Η πολιτική ιστορία των ΗΠΑ συντίθεται και από ψέματα, προεδρικά και υπουργικά, μάλιστα ορισμένα έχουν καταγραφεί στις σχετικές δέλτους ώστε να τα απολαμβάνουν και οι νεότεροι και οι μέλλουσες γενεές.

Αφορμή για μίνι αναδρομή σε διάφορα μεγάλα και μικρά ψεύδη της αμερικανικής εξουσίας έδωσε στην Corriere della Sera ο θάνατος του Ντόναλντ Ράμσφελντ, που πέθανε στις 29 Ιουνίου σε ηλικία 88 ετών. Ποιος ήταν ο θανών; Παλαιός υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, με θητεία τόσο στην κυβέρνηση του Τζέραλντ Φορντ (ως νεαρός πολιτικός, από το 1975 μέχρι το 1977) όσο και στην κυβέρνηση Τζορτζ Μπους του νεότερου (ως βετεράνος πολιτικός, από το 2001 μέχρι το 2006).

Το ιταλικό Μέσο έγραψε ότι ο μακαρίτης ήταν το… ενδιάμεσο ψεύδος μεταξύ δύο κορυφαίων, εκείνου που ενσάρκωνε ο Ρίτσαρντ Νίξον (ιδίως στην υπόθεση Γουότεργκεϊτ) και του άλλου, του Ντόναλντ Τραμπ, του προέδρου με το βαμμένο πορτοκαλί μαλλί και με τα χιλιάδες «τιτιβίσματα» στο Twitter περί «εναλλακτικής πραγματικότητας», δηλαδή με τα ολιγόλογα σχόλια τα οποία δεν ήταν παρά νέτα σκέτα fake news.

«Δεν είμαι απατεώνας!» ήταν η ιστορική φράση που ο Νίξον πυροδότησε και εκτόξευσε στον αμερικανικό λαό όταν οι αποκαλύψεις για το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ δεν μπορούσαν πια να συμμαζευτούν. Παραιτήθηκε τότε ο πρόεδρος ως λίαν εύθικτος, όμως η συγκεκριμένη φράση του διατηρήθηκε στον χρόνο για να δείχνει πώς μερικές φορές μπορούν οι λέξεις να διαβεβαιώνουν για το ακριβώς αντίθετο από το νόημά τους!

Υστερα από τριάντα χρόνια εμφανίστηκε ο Τραμπ στο προσκήνιο. Ετσι φθάσαμε στα fake news που παρουσιάστηκαν σαν μεγάλες αλήθειες από τον Λευκό Οίκο. Η Washington Post απαρίθμησε περισσότερα από 20.000 τέτοια σχόλια διά στόματος ή χειρός (στο twitter) του προέδρου των ΗΠΑ. Οταν τα Δημοκρατικά media άρχισαν να ξεφωνίζουν τον Ρεπουμπλικανό πρόεδρο, ο Τραμπ ανέθεσε στη σύμβουλό του Κελιάν Κόνγουεϊ το καθήκον να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Τότε λοιπόν γεννήθηκε ο όρος «εναλλακτικά γεγονότα», ο οποίος κατέλαβε και αυτός τη θέση του στην Ιστορία.

Η γέφυρα μεταξύ των δύο εποχών, του Νίξον και του Τραμπ, ήταν ο Ντόναλντ Ράμσφελντ. Αυτός, στη δεύτερη θητεία του, επί Μπους, υπήρξε ο ιθύνων νους και ο επιβλέπων της εισβολής στο Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν. Μαζί με τον τότε αντιπρόεδρο Ντικ Τσένι και το κλαμπ των νεοσυντηρητικών, ο Ράμσφελντ θεώρησε ότι οι ΗΠΑ είχαν το δικαίωμα να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους οπουδήποτε στον κόσμο, διεξάγοντας ακόμη και «προληπτικό πόλεμο».

Η απόφαση του Ράμσφελντ να εισβάλουν οι ΗΠΑ στο Ιράκ απέβη τραυματική εμπειρία και για τις ίδιες, αφού διέσπασε την ενότητα του ΝΑΤΟ και διατάραξε τις σχέσεις ΗΠΑ και Ευρώπης. Οταν απεδείχθη ότι ο Σαντάμ δεν είχε όπλα μαζικής καταστροφής, μόλις αποκαλύφθηκε και ο ζόφος των φυλακών Αμπου Γκράιμπ όπου βασανίζονταν ιρακινοί κρατούμενοι, ο Ράμσφελντ εμφανίστηκε στο Οβάλ Γραφείο και υπέβαλε παραίτηση. Ο Μπους δεν την απεδέχθη.

Κατόπιν και επί σειρά ετών ο Ράμσφελντ συνέχισε να υπερασπίζεται τον πόλεμο ρητορικά, χωρίς ποτέ να αποσαφηνίσει τι ακριβώς γνώριζε για το Ιράκ πριν από τον πόλεμο, προσπαθώντας να κρυφτεί πίσω από λέξεις με αλληλοσυγκρουόμενα νοήματα. Προσπάθησε να  δικαιολογήσει πολιτικές που βασίστηκαν σε υποθέσεις και όχι σε γεγονότα. Και αυτή η περίπτωση καταγράφηκε στην Ιστορία σαν κορυφαίο ψεύδος.

Αθώος ο Μπάιντεν!

Ολα τα παραπάνω είναι ιστορίες πολιτικών ψευδών, δηλωμένων με σκοπιμότητα και με στόχο την παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Ερχονται σε απόλυτη αντίθεση με τις άδολες ιστορίες που λέει για τις σιδηροδρομικές εμπειρίες του ο νυν πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, αφού αυτός έχει απλώς μπερδέψει τον ακριβή χρόνο ασήμαντων κατά τα λοιπά γεγονότων. Εξάλλου το «επίδικο» στη δική του περίπτωση είναι αν ταξίδεψε περισσότερο με τρένο ή με αεροπλάνο στη ζωή του… Αστεία πράγματα, αν συγκριθούν με τα πεπραγμένα των Νίξον, Ράμσφελντ και Τραμπ. Αν κάτι μπορεί να καταλογίσει κάποιος στον Μπάιντεν, αυτό είναι μία μάλλον ατυχής προσπάθεια να φανεί «λαϊκός», έχοντας φίλους σιδηροδρομικούς, δηλαδή επαφή και «άκρες» στην αμερικανική εργατική τάξη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News