Σε μια χώρα που μεγάλωσε με το «Δεσποινίς ετών 39» και το «Τι 30, τι 40, τι 50», η ηλικία ήταν πάντα ένα θέμα δύσκολο. Ακόμα και τώρα, κυρίες και κύριοι αποφεύγουν να πουν πότε γεννήθηκαν, σε μια ως ένα βαθμό κατανοητή, αλλά μάταιη προσπάθεια να δεθούν με τη νεότητα που φεύγει.

Για την Αριστερά, όμως, φαίνεται το πράγμα ακόμα πιο δύσκολο, σχεδόν αγγίζει βαθύτερα υπαρξιακά ζητήματα. Εκεί, ακόμα και αν η νεότητα φεύγει, αυτοί απαιτούν να την επικαλούνται ως δικαιολογία που όλα τα εξηγεί.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, ως υπουργός Επικρατείας, ζητούσε να μη βάλλεται o Αλέξης Τσίπρας για το Μάτι, επειδή είναι «ένας άνθρωπος 44 ετών». Δεν τον πείραζε βέβαια τον κ. Βερναρδάκη που ο Αλέξης κατά τα άλλα επικαλούνταν τον Εμφύλιο και τον Μπελογιάννη – αυτά λογικά ήταν σαν αφίσες σε εφηβικό δωμάτιο.

Τώρα φαίνεται ότι και ο Νίκος Βούτσης έχει αντίστοιχα ζητήματα με το πώς αντιλαμβάνεται την ηλικία. Αυτό αποδεικνύει ένα ηχητικό απόσπασμα από μια συνέντευξή του που κυκλοφόρησε την Τετάρτη και αφορούσε τη σύλληψη, τον περασμένο Δεκέμβριο, του γιου του και ενός άλλου ατόμου για μια «παρέμβασή» τους στο σπίτι της γραμματέως Aντεγκληματικής Πολιτικής, Σοφίας Νικολάου.

Σε αυτό το απόσπασμα, ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής εξέφρασε την ενόχλησή του για τον τρόπο που χειρίστηκαν τα ΜΜΕ την υπόθεση του γιου του, ο οποίος, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, είναι «“ημιπιτσιρικάς” 35 χρόνων και όχι 40 όπως γράφουν τα sites».

Ενας 35χρονος. Ημι-πιτσιρικάς. Να την, πάλι, η αιώνια εφηβεία. Που μπορεί σε κάποιους να ακούγεται ρομαντική, αλλά μαρτυρά κάτι άλλο, ιδιαίτερα σοβαρό για ανθρώπους που κυβέρνησαν και θέλουν να ξανακυβερνήσουν: την αδυναμία τους να ενηλικιωθούν.

Ηταν μια εποχή, Σεπτέμβριος του 2019, λίγο μετά τις εκλογές και τη θριαμβευτική νίκη της ΝΔ, που διακινείτο η πληροφορία ότι ο Κώστας Καραμανλής, πρώην Πρωθυπουργός, είχε λάβει την απόφαση να αποσυρθεί πια, να είναι αυτή η τελευταία του φορά ως βουλευτής και μετά να πάει να αράξει στη Ραφήνα, να απολαύσει την αποστρατεία του.

Ηταν η εποχή που κάτι τέτοιο ακουγόταν λογικό. Η ΝΔ είχε ξαναμπεί στις ράγες και δεν θα έχανε και η Βουλή κάτι –ο κ. Καραμανλής, ως γνωστόν, είναι μεν βουλευτής αλλά δεν μιλάει.

Ομως, φαίνεται ότι ακόμα και αν είχε πάρει αυτήν την απόφαση, το ξανασκέφτηκε. Και όχι λοιπόν. Θα συνεχίσει!

Οπως έγραψε ο Σταύρος Γ. Παπαντωνίου στο «Θεωρείο» της «Καθημερινής», «στενοί συνεργάτες» του πρώην Πρωθυπουργού (όχι φυσικά ο ίδιος, που σπανίως μπαίνει στον κόπο να τοποθετηθεί δημοσίως από τότε που αποχώρησε από την πρωθυπουργία το 2009) διέψευσαν τα σχετικά σενάρια. Τα διέψευσαν με 16 μήνες καθυστέρηση βέβαια, αλλά σημασία έχει ότι τα διέψευσαν.

Εγραψε συγκεκριμένα η στήλη της «Καθημερινής»:

«Σε αντίθεση με όσα λέγονται περί ειλημμένης απόφασης του Κώστα Καραμανλή να μην είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Στενοί συνεργάτες του πρώην Πρωθυπουργού διαψεύδουν μετ’ επιτάσεως πως ο Κ. Καραμανλής έχει λάβει μια τέτοια απόφαση. Οι πληροφορίες περί –δήθεν– αποχώρησης ερμηνεύονται από όσους τις υποστηρίζουν και ως έμμεση… αποδοκιμασία του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Ξεχνούν όσοι κάνουν τέτοιες ερμηνείες πως ο Καραμανλής ουδέποτε στα χρόνια που ακολούθησαν την πρωθυπουργία του έχει λειτουργήσει υπονομευτικά έναντι του εκάστοτε αρχηγού της παράταξης, αλλά κινείται με παραταξιακή συνείδηση. Με αυτόν τον τρόπο θα λειτουργήσει και όταν πάρει αποφάσεις για το πολιτικό του μέλλον».

Μιας που πιάσαμε τους πρώην Πρωθυπουργούς, να πούμε ότι ένας άλλος, ο Αλέξης Τσίπρας, όχι απλώς δεν σκέφτεται την αποστρατεία, έστω και ως προς διάψευση σενάριο, αλλά ονειρεύεται την επιστροφή του στην εξουσία.

Μάλιστα, το είπε με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε την Τρίτη σε διαδικτυακή συζήτηση με θέμα «Δημοκρατία & εκπαίδευση: η κυβερνητική απειλή και η απάντηση της κοινωνίας».

Και εκεί είπε το ωραίο: «Χαμογελώ διότι, με τόσα που γίνονται το τελευταίο διάστημα, δεν ξέρω τι θα είναι αυτό που θα πρέπει να πρωτοκαταργήσουμε όταν δοθεί η δυνατότητα και δημιουργηθούν οι συνθήκες εκείνες ώστε ο ελληνικός λαός να δώσει την εντολή για μια προοδευτική διακυβέρνηση στον τόπο».

Πρώτον, έχει ενδιαφέρον ότι ο κ. Τσίπρας ναι μεν ονειρεύεται τι θα πρωτοκαταργήσει όταν αναλάβει και πάλι την εξουσία, αλλά λέει ότι αυτό θα γίνει όταν «δημιουργηθούν οι συνθήκες εκείνες ώστε ο λαός να δώσει την εντολή» κ.λπ. Ελπίζει δηλαδή σε δημιουργία «συνθηκών», που τώρα προφανώς δεν υπάρχουν και που προφανέστατα πρέπει να θυμίζουν το 2010-14. Αν δεν δημιουργηθούν οι συνθήκες, ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να αρκεστεί στο όνειρο.

Δεύτερον, ότι και πάλι υποκύπτει στον πειρασμό τού «με έναν νόμο και ένα άρθρο». Που όχι απλώς δεν συγκινεί, καθώς έχει αποδειχτεί στην πράξη ότι ήταν μια ανοησία για να περνάει η ώρα, αλλά απωθεί…