«Το κινεζικό καθεστώς αντιμετωπίζει μεγάλη δυσκολία: έχει επιλέξει μία συγκεκριμένη στρατηγική για τον περιορισμό της πανδημίας, η οποία έχει αποδειχθεί αναποτελεσματική, όμως δεν μπορεί να αλλάξει πορεία. Οι εντάσεις στην Κίνα θα συνεχιστούν, όπως και η ζημιά στην οικονομία, όμως δεν γίνεται καμία σύγκριση με την εξέγερση της Τιενανμέν.

»Εκείνο ήταν ένα κίνημα με σαφή πολιτική χροιά που κινητοποίησε εκατομμύρια ανθρώπους επί δύο μήνες. Σήμερα βλέπουμε έναν ξεσηκωμό ανθρώπων εξοργισμένων με τα λοκντάουν, και αυτό είναι ένα περιορισμένο φαινόμενο. Ζητούν ελευθερία κινήσεων, όχι πολιτική ελευθερία».

Αυτή είναι η γνώμη του αμερικανού πολιτικού επιστήμονα Ιαν Μπρέμερ όσον αφορά το ξέσπασμα μερίδας του κινεζικού λαού η οποία πλήττεται από την αυστηρή καραντίνα. Η Corriere della Sera μίλησε μαζί του στη Νέα Υόρκη, καθώς τα Δυτικά Μέσα έχουν στρέψει τους προβολείς τους στην Κίνα.

Ο Μπρέμερ έξήγησε στον δημοσιογράφο Μάσιμο Γκάτζι ότι δεν υποτιμά το φαινόμενο των μαζικών διαδηλώσεων, ούτε το γεγονός ότι αυτή είναι η σοβαρότερη κρίση της εξουσιαστικής δεκαετίας του προέδρου Σι Τζινπίνγκ. Ωστόσο η λανθασμένη στρατηγική του «μηδενικού κρούσματος» δεν θα επιφέρει πολιτική καταστροφή, απεφάνθη. Αντιθέτως, «η ζημία θα είναι πολύ μεγάλη στην οικονομία».

Ο Γκάτζι του υπενθύμισε ότι στους δρόμους των κινεζικών μεγαλουπόλεων ακούγονται και συνθήματα κατά της εξουσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος, και ορισμένα άλλα επίσης, τα οποία βάλλουν προσωπικά κατά του Σι απαιτώντας την παραίτησή του. Ο Μπρέμερ συνέχισε να κρατά μικρό καλάθι: «Η διαμαρτυρία εντοπίζεται σε μεγάλα βιομηχανικά κέντρα, κυρίως στη Σαγκάη. Δεν θα με εκπλήξει αν ο Σι τιμωρήσει την τοπική κομματική ηγεσία. Αλλά στη Σαγκάη δεν γίνεται να χρησιμοποιήσει μόνο σιδηρά πυγμή. Πρέπει να δείξει ότι αναλαμβάνει την ευθύνη».

Πάντως ο Αμερικανός απέκλεισε την πιθανότητα να προκληθεί αποσταθεροποίηση του κομμουνιστικού καθεστώτος. Τρεις είναι οι λόγοι που επικαλέστηκε για να στηρίξει αυτήν την άποψη: «Πρώτον, ο Σι έχει εκκαθαρίσει την κομματική κορυφή από εσωκομματικούς αντιπάλους του. Δεύτερον, οι αγανακτισμένοι διαδηλωτές δεν επιθυμούν ανατροπή του καθεστώτος, αλλά απαλλαγή από τις καραντίνες και τους υγειονομικούς ελέγχους. Τρίτον, η Τιενανμέν του 1989 συνέβη στην προψηφιακή εποχή, όταν το καθεστώς δεν διέθετε ακόμη τα τρομερά εργαλεία ηλεκτρονικής παρακολούθησης και καταστολής με τα οποία σήμερα μπορεί να εντοπίσει και να χτυπήσει αμέσως κάθε αντιφρονούντα».

Την αδυναμία της κινεζικής κυβέρνησης να καταργήσει ή έστω να τροποποιήσει την πολιτική του «μηδενικού κρούσματος» ο Μπρέμερ την απέδωσε στην ακαταλληλότητα των κινεζικών εμβολίων: «Δεν έχουν ένα αποτελεσματικό εμβόλιο, και το βασικό πρόβλημα της Κίνας σήμερα είναι οι λοιμώξεις».

Τέλος, στην οικονομία περιέγραψε ένα θολό τοπίο: «Εργοστάσια υπολειτουργούντα, με σποραδική και κατά περίσταση παραγωγή, και αλυσίδες εφοδιασμού σε διαρκή τρικυμία. Ο Σι προσπαθεί να χαλαρώσει κάπως τους περιορισμούς, για αυτόν τον λόγο πήγε αυτοπροσώπως στη σύνοδο των G20 και δεν φόρεσε καθόλου μάσκα. Αλλά δεν μπορεί να καταργήσει όλα τα μέτρα. Φοβάται την έκρηξη των κρουσμάτων και γνωρίζει ότι τα νοσοκομεία της Κίνας δεν διαθέτουν εκατομμύρια κρεβάτια»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News