Καθώς το νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο εισήχθη στη Βουλή, έφτασε φαίνεται η ώρα να ακουστούν όλες οι απόψεις –βέβαια σε θέματα δικαιωμάτων κανονικά δεν χωρούν «απόψεις», αλλά ας είναι, στην περίπτωσή μας ισχύει η περίφημη ρήση του Κλιντ Ιστγουντ ότι ο κάθε ένας μας έχει από μία.

Εχει λοιπόν και ο «Ριζοσπάστης» άποψη, η εφημερίδα κομματικό-όργανο του ΚΚΕ, που στην έκδοση του Σαββατοκύριακου δημοσίευσε ένα άρθρο 2.023 λέξεων. Ενα κείμενο το οποίο όποιος έχει την αντοχή να το διαβάσει μένει άφωνος. Αφωνος όχι τόσο ως προς το εύρος του άρθρου, ή τη θέση κατά του νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών που δεσπόζει στο υπόβαθρο –άλλωστε για τον νόμο τα έχει πει και ο σύντροφος γραμματέας Δημήτρης Κουτσούμπας και η ιερά σύνοδος του ΚΚΕ που συνεδρίασε την περασμένη εβδομάδα και εξέδωσε και σχετική ανακοίνωση–, αλλά για το όλο σκεπτικό του συντάκτη του, για το πώς δηλαδή αναπτύσσει μια σειρά από αντεπιχειρήματα για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, τα οποία περιγράφονται όχι μόνο ως πράγματα του κεφαλαίου και του καπιταλισμού, αλλά ως εργαλεία που τελικά εξυπηρετούν και σκοτεινά σχέδια που θα μετατρέψουν τους ανθρώπους σε… cyborg.

Ναι δεν κάνουμε πλάκα, το κείμενο που υπογράφει ο σύντροφος Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ τιτλοφορείται ως εξής: «Οι στόχοι του κεφαλαίου μεταμφιεσμένοι σε “ατομικά δικαιώματα” στην εποχή του “ίντερνετ των σωμάτων”».

Σε ένα σημείο οι προθέσεις του κειμένου γίνονται ξεκάθαρες: «μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία της βαθιάς ουσιαστικής ανισότητας, παρουσιάζεται ως προοδευτική η διεκδίκηση των ίσων δικαιωμάτων των πολιτών» –εν ολίγοις: ποια δικαιώματα μωρέ τώρα, αυτά είναι κόλπα των καπιταλιστών και σχέδια του ευρωατλαντισμού.

Ομως μια ανάλυση του κειμένου υπό αυτό μόνο το πρίσμα το αδικεί.

Διότι στην πραγματικότητα το κείμενο είναι μια βουτιά σε μια καλειδοσκοπική δυστοπία, ο συγγραφέας πλάθει έναν ολόκληρο κόσμο με στοιχεία σουρεαλισμού, λενινιστικής ανάλυσης, μελλοντολογίας και «Cage aux folles», σαν ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο να αποφάσισε να γυρίσει ένα θρίλερ βωβού κινηματογράφου μέσα σε διαστημικό λεωφορείο του Ελον Μασκ, με πρωταγωνιστές τον Τζορτζ Σόρος, μια γυναίκα ρομπότ που γεννά μωρά, έναν ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστή και αφηγητή τον Νικολάι Μπουχάριν.

Το κείμενο είναι επικό. Αντιγράφουμε ένα μικρό μέρος του, χαρακτηριστικό της όλης αντίληψης:

«Για να επιτευχθούν οι νέοι στόχοι του κεφαλαίου, υλοποιείται σήμερα ένα μεγάλο πλήθος πολιτικών, νομοθετικών και πολιτιστικών παρεμβάσεων.

»Η προώθηση της ταυτότητας φύλου, το δικαίωμα στη συνεχή φυλομετάβαση, οι μεταμοντέρνες θέσεις του “ατομικού αυτοπροσδιορισμού” και το τσουβάλιασμα ανθρώπων με διαφορετική ταξική θέση, πολιτικές απόψεις και εκφράσεις σεξουαλικότητας ως ενιαία “ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα”, αποτελούν επίσημη στρατηγική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

»Μια σειρά από νομοθετικές ρυθμίσεις, όπως το Ευρωπαϊκό Πιστοποιητικό Γονικής Σχέσης (που αναγνωρίζει τη γονική σχέση του παιδιού με τρεις γονείς του ίδιου βιολογικού φύλου) έχουν ήδη τεθεί σε εφαρμογή.

»Πλατφόρμες μαζικής ψυχαγωγίας, τύπου Netflix, βομβαρδίζουν με πανομοιότυπα μηνύματα και παρουσιάζουν όποιον τα αρνείται ως αντιδραστικό, θρησκόληπτο και φασίστα.

»Σε αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιείται και η αυτοαποκαλούμενη ηγεσία των ΛΟΑΤΚΙ, που χρηματοδοτείται και στηρίζεται από ομίλους όπως του Τζ. Σόρος, της “JP Morgan”, της “General Electric”. Στο παγκόσμιο φόρουμ του Νταβός συζήτησαν πρόσφατα πώς η εταιρική διπλωματία θα προωθήσει την ατζέντα της “ηγεσίας των ΛΟΑΤΚΙ”.

»Ισχυρά κέντρα των ΗΠΑ, όπως η Υπηρεσία Προηγμένων Αμυντικών Ερευνητικών Προγραμμάτων (DARPA) και η Εθνική Πρωτοβουλία Βιοτεχνολογίας και Βιοκατασκευής, χρηματοδοτούνται αδρά για να δημιουργήσουν τον “Ανθρωπο 2.0”, ένα έμβιο ανθρωποειδές ρομπότ (cyborg), ένα ουδέτερο ανθρώπινο σώμα – βιολογικό εργαστήριο, που θα επιδέχεται απεριόριστες τεχνικές μεταβολές και άμεσες εντολές διακυβέρνησης. Ολα αυτά παρουσιάζονται με ανώδυνους όρους, όπως “σύγχρονη συμβίωση ανθρώπου και υπολογιστή”».

Τέλος πάντως, ίσως και αυτό το απόσπασμα να αδικεί το μεγαλείο του έργου. Οπότε…

[απολαύστε -πολύ- υπεύθυνα εδώ]

Δύο εβδομάδες αφότου ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης γνωστοποίησε ότι έχει ζητήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ να τον διαγράψουν –προφανώς δεν το αντέχει, πονάει η ψυχή του, να πάει να παραιτηθεί και να φύγει μόνος από το κόμμα με το οποίο έκανε τόσα σουξέ– μίλησε στην τηλεόραση για τα επόμενα βήματά του. Διότι ναι, στα 61 του, ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που είχε γίνει εθνικό παρατράγουδο, όταν, εν έτει 2014, κοιμόταν σε σλίπινγκ μπαγκ έξω από τη Βουλή κάνοντας αυτό που περιέγραφε ως απεργία πείνας για να στηρίξει τον αγώνα των σύρων προσφύγων, θέλει να επανέλθει στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Ο κ. Μιχελογιαννάκης μίλησε στο Κρήτη TV και στην εκπομπή «Ελεύθερο Σημείο» και αποκάλυψε ότι σκοπεύει να επανενεργοποιηθεί πολιτικά στις επόμενες βουλευτικές εκλογές ως υποψήφιος στον νομό Ηρακλείου με ένα κόμμα «πιο αριστερά» από τον ΣΥΡΙΖΑ, ονοματίζοντας συγκεκριμένα τη Νέα Αριστερά ή την Πλεύση Ελευθερίας. Οπου και να πάει –αν τον δεχτούν βέβαια– θα πρόκειται για τον τέταρτο σταθμό στη σταδιοδρομία του, μετά το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πιο ενδιαφέρον ωστόσο είχαν τα όσα είπε για εκείνη την «απεργία πείνας» που είχε κάνει πριν 10 χρόνια στο Σύνταγμα για το άσυλο των μεταναστών –μιλάμε για μια δράση που είχε τερματιστεί κάπως άδοξα καθώς τα κανάλια τον είχαν εντοπίσει να τρώει και να πίνει καφέ σε κοντινό καφενείο.

Ο κ. Μιχελογιαννάκης είπε κατ’ αρχάς αυτό: ότι φταίνε τα αθηναϊκά κανάλια –μην ξεχνάμε ότι μιλούσε σε κανάλι της λεβεντογένας– που τον γελοιοποίησαν.

Ισχυρίστηκε ότι το πλάνο που έπαιξε τον έδειχνε να βγάζει από την τσέπη του φάρμακα, όμως τα κανάλια στρέβλωσαν την εικόνα –κατήγγειλε μάλιστα ότι ο άνθρωπος που το ξεκίνησε όλο αυτό ήταν η σημερινή βουλεύτρια (κατά το συριζαϊκό λανγκάζ) Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ Ελενα Ακρίτα.

«Η υπερέκθεσή μου μου κόστισε στα ΜΜΕ της Αθήνας. Κέρδιζα αρνητική δημοσιότητα. Λάθος μου. Όπως λάθος μου η απεργία πείνας στο Σύνταγμα. Το πίστευα αυτό που έκανα και θα σας εξομολογηθώ ότι η Ελλάδα ήταν πρώτη χώρα υποδοχής και πίστευα ότι θα έπρεπε να παίρνουν όλοι άσυλο για να φεύγουν. Είχα ενεργοποιηθεί γατί έβλεπα στον Πειραιά και στα νησιά να πεθαίνουν τόσοι άνθρωποι και λέω, “να η ευκαιρία να λυθεί το άσυλο”.

»Ετσι ξεκίνησα την απεργία πείνας. Δεν με στήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κατάλαβα εκ των υστέρων. Τα κανάλια με γελοιοποιήσανε. Έχω πάντα μια τσάντα στο σακάκι μου με φάρμακα όλων των ειδών, από το 1988 που είμαι γιατρός, για έκτακτη ανάγκη που κάποιος το χρειαστεί. Μάλιστα, σε μια πρωινή εκπομπή ο δημοσιογράφος Γιώργος Αυτιάς έπαθε υπερτασική κρίση στην ώρα της εκπομπής και ήμουν εκεί και του έδωσα φάρμακα.

»Στην απεργία πείνας ο διπλανός μου μού ζήτησε ένα χάπι για την πίεση και ένα ντεπόν. Εκείνη την ώρα που έβγαζα την τσάντα με πιάνει η κάμερα του ANT1. Και η κυρία Ακρίτα το άρχισε λέγοντας “να, μασουλίζει ο κ. Μιχελογιαννάκης”. Και αυτό με κυνηγάει. Και τώρα που ζήτησα τη διαγραφή μου από τον ΣΥΡΙΖΑ διάβασα 51 σχόλια “πώς να αδυνατίσετε με τη δίαιτα Μιχελογιαννάκη”. Μου στοίχισε και πολιτικά και ψυχολογικά. Πρωτοσέλιδα, γελοιογραφίες ότι μασούλιζε ο Μιχελογιαννάκης και ακόμη με καταδιώκουν με αυτό στα sites… Μου στοίχισε το ίδιο πολιτικά και ψυχολογικά. Με έκαναν γραφικό», τόνισε.

Τον «έκαναν»;

Μένουμε στην κατηγορία των απογοητευμένων του ΣΥΡΙΖΑ για να πούμε ότι ο Νίκος Μαραντζίδης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και σύμβουλος προεκλογικής καμπάνιας του Αλέξη Τσίπρα για τις κάλπες του Ιουνίου (δεν πήγε και πολύ καλά αυτό), επανήλθε με την κριτική προς την ηγεσία Κασσελάκη.

Ο κ. Μαραντζίδης μίλησε στο Dnews.gr και είπε πώς «ο ΣΥΡΙΖΑ απασχολεί πλέον την κοινή γνώμη περισσότερο ως κοσμικό γεγονός παρά ως πολιτικό φαινόμενο. Ελάχιστοι έχουν απομείνει που ενδιαφέρονται πραγματικά για τον ΣΥΡΙΖΑ ως παραγωγό πολιτικών προτάσεων. Ως κοσμικό γεγονός, μια χαρά καλύπτεται θαυμάσια από τις πρωινές εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης», τόνισε χαρακτηριστικά.

Επιπλέον εκτίμησε πως η θέση του ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει και από το ΚΚΕ: «Ηδη δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η κοινή γνώμη θεωρεί πιο αξιόπιστη αντιπολίτευση το ΚΚΕ από τον ΣΥΡΙΖΑ», σημείωσε. «Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας έχει τελειώσει. Κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να αυτοκτονήσει πολιτικά το ΠΑΣΟΚ για να χάσει τη δεύτερη θέση, έχει μια αργή αλλά διαρκή ανοδική τάση. Σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ που διαρκώς πέφτει», προσέθεσε.

Ο ίδιος πάντως, προσπάθησε να αναλύσει και το «φαινόμενο ΠΑΣΟΚ», δηλαδή την αδυναμία της Χαριλάου Τρικούπη να εκμεταλλευτεί τη φθορά της κυβέρνησης και την αποδρομή του ΣΥΡΙΖΑ. Είπε συγκεκριμένα:

«Είμαι σίγουρος πως πολλοί είναι οι παράγοντες που συνδιαμορφώνουν αυτή την αδυναμία και θα χωρούσε μια ξεχωριστή συνέντευξη για αυτούς. Για την οικονομία της συζήτησης θα σταθώ σε δύο από αυτούς:

α) η τάση του ΠΑΣΟΚ προς το κέντρο, συχνά προς την κεντροδεξιά, δεν το κάνει ελκυστικό για μεγάλη κατηγορία των ψηφοφόρων που ριζοσπαστικοποιήθηκαν στην περίοδο της κρίσης και η απογοήτευση από τον ΣΥΡΙΖΑ τους οδήγησε είτε προς τα Αριστερά είτε προς την Αποχή (αυτήν την στιγμή αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ καταγράφεται τουλάχιστον ένα 15% αν αθροίσουμε Νέα Αριστερά, ΜέΡΑ25 και ΚΚΕ μόνο). Συμπερασματικά, δεν πείθομαι πως οι σοσιαλιστές για να κυβερνήσουν πρέπει να πλησιάσουν την κεντροδεξιά,

»β) ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν πείθει ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας πως έχει τα απαραίτητα ηγετικά χαρακτηριστικά, αυτό το χάρισμα που αναγνωρίζαμε στον Τσίπρα. Βέβαια, αυτό διορθώνεται με τον καιρό, αλλά πάντως προς στιγμήν δείχνει πως χρειάζεται να βελτιώσει το δημόσιο προφίλ του».

Οσο για το αν η Νέα Αριστερά θα καταφέρει στις ευρωεκλογές να εκλέξει έστω έναν ευρωβουλευτή, ο κ. Μαραντζίδης είπε:

« Η Νέα Αριστερά έχει ένα βουνό να ανέβει προς το παρόν. Εκλογικά να πετύχει τουλάχιστον το μίνιμουμ και πολιτικά να πείσει πως φέρνει μια φρέσκια και αξιόπιστη εναλλακτική στην Αριστερή πλευρά του πολιτικού άξονα. Ο αριστερός χώρος έχει τραυματιστεί από την έλλειψη αξιοπιστίας, τις αλλεπάλληλες “κωλοτούμπες” και την έλλειψη σοβαρότητας, το τελευταίο μάλιστα σε ακραίο βαθμό. Αν η Νέα Αριστερά πείσει ένα μικρό αλλά κρίσιμο κομμάτι εκλογέων στις ευρωεκλογές να την εμπιστευθεί θα έχει κάνει ένα πρώτο βήμα. Στη συνέχεια, θα τεθούν νέα ερωτήματα τόσο στην ηγεσία όσο και στα μέλη της, αλλά νομίζω ένα βήμα τη φορά».