Ισπανία και Γερμανία είχαν παίξει την καλύτερη μπάλα στο τουρνουά. Θα μπορούσαν -και θα έπρεπε, ίσως- να είναι οι φιναλίστ αυτού του Euro, όμως συναντήθηκαν νωρίς, στους προημιτελικούς. Η «Φούρια Ρόχα» νίκησε (2-1) τα «Πάντσερ» με γκολ στο φινάλε της παράτασης, αποκλείοντας την οικοδέσποινα ενός ευρωπαϊκού ή παγκόσμιου πρωταθλήματος για πρώτη φορά έπειτα από εννέα αποτυχημένες προσπάθειες. Καλπάζει προς τον τελικό. Το τελευταίο εμπόδιο στο δρόμο της είναι η Γαλλία του Εμπαπέ, την οποία θα αντιμετωπίσει στον ημιτελικό της προσεχούς Τρίτης.

Καμία ομάδα στο παρελθόν δεν είχε κερδίσει και τα τέσσερα πρώτα παιχνίδια της στο Euro. Η Ισπανία νίκησε και στο πέμπτο. Θυμίζει σε πολλά την ακαταμάχητη ομάδα που κατέκτησε στη σειρά, το Euro του 2008, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και το Euro του 2012. Αλλά η σημερινή της βερσιόν, του Λουίς ντε λα Φουέντε, διαφέρει πολύ από εκείνη την «καλύτερη Ισπανία όλων των εποχών».

Δεν παίζει «tiki-taka», αλλά άμεσο, γρήγορο ποδόσφαιρο. Η κατοχή της μπάλας δεν είναι αυτοσκοπός. Το ρόστερ της δεν απαρτίζεται μόνο από παίκτες της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά είναι ένα μωσαϊκό διεθνών που προέρχονται από πολλούς συλλόγους. Και πρόκειται για μια από τις πιο νεανικές ομάδες του εφετινού Euro. Οταν ο Ικερ Κασίγιας σήκωνε το ευρωπαϊκό τρόπαιο του 2008, ο Λαμίν Γιαμάλ δεν είχε συμπληρώσει το πρώτο έτος της ηλικίας του. Και για τον Νίκο Γουίλιαμς, αυτή ήταν η πρώτη του ποδοσφαιρική μνήμη.

Η ιστορία του 22χρονου Νίκο και του κατά 8 χρόνια μεγαλύτερου αδελφού του, Ινάκι Γουίλιαμς, είναι η ιστορία της εξέλιξης του ισπανικού ποδοσφαίρου –και της ισπανικής κοινωνίας. Ο Ινάκι είναι ένας από τους πρώτους παίκτες αφρικανικής καταγωγής που κατάφεραν να αγωνιστούν στη La Liga. Ανοιξε δρόμο, όχι μόνο για τον Νίκο, που σήμερα είναι βασικό στέλεχος της εθνικής ομάδας της Ισπανίας, αλλά και για πολλούς ακόμη γιους μεταναστών από την Αφρική με ταλέντο στο ποδόσφαιρο.

Την περιπέτεια της οικογένειας Γουίλιαμς αφηγήθηκε το BBC Sport. Το μακρύ ταξίδι της άρχισε πριν από τρεις δεκαετίες, όταν ο Φέλιξ και η Μαρία –οι γονείς των δυο παικτών– εγκατέλειψαν την Γκάνα αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Αν και η Μαρία ήταν έγκυος (στον Ινάκι), το ζευγάρι διέσχισε ένα τμήμα της Σαχάρας με τα πόδια. Ο Ινάκι το έμαθε όταν έγινε 20 ετών. Μέχρι τότε δεν ήξερε ότι το πρόβλημα που είχε ο πατέρας του στα πέλματα οφειλόταν στο περπάτημα πάνω στην καυτή άμμο της ερήμου. Μέσα από μεγάλους κινδύνους και απίστευτη ταλαιπωρία έφτασαν στο ισπανικό έδαφος της Μελίγια, στη βόρεια Αφρική, πηδώντας έναν συνοριακό φράκτη. Αλλά ένας πολιτοφύλακας τους είδε και τους συνέλαβε.

Τους έσωσε ένας δικηγόρος. Τους συμβούλευσε να πουν ψέματα, ότι έρχονται από την εμπόλεμη Λιβερία, και να ζητήσουν πολιτικό άσυλο. Είχε κανονίσει, στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μπιλμπάο να τους υποδεχθεί ένας φίλος του Καθολικός ιερέας, ο Ινάκι Μαρδόνες. Τους βρήκε ένα διαμέρισμα για να μείνουν και τους πήγε στο μαιευτήριο για να γεννήσει η Μαρία. Ο ιερέας βάπτισε το παιδί, έγινε νονός του και του έδωσε το όνομά του.

Ο Ινάκι μεγάλωσε στην Παμπλόνα. Θυμάται τους γονείς του να κάνουν πολλές διαφορετικές δουλειές για τα προς το ζην. Κάποια στιγμή ο πατέρας του έφυγε στο Λονδίνο, όπου υπήρχαν περισσότερες θέσεις εργασίας. Βρήκε ένα καλό πόστο στα τουρνικέ του γηπέδου της Τσέλσι, «Στάμφορντ Μπριτζ». Αν και παιδί ακόμη, ο Ινάκι έγινε ο προστάτης της οικογένειας. Εργαζόταν κι εκείνος. Αλλά, παρά την κούραση του μεροκάματου, στον ελεύθερο χρόνο του έπαιζε μπάλα.

Είχε ταλέντο, το οποίο τα… ραντάρ της Ατλέτικ Μπιλμπάο δεν άργησαν να εντοπίσουν. Μόλις ενηλικιώθηκε, ο βασκικός σύλλογος τον ενέταξε στην ομάδα των Νέων του. Και δυο χρόνια μετά, τον Δεκέμβριο του 2014, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με τους μεγάλους. Κοσμοϊστορικό γεγονός σε ένα club που είχε ως απαράβατη αρχή, οι παίκτες του να είναι Βάσκοι ή να έχουν ρίζες στην περιοχή. Ο Ινάκι υπήρξε, ουσιαστικά, η πρώτη εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Ο Γιόνας Ραμάλιο, που φόρεσε τη φανέλα της Μπιλμπάο το 2011, ήταν γιος μετανάστη από την Ανγκόλα, όμως η μητέρα του ήταν γέννημα – θρέμμα της Χώρας των Βάσκων.

Ο Ινάκι έγινε ο πρώτος μαύρος σούπερ-σταρ του «Σαν Μαμές», ξεπερνώντας τις 300 συμμετοχές. Μόλις υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο, φρόντισε να γραφτεί στις ακαδημίες της Ατλέτικ Μπιλμπάο ο Νίκο, που ήταν 12 ετών. Και ο πατέρας τους επέστρεψε από την ξενιτιά –δεν χρειαζόταν, πλέον, να παλεύει για την επιβίωση της οικογένειας. Σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι του Ινάκι και του Νίκο βρισκόταν στην εξέδρα, μαζί με τη Μαρία.

Ο Νίκο ήταν ακόμη πιο ταλαντούχος από τον αδελφό του. «Είχε απίστευτη ταχύτητα, ήταν απόλαυση να τον παρακολουθείς», θυμάται ο παλιός προπονητής της Μπιλμπάο, Γκάιθκα Γκαριτάνο. Αν και ζητούσε επίμονα από τον Ινάκι να μην είναι παρών στους αγώνες του, εκείνος -ήδη «σταρ» της ανδρικής ομάδας- ήταν πάντοτε ο προστάτης και μέντοράς του. Ακόμη είναι. «Είμαι εδώ για να τον διδάξω, να τον συμβουλεύσω, να τον βοηθήσω, να του προσφέρω οτιδήποτε χρειαστεί», τόνισε στο BBC Sport.

Το 2016, έπειτα από ένα φιλικό ματς που έδωσε με τη φανέλα της Ισπανίας, ο Ινάκι επέλεξε να εκπροσωπήσει την Γκάνα σε διεθνές επίπεδο. Ο Νίκο αποφάσισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη χώρα που γεννήθηκε. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ (2022), στα 20, κατέγραψε τέσσερις συμμετοχές. Και σήμερα είναι ένα από τα βασικά στελέχη της εθνικής Ισπανίας, το πρόσωπο του νέου ισπανικού ποδοσφαίρου σε αυτό το Euro, μαζί με τον 16χρονο Γιαμάλ, που γεννήθηκε σε προάστιο της Βαρκελώνης από μαροκινό πατέρα και μητέρα από την Ισημερινή Γουϊνέα.

Οι δυο νεαροί, που είναι και καλοί φίλοι -αποκαλούν ο ένας τον άλλον, «αδελφό»-, έχουν πέσει θύματα ρατσιστικών επιθέσεων. Ηλίθιοι υπάρχουν παντού. Αλλά στη συντριπτική τους πλειονότητα, οι Ισπανοί τους λατρεύουν. Στις 19 Ιουνίου η Marca δημοσίευσε πρωτοσέλιδη φωτογραφία τους με τίτλο «Δυο Φεράρι εναντίον της Ιταλίας».

Με την ταχύτητα, τις ντρίμπλες και την αλεγρία τους, έχουν κάνει την εθνική Ισπανίας πιο θεαματική, πιο διασκεδαστική. Και η επιτυχία τους έχει προσφέρει χαρά και ελπίδα σε όλα τα παιδιά των μεταναστών που ζουν στη χώρα.

Τον περασμένο Δεκέμβριο ο Νίκο υπέγραψε την επέκταση του συμβολαίου του με την Αθλέτικ Μπιλμπάο έως το 2027. Σύντομα, όμως, ο «Γουίλιαμς Jr», όπως αναφέρεται στη φανέλα του, θα αγωνίζεται σε μεγαλύτερο και πιο φιλόδοξο σύλλογο. Πιθανότατα, στην Τσέλσι. Εκεί που, κάποτε, ο πατέρας του «έκοβε» τα εισιτήρια των θεατών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News