Με ελάχιστο τακτ για τους γείτονές του –βασικά για τους (πρώην) Γιουγκοσλάβους και τους Ελληνες, λαούς οι οποίοι εντός της εκατονταετίας έζησαν αιματηρούς εμφυλίους πολέμους, αλλά και για τους αείποτε δύστυχους Αφρικανούς–, ο Γκαμπριέλε Ρομανιόλι έγραψε στη Repubblica ότι συγκλονίστηκε από τον «εμφύλιο πόλεμο στις ΗΠΑ», ο οποίος δεν είναι καν ο ιστορικός, μεταξύ των Βορείων και των Νοτίων, αλλά… ένα μελλοντολογικών αξιώσεων φιλμ γυρισμένο από Αγγλο.

«Τι θα συμβεί αν ο εμφύλιος πόλεμος δεν ξεσπάσει σε κάποια γωνιά της Αφρικής ή στα Βαλκάνια, αλλά σε αυτό που επιμένουμε να ορίζουμε ως τη σημαντικότερη Δυτική Δημοκρατία, δηλαδή στις ΗΠΑ;» ξεκίνησε το άρθρο του ο Ιταλός. Οι ανησυχίες του δεν ήταν καθαυτό πολιτικές, αφού αναφέρθηκε στο φιλμ του σκηνοθέτη Αλεξ Γκάρλαντ, «το οποίο προκάλεσε σάλο στις ΗΠΑ».

Η υπόθεση της ταινίας είναι ασαφής, ομολόγησε ο Ρομανιόλι. Δεν ξέρει ο θεατής ποιος Αμερικανός από αυτούς που αλληλοσφάζονται είναι ο καλός και ποιος ο κακός, ποιος είναι ο αριστερός και ποιος ο δεξιός, κ.λπ. Η σύγκρουση αφορά τη διάλυση των ΗΠΑ που γνωρίζουμε σήμερα, αφού εδράζεται σε αποσχιστικές τάσεις Πολιτειών.

«Τα πλάνα μάς ρίχνουν στο επίκεντρο των συγκρούσεων, χωρίς να μπαίνουμε στον κόπο να καταλάβουμε ποιος είναι ποιος. Δεν υπάρχουν Τραμπ ή Μπάιντεν. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι ο πρόεδρος διανύει την τρίτη θητεία του, κάτι που υποδηλώνει ότι η δημοκρατία έχει υποχωρήσει. Υπήρξε, κάπου στον κόσμο, κάποια ‘‘σφαγή αντιφασιστών’’, όμως δεν είναι ξεκάθαρο αν ήταν θύτες ή θύματα. Η ασάφεια είναι σκόπιμη». Και αυτό είναι το σκηνικό όπου «μια ομάδα ρεπόρτερ αρχίζει ένα ταξίδι υπό ακραίες συνθήκες, με ρίσκο για τη ζωή τους, ενώ σκοπός όλων τους είναι να πουν την αλήθεια».

Ενώ ο κόσμος χάνεται γύρω τους, οι τέσσερις ρεπόρτερ ταξιδεύουν από τη Νέα Υόρκη στην Ουάσινγκτον με όχημα την επιθυμία, να γράψουν «το τελευταίο δυνατό άρθρο». Ποιο είναι αυτό; «Συνέντευξη με τον πρόεδρο προτού πάρει τον δρόμο των Καντάφι, Μουσολίνι, Τσαουσέσκου». (Η ανιστορική παράθεση των ονομάτων θα έχει τον λόγο της στο φιλμ, ή μπορεί και όχι, πάντως ο Ρομανιόλι δεν μας διαφώτισε περαιτέρω.)

Στο σενάριο (και αυτό του Αγγλου είναι) παίζουν δύο σημερινά media των ΗΠΑ, οι New York Times και το Reuters. Κατά τον Ρομανιόλι το φιλμ αυτό «δεν καταπιάνεται μόνο με τις ΗΠΑ του μέλλοντος, αλλά και με τον χαρακτήρα της σημερινής δημοσιογραφίας», αφού οι πρωταγωνιστές του φιλμ λένε ότι «μαρτυρούν και δείχνουν τα γεγονότα, όμως το τι σημαίνουν αυτά, η ερμηνεία τους, εξαρτάται από τους αναγνώστες ή τους τηλεθεατές».

Σε κάποια στιγμή συγγραφικής διαλάμψεως ο Ρομανιόλι έγραψε ότι «η ταινία είναι πιθανό να αφήσει ψυχρά αδιάφορο το μη αμερικανικό κοινό», διότι «ποιος Παριζιάνος ή Ρωμαίος νοιάζεται αν ελεύθεροι σκοπευτές κατακλύζουν ένα χριστουγεννιάτικο πάρκο διασκέδασης στη Δυτική Βιρτζίνια;» Ομως επέλεξε ως ενδιαφέροντα σημεία του φιλμ το «κρεσέντο φρίκης» και το κακό συναπάντημα των ρεπόρτερ με «έναν εθνικιστή, αδίστακτο πολεμιστή, που σκορπίζει πτώματα».

Αυτό και κάτι άλλα έκαναν τον Ρομανιόλι να θυμηθεί τον Σελίν και να γράψει: «Πρόκειται για ταξίδι στην άκρη της νύχτας της Δημοκρατίας». Τον εντυπωσίασε η ιδέα ότι «το μακρύ ταξίδι της περιπόλου των ρεπόρτερ είναι το κυνήγι του Αγίου Δισκοπότηρου [σ.σ.: του «ιερού Γκράαλ» του βρετανικού μύθου του βασιλιά Αρθούρου και των χολιγουντιανών Ιντιάνα Τζόουνς], τρόπαιο το οποίο είναι η ίδια η εικόνα». Ετσι έκλεισε αναλόγως το σημείωμά του για το φιλμ: «Αλλωστε και ο ‘‘Εμφύλιος Πόλεμος’’ δεν είναι τίποτε άλλο από μια ακολουθία εικόνων διάρκειας 109 λεπτών».

Στο «Civil War» παίζουν οι Kίρστεν Ντανστ, Γουάγκνερ Μόουρα, Κέιλι Σπέινι, Στίβεν ΜακΚίνλεϊ Χέντερσον, Σονόγια Μιζούνο και Νικ Οφερμαν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News