Η μίνι ταινία «Naija Odyssey», προϊόν της συνεργασίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο με το WhatsApp, κυκλοφόρησε και είναι «γροθιά στο στομάχι». Μια σύντομη, αλλά συγκλονιστική, αφήγηση της Οδύσσειας του έλληνα σούπερ-σταρ του μπάσκετ, από τον ίδιο και τη μητέρα του, Βερόνικα. Γι’ αυτό το -σαν παραμύθι- ταξίδι του Γιάννη από τη φτώχεια και τη δύσκολη ζωή στα Σεπόλια έως την παγκόσμια καταξίωση γνωρίζουμε, ήδη, αρκετά. Σε αυτό το 12λεπτο οδοιπορικό θα παρακολουθήσουμε τα βήματά του από μια εντελώς διαφορετική σκοπιά: του ανθρώπου που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη μέση δυο κόσμων, χωρίς να μπορεί να ανήκει σε κανέναν από αυτούς.

«Γιάννης, The Greek Freak. Αυτό είναι το όνομα που μου έδωσαν. Ολα όσα είμαι, απλά σε ένα όνομα. Μία χώρα. Αλλά δεν είμαι εγώ. Δεν είναι όλα όσα είμαι. Ποιος είμαι; Υπήρχαν στιγμές που ούτε εγώ δεν ήξερα», εξομολογείται ο ηγέτης των Μπακς, προλογίζοντας το ντοκιμαντέρ. Αφηγείται τις πρώτες του μέρες στο Μιλγουόκι, τονίζει πόσο πολύ του έλειπε η οικογένειά του. Κι έπειτα κάνει ένα φλας-μπακ στα παιδικά του χρόνια στα Σεπόλια. Ονειρευόταν να φορέσει τη φανέλα της Εθνικής, αλλά δεν ήταν παρά ένας παρείσακτος, όπως και τα αδέλφια του: ξένοι στην ίδια τους τη γειτονιά. «Στην Ελλάδα ήμουν Νιγηριανός. Στη Νιγηρία ήμουν Ελληνας. Ζούσα ανάμεσα σε δυο χώρες, με δυο ταυτότητες. Δεν είχα κάτι να με δένει με το σπίτι. Μου δίδαξαν να βρίσκω δύναμη στις ρίζες μου».

Οι γονείς του, θυμάται, «δεν μπορούσαν να μας πάνε στη Νιγηρία, οπότε έφεραν τη Νιγηρία στην Ελλάδα. Δεν έχω πάει ποτέ στη Νιγηρία, αλλά χάρη στους γονείς μου ήξερα τα πάντα για τη χώρα: πώς έμοιαζε, πώς μύριζε, τι γεύση είχε. Με έκαναν να καταλάβω ότι μπορώ να είμαι 100% Νιγηριανός, αλλά, ταυτοχρόνως, να είμαι και Ελληνας. Πάντα βρισκόμασταν ανάμεσα σε δύο κουλτούρες».

«Είμαι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο», συνεχίζει. Αυτό πού είμαι, είναι μεγαλύτερο από ένα πράγμα, μία χώρα, μία ιδέα. Είμαι όλοι οι άνθρωποι που με καθοδήγησαν, κάθε ένας που μου είπε ότι είναι εντάξει να βρίσκομαι στη μέση. Μπορώ να είμαι Ελληνας και Νιγηριανός. Μπορώ να ανήκω σε περισσότερες από μία κοινότητες, σε περισσότερα από ένα σπίτια.
Αν παραμείνεις συνδεδεμένος με τους ανθρώπους που σε οδηγούν, δεμένος στις ρίζες σου, πάντα θα ξέρεις ποιος είσαι. Πάντα θα είσαι κάτι περισσότερο από τον εαυτό σου. Αντιπροσωπεύεις κάτι μεγαλύτερο. Αντιπροσωπεύεις εμάς. Ολους εμάς. Δεν υπάρχει κανείς σαν εμάς».

Είναι ένα φιλμάκι για τον Γιάννη, και για εκατομμύρια ανθρώπους σαν τον Γιάννη. Που αντιμετωπίζουν δυσκολίες επειδή κατάγονται από άλλη χώρα, αλλά γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε άλλη χώρα. Για τον Γιάννη, και για εκατομμύρια ανθρώπους σαν τον Γιάννη, που δεν έχασαν τις αξίες τους στις φουρτούνες της ζωής τους.

Διηγείται την ιστορία του χωρισμένη σε τέσσερα κεφάλαια, με το κάθε ένα από αυτά να έχει τίτλο – αναφορά στην Οδύσσεια του Ομήρου:
Κεφάλαιο ένα: «Κανένας», αυτό είναι το όνομά μου.
Κεφάλαιο δυο: Κι όμως, εν γνώσει μου το θέλω και το επιθυμώ, από το πρωί ως το βράδυ, σπίτι μου να γυρίσω, να δω κι εγώ τη μέρα της επιστροφής.
Κεφάλαιο τρία: Η Γη των προγόνων σου, η πόλη των «ανοιχτών δρόμων» στους οποίους έφτιαξαν το σπίτι τους.
Κεφάλαιο τέσσερα: Καλό ταξίδι θα έχεις, τώρα που γυρίζεις, όσο κι αν πόνεσες όλα αυτά τα χρόνια.

Η μικρή, αλλά υπέροχη, ταινία ολοκληρώνεται με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να καταλήγει: «Σε όλη μου τη ζωή οι άνθρωποι προσπάθησαν να μου πουν ποιος είμαι. Ποιος θα έπρεπε να είμαι. Από πού θα έπρεπε να κατάγομαι. Αλλά για μένα, και για τόσες πολλές οικογένειες με ιστορία σαν τη δική μου, εύκολη απάντηση δεν υπάρχει».

Με αφορμή την ταινία μικρού μήκους που κυκλοφόρησε από το Prime Video και το YouTube, ο Γιάννης παραχώρησε συνέντευξη στο ESPN, τονίζοντας, μεταξύ άλλων: «Ο κόσμος με αποκαλεί μόνο “Greek Freak”, κι όχι “Nigerian Freak”. Ο κόσμος, όμως, πρέπει να καταλάβει ότι δεν είμαι μόνον Ελληνας, ή Νιγηριανός. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα, αλλά ξέρω πράγματα και για τη Νιγηρία. Στα παιδιά μου μαθαίνω, και την ελληνική, και τη νιγηριανή κουλτούρα μου. Αυτό έκαναν οι γονείς μου, αυτό κάνω κι εγώ. Στην Ελλάδα μου έλεγαν ότι δεν ήμουν αρκετά Ελληνας. Οταν ήμουν μικρός, με πείραζε αυτό. Στη Νιγηρία μου έλεγαν ότι δεν είμαι αρκετά Νιγηριανός, επειδή δεν μιλούσα τη γλώσσα. Τώρα είμαι αρκετά ώριμος για να καταλάβω ότι είμαι και τα δύο, και ότι δεν έχει σημασία τι σκέφτεται ο κόσμος για εμένα. Σημασία έχουν οι αξίες που μου έδωσαν οι γονείς μου».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News