το 2015, με την περίφημη «kolotoumba» του κ. Τσίπρα, το γυαλί ράγισε και η κυρία Κωνσταντοπούλου όπου βρεθεί και όπου σταθεί μιλάει με τα χειρότερα λόγια για τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό συνέβη και το πρωί της Πέμπτης, από την τηλεοπτική συχνότητα του ΣΚΑΪ, καθώς η κυρία Κωνσταντοπούλου ήταν καλεσμένη της εκπομπής «Σήμερα».

Η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας είπε, βέβαια, πολλά –για τη Μαρία Καρυστιανού ότι «αυτή η μάνα έχει διαψεύσει όλα αυτά τα σενάρια, εμφανίζεται ως πολίτης», για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι «θα έπρεπε να είναι κατηγορούμενος» για τα Τέμπη, για το ότι αρνήθηκε χειραψία του υφυπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Χρήστου Κέλλα στην παρέλαση στη Λάρισα (βλέπε χθεσινή Βαβέλ, εδώ) ότι «δεν έχω κανέναν λόγο να κάνω δημόσιες σχέσεις με την κυβέρνηση»– αλλά αυτά για τον κ. Τσίπρα είχαν άλλη χάρη.

Σε ένα σημείο της συνέντευξης, λοιπόν, η κυρία Κωνσταντοπούλου ρωτήθηκε για το ενδεχόμενο επιστροφής του κ. Τσίπρα σε ηγετικό ρόλο και απάντησε ως εξής: «Ο κ. Τσίπρας είναι σε ένα λαγούμι και καλά θα κάνει να παραμείνει. Αυτό το οποίο έπραξε στη χώρα και στον κόσμο της Αριστεράς και στον κόσμο που τον πίστεψε είναι ασυγχώρητο και άτιμο και πιστεύω πως όσο είμαι εγώ εδώ πράγματι στο λαγούμι αυτό θα μείνει και μπορεί να προφασίζεται πως πηγαίνει και κάνει διαλέξεις σε μια γλώσσα που δεν ξέρει. Ευτυχώς δεν το κάνει ως πρωθυπουργός όπως έκανε παλιά και εξέθετε τη χώρα, μιλώντας αγγλικά που δεν ήξερε», προσέθεσε, αναφερόμενη στις πολυσυζητημένες διαλέξεις που θα δώσει ο κ. Τσίπρας στο Χάρβαρντ, παρά το γεγονός ότι τα αγγλικά του δεν υπήρξαν ποτέ ένα από τα ταλέντα του.

Βέβαια με αυτή τη φράση, η κυρία Κωνσταντοπούλου παραδέχτηκε ότι την εποχή που εκείνη και ο κ. Τσίπρας ήταν αγαπημένοι, εκείνος εξέθετε τη χώρα με τα αγγλικά του, αλλά εκείνην δεν την πείραζε. Αλλά έτσι είναι οι πολιτικοί έρωτες. «De la haine à l’amour il n’y a qu’un pas», λένε οι Γάλλοι, «από το μίσος στον έρωτα είναι μόλις ένα βήμα» –που ισχύει και το αντίστροφο, πολύ περισσότερο όταν έχουν περάσει δέκα χρόνια.

[απολαύστε υπεύθυνα]

Μένουμε στα ενδοοικογενειακά της κυβερνώσας Αριστεράς για να πούμε ότι πάλι καβγάδισαν στα social media ο Παύλος Πολάκης, βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ, και ο Νίκος Καρανίκας, άλλοτε πρωθυπουργικός σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα, επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και νυν διαπρύσιος υποστηρικτής του Στέφανου Κασσελάκη στο Κίνημα Δημοκρατίας.

Αφορμή για το νέο «μπιφ», που λένε και οι νέοι, στάθηκε μια ανάρτηση του κ. Καρανίκα στην οποία πήρε το μέρος της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη για το γνωστό πια επεισόδιο στο Ναύπλιο και τη δημόσια επίπληξη της προϊσταμένης Αρχαιοτήτων Αργολίδας, Αλκηστης Παπαδημητρίου.

«Συγνώμη αλλά πού έχει άδικο η υπουργός Πολιτισμού κυρία Μενδώνη όταν “μαλώνει” με τα στελέχη Υπ. Πολιτισμού και των υπηρεσιών που διατηρούν τους χώρους πολιτισμού σε τόσο άσχημη κατάσταση ενώ έχουν εισπράξει κονδύλια για την φροντίδα και συντήρηση του χώρου», έγραψε μεταξύ άλλων ο κ. Καρανίκας.

Αυτό το σχόλιο του κ. Καρανίκα προκάλεσε την αντίδραση του κ. Πολάκη, ο οποίος του έγραψε ότι λέει «αδιανόητες μπούρδες» και τον έψεξε ακόμα και για τη συνεργασία του με τον Αδωνι Γεωργιάδη για τη φαρμακευτική κάνναβη.

Για τα αποκαλυπτήρια της Κιβωτού Εθνικής Μνήμης, του μνημείου για τους 121.692 νεκρούς των πολέμων της Ελλάδας, που φιλοτέχνησε ο εικαστικός Κώστας Βαρώτσος, θα τα έχετε διαβάσει.

Υπήρξε η αναμενόμενη υμνολογία για το έργο –μολονότι όλη αυτή η μιλιταριστική μεγαλοπρέπεια βγάζει κάτι το περίεργα μπααθικό–, υπήρξε και η παραπολιτική ανάλυση, που είδε να πηγαίνουν σε μια εκδήλωση που διοργάνωσε ο υπουργός Αμυνας Νίκος Δένδιας, συγκεκριμένες μορφές της γαλάζιας παράταξης: ο Κώστας Αλ. Καραμανλής, ο Αντώνης Σαμαράς και φυσικά ο πιστός τους Προκόπης Παυλόπουλος.

Αλλά υπήρξε και μια απορία: προς τι όλο αυτό, προς τι ένα τέτοιο φαραωνικό έργο στον περίβολο του Πενταγώνου και μια τέτοια φιέστα, με τους καλεσμένους να γελάνε τρανταχτά και ενθουσιασμένοι, σαν σε πολιτικό καφενείο, ενώ σε τελική ανάλυση είχαν μπροστά τους ένα μνημείο πεσόντων;

Μιλάμε, εξάλλου, για ένα μνημείο που καλώς ή κακώς υπήρχε ήδη εδώ και κάποια χρόνια επί άλλου υπουργού. Αγνωστο πώς και γιατί κρίθηκε σκόπιμο να αλλάξει και να φτιαχτεί ένα καινούργιο και πιο επιβλητικό, με το όλο έργο να το αναλαμβάνει ο πολύς εικαστικός κ. Βαρώτσος. Το αποτέλεσμα όντως εντυπωσιακό και το πιστώνεται ο νέος υπουργός που ήταν ο οικοδεσπότης.

Αλλά ξανά: γιατί όλο αυτό; Η χώρα έχει το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη –λιτό, στέρεο, έναν εικαστικό θρίαμβο της ελληνικότητας και του παντοτινού ελληνικού μέτρου, για να τιμά τους νεκρούς των αγώνων του έθνους. Και παράλληλα, σε όλες τις μονάδες υπάρχουν καλαίσθητα και επίσης απέριττα μνημεία για τους νεκρούς κάθε σχηματισμού.

Προς τι όλες αυτές οι μεγαλοπρέπειες, που κινδυνεύουν να χρεωθούν περισσότερο σε πολιτικές φιλοδοξίες ορισμένων παρά σε κάποια άλλη ανάγκη;