Υπάρχει ένας Ιάπωνας που, εδώ και μερικά χρόνια, επαινεί τον κόσμο. Το κάνει εδώ και εκεί, κυρίως στους εμπορικούς δρόμους του Τόκιο. Κρατάει ένα χαρτόνι που γράφει «προσφέρω επαίνους». Κάτω και δίπλα του έχει ένα δισκάκι για τα ψιλά (ή και τα χοντρά) τού «ό,τι προαιρείσθε». Ισως δεν έμαθε να παίζει κάποιο μουσικό όργανο ώστε να «προσφέρει ήχο». Μπορεί και να έχει κατά νου ότι η επαιτεία καθαυτή είναι και στην Ιαπωνία ποινικό αδίκημα.

Κατά πώς τα έγραψε η Repubblica, στην Ιαπωνία δεν βλέπεις ζητιάνους στους δρόμους. Και όποιος κάθεται κατάχαμα είναι ή μεθύστακας ή τουρίστας – συνηθέστερα είναι και τα δύο. Οπότε ο δικός μας τύπος, ο επαινετικός, είναι μοναδικός και αναγνωρίσιμος. Λέει ότι ενεπνεύσθη την περσόνα που επιδεικνύει «από τους μίμους των δρόμων και από το stand-up comedy show», τουτέστιν είναι και καλλιτεχνίζων χιουμορίστας.

Οποιον σταθεί σιμά του, αυτός ο σπάνιος και επινοητικός ζητιάνος τον λούζει με «καλά λόγια»: για το παρουσιαστικό του, για τη φωνή του, για τα ρούχα του, για τα αξεσουάρ του, κ.λπ. «Γλείψιμο» πατόκορφο, όπως λέμε εμείς εδώ, στην Ελλάδα. Φαίνεται ότι και στην εξωτική Ιαπωνία κάποιος κόσμος θέλει το κανάκεμα, τα ζήτω και τα μπράβο, και ας μην είναι «του Δήμου και των σοφιστών» ή, έστω, της μαμάς, αλλά του πρώτου τυχόντος επαίτη.

«Αυτό συμβαίνει επειδή το να μας επαινούν μας συγκινεί, αφού έχουμε συνηθίσει να δεχόμαστε φιλοφρονήσεις στην παιδική ηλικία μας, ενώ στην ενήλικη ζωή μας σπανίως μας εγκωμιάζουν, καθώς με την πάροδο του χρόνου οι έπαινοι μειώνονται» σχολίασε το ιταλικό Μέσο. Και έδωσε την πληροφορία ότι ο επαινών έγινε πλέον viral περσόνα στα κανονικά και στα social media.

«Στην αρχή της καριέρας του οι αλληλεπιδράσεις με τους ανθρώπους στον δρόμο ήταν ελάχιστες, όπως και τα ποσά που κέρδιζε – δεν του έφθαναν να νοικιάσει κρεβάτι για να περάσει τη νύχτα. Ομως πλέον έγινε φίρμα σε εθνικό επίπεδο. Ξέσπασαν και δημόσιες συζητήσεις για το νόημα της όλης ιστορίας, για τη συχνά συγκινητική ανταπόκριση του κόσμου. Κάποιοι έφθασαν και σε σημείο να δουν σε αυτήν την αστική φιγούρα έναν καθρέφτη ικανό να αντικατοπτρίζει μερικά από τα βαθύτερα προβλήματα της σύγχρονης ιαπωνικής κοινωνίας, όπως το κοινωνικό περιθώριο».

Ο επαινετικός ζητιάνος είναι 42 χρόνων, κατεστραμμένος οικονομικά για διαφόρους λόγους. Στον δρόμο, λοιπόν, τον έβγαλε η φτώχεια, αλλά και η δεδηλωμένη απόφασή του να μην εργαστεί ποτέ πια σε κάποια εταιρεία ως υπάλληλος διότι μπούχτισε. Λέει ότι το να μοιράζει επαίνους στον πρώτο τυχόντα τον ικανοποιεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Από λεφτά, πότε εισπράττει πενατροδεκάρες και πότε χαρτονομίσματα. Δουλίτσα, πάντως, γίνεται.

Η Repubblica αναρωτήθηκε δημοσίως: «Πόση αξία δίνουμε στα κομπλιμέντα; Πόσο είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε για να νιώσουμε ότι μας αναγνωρίζουν και μας βλέπουν;» Αν εξαιρέσει κανείς τους ερωτευμένους και τις ερωτευμένες, πληθυσμό που αφειδώλευτα σκορπάει το χρήμα επάνω στην ερωτική παραζάλη του, μάλλον η ΑΑΔΕ, ως εισπράκτορας του ΕΝΦΙΑ και των φόρων μας, μπορεί να απαντήσει για όλους μας καλύτερα από τον καθένα μας – και να απονείμει και τους αρμόζοντες… επαίνους, ασφαλώς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News