Ζεστό κράτησε η Corriere della Sera το θέμα της απεργίας των αμερικανών λιμενεργατών, επικεντρώνοντας τόσο στην οικονομική αβαρία λόγω της διαταραχής του μεταφορικού-εμπορικού κύκλου όσο –και κυρίως– στις επιπτώσεις που όλη αυτή η αναστάτωση ενδεχομένως θα έχει για την Κάμαλα Χάρις στις κάλπες. Μάλιστα ο ανταποκριτής του μιλανέζικου μέσου στη Νέα Υόρκη, Μάσιμο Γκάτζι, έγραψε εμφαντικά ότι αυτή η απεργία «μπορεί να στοιχίσει  πολύ ακριβά στη Χάρις, η οποία ήδη βλέπει ότι ο αέρας που προ μηνός φούσκωσε τα πανιά της υποψηφιότητάς της, πλέον έχει κοπάσει» – βέβαια, αν ήδη ισχύει η πτώση των προεκλογικών μποφόρ, τότε δεν σχετίζεται με τη συγκεκριμένη απεργία.

Για να δικαιολογήσει την εκτίμησή του όσον αφορά την πορεία της απήχησης της Χάρις, ο ανταποκριτής υπενθύμισε την αύξηση των ανισοτήτων στις ΗΠΑ και το αντισυνδικαλιστικό πλαίσιο λειτουργίας (προστασίας) των επιχειρήσεων. Σημείωσε, συγχρόνως, ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν έχει δηλώσει τη στήριξή του στα συνδικάτα, για τα οποία «μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης τρέφει συμπάθεια», και ότι αρνήθηκε να κάνει χρήση ενός νόμου που μπορεί να σταματήσει αμέσως την κινητοποίηση των λιμενεργατών. Συνεπώς το πρόβλημα έγκειται στη χρονική συγκυρία. «Η απεργία αυτή είναι η πρώτη μετά το 1977 και κηρύχθηκε λίγες εβδομάδες πριν από τις προεδρικές κάλπες».

Αφού επανέλαβε ότι το συνδικάτο ILA απέρριψε «τη γενναιόδωρη εργοδοτική πρόταση» περί εξάχρονης σύμβασης εργασίας με αύξηση μισθού 50%, έγραψε ότι το συνδικάτο θέλει περισσότερα: απαιτεί να σταματήσει η αυτοματοποίηση, ούτως ώστε να διασωθούν οι υπάρχουσες θέσεις εργασίας από την επέλαση των ρομπότ, και η αύξηση μισθών να φθάσει στο 77%. «Αν δεν πάρει όσα ζητάει, το συνδικάτο θα μπλοκάρει τα αμερικανικά λιμάνια εβδομάδες ολόκληρες». Ο Γκάτζι είδε κιόλας τα ράφια των σουπερμάρκετ άδεια και τη λαϊκή δυσαρέσκεια να φουντώνει. Επικαλέστηκε και την Goldman Sachs, «η οποία υπολόγισε την καθημερινή ζημία στην εθνική οικονομία σε 4,5 δισ. δολάρια».

Τη στάση του Μπάιντεν, που δεν ενεργοποίησε τον νόμο Taft-Hartley του 1947 για να συμμαζέψει τους απεργούς (ο νόμος επιτρέπει στην κυβέρνηση παρέμβαση υπέρ των διαπραγματεύσεων με άμεση λύση της απεργίας), ο Γκάτζι την περιέγραψε ως λογική σε σχέση με τις υποσχέσεις που έχει δώσει: «Ποντάρει στη λογική της ηγεσίας του ILA», η οποία κατά τα λοιπά δέχεται τα πυρά των δεξιών media για τους σκανδαλώδεις μισθούς που εισπράττει. «Η Χάρις δεν μπορεί να υπερβεί τις δικαιοδοσίες της ως αντιπροέδρου και να παρέμβει, εξάλλου θα φαινόταν πιο συντηρητική και πιο φιλελεύθερη από αυτόν». Πού, λοιπόν, εδράζεται η επικινδυνότητα όσον αφορά την υποψήφια πρόεδρο Χάρις;

Κατά τον Γκάτζι, στο ντόμινο εντυπώσεων που θα δημιουργηθεί στην αγορά λίγο πριν από τις κάλπες. «Ναι μεν οι βιομηχανίες έχουν στοκάρει αποθέματα που αρκούν για αρκετές εβδομάδες, όμως η έλλειψη φρέσκων διατροφικών προϊόντων θα γίνει αισθητή. Και σε πολιτικό επίπεδο η Δεξιά ήδη κατηγορεί τον Μπάιντεν ότι επέτρεψε συνδικαλιστικές υπερβολές οι οποίες γυρίζουν μπούμεραγκ στους εργαζομένους. Διότι σε αρκετές εταιρείες οι εργαζόμενοι ναι μεν έλαβαν μεγάλες αυξήσεις μισθών, όμως ύστερα από λίγο απολύθηκαν». Ο Γκάτζι έκλεισε με την πληροφορία ότι και εργάτες της Boeing απέρριψαν πρόταση για αύξηση μισθών κατά 30% και απεργούν εδώ και τρεις εβδομάδες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News