Ο Ηλίας Νικολακόπουλος, εκλογολόγος-γκουρού της ευρύτερης Αριστεράς, προέβη σε ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις για το πολιτικό σκηνικό, στην πρόσφατη συνέντευξή του στην πολιτική επιθεώρηση «Εποχή».

Και εντάξει, οι διαπιστώσεις για τη φθορά και τις αδυναμίες της ΝΔ είναι λίγο-πολύ αναμενόμενες: «Η πανδημία αποδεικνύεται η μεγαλύτερη αποτυχία της κυβέρνησης, κυρίως γιατί ανέβασε πολύ υψηλά τους τόνους και τις προσδοκίες, και τώρα βρίσκεται στο ναδίρ. Είπε τόσο πολλές φορές ότι “τελειώνει η πανδημία”, που αποδείχθηκε αφερέγγυα», ή «είναι μία δύσκολη ισορροπία αυτό που επιχειρεί η ΝΔ. Έχω την αίσθηση ότι φοβάται τα δεξιά της και την αντιεμβολιαστική τάση, αλλά δεν θα έλεγα ότι μετατοπίζεται πιο δεξιά, αυτή τη στιγμή. Τη βλέπω αρκετά συνεπή σε αυτή τη διπλή γραμμή, στο μέτρο που έχουν την αίσθηση ότι αποδίδει, γιατί δημοσκοπικά δεν βλέπουν κατάρρευση, η οποία λογικά θα έπρεπε να υπάρχει».

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο κ. Νικολακόπουλος, σύμβουλος και φωνή στο αυτί του Αλέξη Τσίπρα, διαπιστώνει μια σειρά από προβλήματα για τον ΣΥΡΙΖΑ, μην κρύβοντας ως έναν βαθμό και την απαισιοδοξία του.

Ο κ. Νικολακόπουλος δεν υπέδειξε μόνο το παράδοξο, ότι δηλαδή δημοσκοπική κατάρρευση για τη ΝΔ, ύστερα από 29 μήνες στην εξουσία, δεν έχει υπάρξει, αλλά και το ότι απέναντι σε αυτή την «αναποτελεσματική» κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει να πείσει ότι θα τα πήγαινε καλύτερα –«θα πρέπει να δείξει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να είναι αποτελεσματικός. Και η προηγούμενη εμπειρία δεν συμβάλλει σε αυτή την κατεύθυνση», είπε ο πολιτικός αναλυτής, ρίχνοντας αριστοτεχνικά την αιχμή του για την κληρονομιά της πενταετίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Επίσης, ο κ. Νικολακόπουλος παρατήρησε ότι εδώ και δυόμισι χρόνια η Κουμουνδούρου δεν έχει καταφέρει να αναδείξει νέα πρόσωπα που θα κάνουν να ξεχαστεί η «προηγούμενη εμπειρία» –«για να δείξει ότι είναι αποτελεσματικός ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αρκεί ένα καλοφτιαγμένο πρόγραμμα. Χρειάζεται να αναδειχθούν νέοι άνθρωποι, που να φαίνεται ότι μπορούν να κάνουν καλά τα πράγματα. Νέο στελεχικό δυναμικό δεν έχει αναδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ, στα δυόμισι χρόνια αντιπολίτευσης», είπε.

Στην ερώτηση πού μπορεί να οδηγήσει η στρατηγική του κ. Τσίπρα που λέει για την κυβέρνηση ότι «δεν μπορούν να μας κυβερνήσουν, να φύγουν, να έρθουμε εμείς που μπορούμε», η απάντηση του κ. Νικολακόπουλου είναι σχεδόν αποκαρδιωτική για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ –«πρέπει να αποδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ αν θα τα έκανε καλύτερα. Δεν είμαι βέβαιος ότι αυτή τη στιγμή έχει ρίξει το βάρος του στο να αποδείξει ότι μπορεί να είναι αποτελεσματικός. Είναι σε μια κριτική της αντιπολίτευσης, αλλά στη θετική ατζέντα ότι θα τα έκανε καλύτερα, δεν το έχει αποδείξει»…

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά.

Ο κ. Νικολακόπουλος εξέφρασε την απαισιοδοξία του ότι το πολυαναμενόμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα βοηθήσει. Κατ’ αρχάς είπε ότι αμφιβάλλει ότι αυτό θα γίνει τελικά, λόγω της πανδημίας. Αλλά ακόμα και αν γίνει… –«όπως οργανώνεται, αφορά μόνο το στενό κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Είμαστε συχνά επαναπαυμένοι στο 32% των βουλευτικών εκλογών. Αυτό, όμως, δεν ήταν καθόλου συμπαγές. Ένα μήνα πριν, στις ευρωεκλογές, ήταν μόλις 24% και στις αυτοδιοικητικές εκλογές ήταν σαφώς κάτω από 20%, στην καλύτερη περίπτωση 18%. Άρα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα ετερογενές εκλογικό σώμα, και σε αυτόν τον κόσμο που είναι με το ένα πόδι στον ΣΥΡΙΖΑ και το άλλο εκτός, δεν έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή να ενσωματωθεί».

Και καυτηρίασε την απουσία του ΣΥΡΙΖΑ από την πράσινη ατζέντα, κάτι που διαπιστώθηκε και στη Γλασκώβη, στην πρόσφατη σύνοδο Cop26 του ΟΗΕ –«ενώ σε όλη την Ευρώπη το θέμα της κλιματικής κρίσης και της οικολογικής αντιμετώπισης είναι κυρίαρχο, στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ οικολογικό κίνημα. Υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στον προγραμματικό του λόγο, θα αναλάμβανε να ενσωματώσει και οικολογικά αιτήματα. Αυτό δεν το έχει πετύχει. Το ότι η μόνη παρουσία στη Γλασκώβη ήταν του Πέτρου Κόκκαλη είναι χαρακτηριστικό. Ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑ ήταν απών».

Τον θυμάστε τον Παύλο Χαϊκάλη, έτσι δεν είναι; Τον ηθοποιό, που έγινε υποψήφιος της Πολιτικής Ανοιξης, που έγινε βουλευτής των Ανεξ. Ελλήνων, που κατήγγειλε δωροδοκία του για να ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που έγινε υφυπουργός Εργασίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και της χώρας και τελικά χάθηκε από την πολιτική σκηνή;

Λοιπόν, αυτός ο κ. Χαϊκάλης, όχι μόνο αποχώρησε από την πολιτική, αλλά ανακοίνωσε ότι αποχωρεί και από το θέατρο και θα πάει στο χωριό του.

Είναι και αυτό το τέλος μιας δημόσιας παρουσίας που υπήρξε τρόπον τινά χαρακτηριστική μιας ολόκληρης εποχής –όχι της καλύτερης– για τη χώρα.

Μετά τη γνωστοποίηση της αποχώρησης του κ. Χαϊκάλη από την υποκριτική, τον ηθοποιό-πολιτικό περιέλαβε καταλλήλως ο Γιώργος Παπαχρήστος, στην στήλη του «Στίγμα» στα «Νέα» της Παρασκευής:

Τυχερό το Κατάκολο Ηλείας. Τυχερό και ξανά τυχερό! Οσονούπω θα υποδεχτεί στα ιερά χώματά του (δεν ξέρω γιατί, αλλά όλα τα χώματα που έχω ακούσει είναι «ιερά», άρα και του Κατακόλου) τον Παύλο Χαϊκάλη. Οπως ο ίδιος ανακοίνωσε χθες, σταματάει το θέατρο «για να είναι», λέει, «όλοι ευχαριστημένοι» (αυτό δεν το πολυκατάλαβα, αλλά για να το λέει, κάτι περισσότερο θα ξέρει…), όμως εγώ που έχω μνήμη ελέφαντα νομίζω ότι πριν το οριστικοποιήσει μας χρωστάει μερικές απαντήσεις.

Συγκεκριμένα, για εκείνη την περίφημη υπόθεση της δήθεν απόπειρας δωροδοκίας του τον Δεκέμβριο του 2014, προκειμένου να ψηφίσει τον υποψήφιο Σταύρο Δήμα για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Να μιλήσει καθαρά και ξάστερα για το πώς στήθηκε όλο εκείνο το «μηχανάκι», το οποίο μπορεί να ήταν μια μούφα, αλλά το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον ο τότε αρχηγός του Καμμένος, με αποτέλεσμα να αποθαρρυνθούν άλλοι βουλευτές να ψηφίσουν τον Δήμα και η χώρα να οδηγηθεί στις εκλογές, που έφεραν στην εξουσία την καταστροφική διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Και εκείνος μεν έγινε – σε ανταπόδοση των μεγάλων «υπηρεσιών» που προσέφερε στον Καμμένο και τον «Λεγάμενο» – υφυπουργός Εργασίας για ένα φεγγάρι, ασχέτως του αν ύστερα οι δύο συνεταίροι τον πέταξαν σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Αλλά, στο μεταξύ, το ντουέτο της συμφοράς πρόλαβε και χρέωσε τη χώρα με ένα τρομακτικό τρίτο Μνημόνιο, το χειρότερο όλων. Καλά κάνει λοιπόν που αποχωρεί από το θέατρο ο κυρ Παύλος (δεν θα χάσει άλλωστε και η θεατρική… Βενετιά βελόνι). Επειδή όμως έχει ένα παρελθόν, και εδώ τα πράγματα δεν είναι καλαμπούρι, δεν είναι, ας πούμε, «50-50» να κάνει πλάκες με τον Φιλιππίδη και τον Μπουλά, πριν μας κουνήσει μαντίλι για το Κατάκολο (που έχει, το ξαναείπα, ιερά χώματα και αυτό), να μας μιλήσει για τη σκευωρία. Να μας ανοίξει την καρδιά του. Ποιος ήταν ο εμπνευστής, πώς στήθηκε και πώς υλοποιήθηκε… (Να μην ξεχάσω βέβαια και τη συμμετοχή τού κατ’ επάγγελμα γελωτοποιού Λάκη (Λαζόπουλου), ο οποίος είχε συμβάλει ενεργά, με τις γνώσεις του προφανώς, στο μοντάζ του βιντεοληπτικού υλικού το οποίο είχε συγκεντρωθεί προκειμένου να πιστοποιηθεί η απόπειρα εξαγοράς – μαϊμού του Παύλου Χαϊκάλη. Τελευταία τον είδα να ξανασκάει μύτη στο προσκήνιο, ως διευθυντής, λέει, μιας σχολής θεάτρου. Διευθυντή μονταζιέρας έπρεπε να τον βάλουν. Με τέτοιες επιδόσεις και τόσες γνώσεις, κρίμα είναι να πάει χαμένο το ταλέντο…)

Μια που πιάσαμε τους ηθοποιούς, να πούμε ότι στην αγκαλιά του υπουργού Τουρισμού Βασίλη Κικίλια βρέθηκε προ ημερών η Μιμή Ντενίση, μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους της εγχώριας υποκριτικής.

Η κυρία Ντενίση επισκέφτηκε τον κ. Κικίλια, συζητώντας τη σύμπραξη Πολιτισμού και Τουρισμού εν όψει και της πρεμιέρας, τα Χριστούγεννα, της ταινίας «Σμύρνη μου αγαπημένη».

Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Γρηγόρη Καραντινάκη και το σενάριο έγραψαν η κυρία Ντενίση με τον Μάρτιν Σέρμαν. Μάλιστα η συν-σεναριογράφος, σημείωσε πως «η ταινία  της Σμύρνης θα βοηθήσει τον τουρισμό, ιδιαίτερα των νησιών Βορείου Αιγαίου».

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Vassilis Kikilias (@vkikilias)